Durf Kids with Buns vooral niet muziek met een boodschap te noemen

Maar ondertussen tackelen Marie Van Uytvanck en Amber Piddington met hun zachte gitaargeweld wel onderwerpen als seksueel grensoverschrijdend gedrag, eetstoornissen, de averij die lgbt-pubers oplopen, en pastelvrouwtjes in de ontkenningsfase.

‘Gaat het lukken?’

‘Nee.’

‘Moet ik u helpen?’

Twee en een half jaar geleden, net voor ze als Marie aan muziekconcours Sound Track zou deelnemen, zag Marie Van Uytvanck haar gitarist uitvallen door ziekte. De app van de jonge vrouw die ze toevallig een jaar eerder op de Antwerp Pride had leren kennen en die ook een aardig stukje gitaar kon spelen, kwam net op tijd.

‘We hebben toen een week gerepeteerd, en daarna zijn we gewoon niet meer gestopt’, vertelt Amber Piddington, de redster in kwestie. Kort daarop stootte slaapkamerpopduo Kids with Buns – naar Kids with Guns van Gorillaz, maar met haartooi in plaats van handgeweren – door tot in de halve finale van Humo’s Rock Rally. Begin 2021 volgde een zege in De Nieuwe Lichting, naast Ramkot en The Haunted Youth en een single – Bad Grades – die zich helemaal bovenaan in De Afrekening nestelde. Op 15 april verschijnt hun debuut-ep Waiting Room. ‘Omdat het helaas een coronababy is geworden’, aldus Van Uytvanck. ‘De laatste twee jaren zijn één grote test geweest: hoe lang kunnen we mensen laten wachten zonder dat er een revolutie uitbreekt? Behoorlijk lang, zo blijkt. Zolang als je hen maar telkens voorhoudt “dat alles binnenkort weer mag, als je nu maar heel even je best doet”.’

We spreken elkaar in Het Depot in Leuven, waar ze artist in residence zijn, vlak voor hun repetitie in uitgebreide, vierkoppige formatie. ‘We hebben het onderste uit de kan gehaald met ons tweeën’, zegt Piddington. ‘Het was tijd om uit te breiden. Voor langere sets is het sowieso interessanter om bijvoorbeeld percussie toe te voegen. Het handige is ook dat die twee extra leden allebei échte muzikanten zijn, die perfect snappen wat wij bedoelen met vage instructies als “eerst wat ijler, dan voller, en dan zo’n ontploffing”. Dat, en ze hebben oneindig veel geduld met ons. Wat ook nodig is, aangezien wij allebei ADHD hebben. Maar geen nood, we hebben allebei onze pillen geslikt deze ochtend.’

Rilatine?

Marie Van Uytvanck:Ja. Want als wij allebei constant afgeleid zijn, schiet het echt voor geen meter op. Het verschil in focus is enorm.

Amber Piddington: (knikt) De mist in mijn hersenen verdwijnt ermee. Al is dat voor iedereen anders en wil ik benadrukken dat het een dom idee is om bijvoorbeeld rilatine te kopen van vrienden als je geen ADHD hebt.

Van Uytvanck: Rilatine heeft me wel echt door het middelbaar gesleurd. Als ik die pillen toen niet had gehad, had ik er gegarandeerd een jaar langer gezeten. Pas toen ik daarna in een creatievere omgeving terechtkwam, vloog ik erdoorheen.

Je ging journalistiek studeren. Voor je postgraduaat podcasting maakte je – opgepast: kids with puns – Uit de podkast, over je eigen coming-out.

Van Uytvanck: Radio heeft me altijd gefascineerd. Alles met audio eigenlijk. Wist ik veel dat muziek zo prominent in mijn leven zou worden.

Amber, jij zit nog in je derde bachelor rechten. Wat is het plan?

Piddington:(plechtstatig) ‘Amber, jij gaat de wereld veranderen’, dacht ik toen ik mij op mijn zeventiende inschreef. ‘Never gonna work’, dacht ik toen ik op mijn achttiende actiever kranten begon te lezen. De studie is zeer boeiend, maar ik heb nog geen idee welke richting ik uit wil.

Dezelfde week als mijn opleiding startte, traden we ook voor het eerst op met Kids with Buns. En ik merkte meteen dat het niet evident was om tussen twee passies af te wisselen. Als je aan het schrijven bent, wil je niks anders aan je hoofd, en dat is lastig te combineren met een rechtenopleiding. Ik heb lange tijd ook niks meer geschreven. Tot het eergisteren haast spontaan kwam.

Waarover gaat die song in wording?

Piddington: Exact over dit: ‘I have to keep writing, but I can’t keep fighting the urge to move on.’ Hoe het voorlopig in mijn leven eigenlijk ’te goed’ gaat, waardoor ik amper iets heb om over te schrijven. Niemand zit toch te wachten op een liedje met vier akkoorden over hoe gelukkig ik ben en hoe lekker mijn leven bolt?

Van Uytvanck: We neigen allebei meer naar verdrietige muziek, maar ooit schrijven we wel eens een vrolijk nummer. Ooit.

Wat is verdrietige muziek voor jullie?

Piddington: Voor Marie is dat Lieve Jacoba, voor mij toch eerder…

Van Uytvanck: Whaaaaargh!

Piddington: Metal dus.

Wie kiest de muziek in de wagen?

Piddington: Ik heb haar lang proberen te indoctrineren, maar ik mag niet meer. ‘Luister nu toch eens, Marie. Zo’n schone bridge. En dan die progressie…’

Van Uytvanck: Maar al wat ik dus hoor is: whaaaaargh!

Jouw ouders zijn grote metalheads, nee?

Piddington: Mijn vader is een zware jarentachtigmetalfan. Maar het ruigste jarentachtignummer waarop mijn moeder danst is Take on Me van A-ha. Een zeer mooi koppel wel, de Nieuw-Zeelandse metalhead en de Belgische pastelvrouw. (lacht)

Heb je je moeder ooit gezegd dat je haar een pastelvrouwtje vindt?

Piddington: Ze zit nog in de ontkenningsfase, denk ik. (schouderophalend) Zo’n mensen moeten er ook zijn.

Van Uytvanck: Kun je daar een (lacht) bij zetten? Amber is met voorsprong de sarcastische van ons twee, maar dat is niet altijd duidelijk, denk ik. Op het podium vallen die grapjes soms helemaal dood. (lacht)

Hoe zit jullie dynamiek verder?

Van Uytvanck: Ik ben chaotisch, ga meer op mijn gevoel af en schrijf eerder vanuit de eerste persoon, alsof ik het allemaal zelf beleef. Amber is beredeneerder, trekt het inhoudelijk meestal breder, schrijft ijzersterke teksten, is perfect tweetalig én muzikaal geschoold. Ik kan noten lezen, maar daar stopt het ook.

Piddington: Marie, wat je ook doet, leer vooral niet bij! Omdat ik mezelf niet zo’n goeie muzikant vond, heb ik me een tijdje proberen bij te scholen. Maar uiteindelijk speel je daarna gewoon wat je net geleerd hebt, de gerecycleerde rommel van een ander. Jij schrijft net zeer interessante songs omdat je niet met al die regeltjes en trucjes in je hoofd zit. Dat maakt dat we elkaar zo goed aanvullen.

En los van de muziek?

Piddington: We hebben in die twee jaar onze eigen vorm van humor ontwikkeld. Zo niche dat echt niemand die inside jokes snapt. Tegen de tijd dat we het uitgelegd krijgen, heeft iedereen al lang afgehaakt. (denkt na) Je hebt de inside jokes, het eigen muzikale jargon en uiteraard de accenten. Vroeger vooral Nederlands, maar sinds dat in Amsterdam een beetje raar viel, zijn we overgeschakeld op het Duits.

Van Uytvanck: Dat krijg je nu eenmaal als je zo vaak bij elkaar bent. (denk na) Onze schaamte zijn we ook helemaal kwijt.

Piddington:(kucht) Teennagels.

Teennagels?

Van Uytvanck:(fluisterend) De teennagels gingen we voor ons houden, Amber. (tot ons) Dat bedoel ik dus: nul schaamte.

Jullie schrijven ook samen. Jullie bewerkten onder meer The Snakes, een break-upsong die Amber op haar zestiende schreef. Doorgaans verbranden muzikanten teksten uit hun puberjaren, wegens te larmoyant of te bombastisch.

Piddington: Dat was het origineel ook. Ik schreef die tekst jaren geleden toen het eerste meisje op wie ik verliefd was mijn hart brak. Ik was zeker dat mijn leven voorbij was en dat ik daar nooit van zou herstellen.

Van Uytvanck:Bad Grades, een van mijn cringy puberschrijfsels, hebben we veel harder moeten aanpassen.

Piddington: Ik weet dat je nog altijd ineenkrimpt bij zinnen als ‘Never been a writer, but her mind got blocked’ maar ik vind die wel passen in het nummer. (denkt na) Je mag jezelf ook niet te serieus gaan nemen. Muziek moet een uitlaatklep blijven, en een kapot gestileerde, extreem doordachte songtekst is meestal geen uitlaatklep meer. Een tekst kan objectief prachtig zijn zonder dat je er ook maar iets bij voelt. Het is verleidelijk want je bent zo jong, omringd door oudere artiesten en je hebt het gevoel dat je het beter moet doen, maar dat leverde in mijn geval vooral shitty-ass poetry op. Denk Rupi Kaur, maar iets minder erg. Gelukkig ben ik uit die kramp.

In Numbers, de enige song op de ep die nog niet vooruit werd gestuurd, proberen jullie te vatten wat er in het hoofd van een meisje met een eetstoornis rondspookt. Klopt het dat jij daar vroeger mee worstelde, Amber?

Piddington: Het heeft lang geduurd voor ik kon toegeven hoe problematisch mijn relatie met eten was. Als je de grens telkens een klein beetje verlegt, lijkt het allemaal niet zo erg. Maar het begon met een paar kilo te willen afvallen omdat ik was bijgekomen sinds ik de pil nam, maar uiteindelijk is dat helemaal ontspoord. (denkt na) Je wordt ook heel goed in doen alsof er niks aan de hand is. Mijn vrienden merkten er alvast niks van, of hebben op zijn minst zeer lang gezwegen. Eigenlijk is dat opmerkelijk.

Van Uytvanck: Het probleem is dat wanneer iemand in onze cultuur vermagert we die steevast complimenteren: ‘Je ziet er zo goed uit!’ Maar dat is toch een zeer toxisch idee?

Piddington: Als dat nummer voor één iemand de wake-upcall of het extra zetje kan zijn dat ik veel eerder had moeten krijgen, dan zijn we al geslaagd. Want hoe dieper je die put graaft, hoe lastiger om eruit te klauteren.

‘The only thing I did not see, was the life drain out of me’, klinkt het in dat nummer. En: ‘I built a house out of bones.’ Dat is veel, maar zeker geen Rupi Kaur.

Piddington: Die tekst lag er plots. We hebben dat ook meteen als demo opgenomen. Meestal laten we een nummer live wat groeien, maar met Numbers durfde ik dat niet aan. (tot Marie) Ik herinner me nog dat ik jou na die opname wilde komen troosten. Je voelde het precies wel heel hard.

Van Uytvanck: De eerste keer dat ik die tekst las, had ik ook tranen in mijn ogen. Ik viel natuurlijk niet uit de lucht, maar het greep me naar de keel om alles plots door haar ogen te zien.

Ik kan me bovendien wel herkennen in een universeler gevoel van nooit genoeg te zijn. Het gevoel dat je je constant moet aanpassen en alles probeert om erbij te horen, maar dat toch nooit helemaal lukt. Met die gedachte heb ik Numbers ingezongen.

Ik heb het woord ‘geëngageerd’ een paar keer in mijn voorbereiding staan. En één keer ‘songs met een boodschap’. Of klinkt dat te vies?

Piddington: Dat klinkt inderdaad vies. Wij willen ook nooit belerend of moraliserend zijn. De meeste nummers zijn voornamelijk een eigen verwerkingsproces, maar gaandeweg is gebleken dat veel mensen zich ook kunnen vinden in songs die we eigenlijk voor onszelf hadden gemaakt.

Van Uytvanck: ‘Jullie spelen met zo veel maatschappelijk thema’s’, zegt men dan. Maar het is ook niet alsof wij ’s ochtends de krant openslaan en denken: ‘Iedereen ligt wakker van de prijzen aan de pomp? Snel Amber, neem je gitaar!’ (lacht) 1712 hebben we bijvoorbeeld geschreven omdat ons opviel hoeveel vrienden met grensoverschrijdend gedrag geconfronteerd werden. Het is schrijnend hoeveel mensen ik ken die ooit op een feestje gedrogeerd zijn. Tegelijk lijkt de algemene teneur dat je dat risico er maar bij moet nemen als je jong bent en uit wilt gaan. Alsof het geen probleem is, maar een vervelende bijkomstigheid van het uitgaansleven.

Het openlijk over onze geaardheid hebben was wel een bewuste keuze. Omdat we allebei weten hoe kut het is om in het middelbaar in de kast te zitten. Hoe eenzaam dat ook is. En hoe groot de angst is dat je geout zult worden door iemand anders en dat je geen controle meer hebt over het narratief. Wat ons dus allebei overkomen is. Bij Amber zelfs al op haar vijftiende.

Piddington: Ik voel ook de nood om daarover te schrijven, omdat het zo’n wezenlijk deel van mijn leven is. Zeker sinds She (Kids with Buns coverde in maart 2021 dat nummer van de Britse songwriter en youtuber Dodie als reactie op de moord op David Polfliet in Beveren, nvdr.) zou het raar zijn om dat deel van onszelf opnieuw weg te stoppen in de media. Alleen al dat we destijds allebei spontaan aan Dodie dachten, zegt iets.

Wat zegt dan precies?

Piddington: Heel veel lgbt-voorbeelden hadden we niet toen we opgroeiden. Zeker in Vlaanderen. Dus kwamen we allemaal bij hetzelfde handvol youtubers uit: Rose & Rosie, Shannon & Cammie, Dodie… We hadden – en hebben – gewoon nood aan voorbeelden waar een puber zich in kan herkennen.

Van Uytvanck: Wie zich afvraagt wie er iets aan heeft dat vloggers hun hele leven online delen: ik bijvoorbeeld. Ik heb er echt heel veel aan gehad om hen normaal en gelukkig te zien leven terwijl ik ’s avonds meestal nog in mijn bedje lag te huilen.

Toen Uit de podkast verscheen, vroegen sommigen zich af of dat nog wel nodig was anno 2021.

Van Uytvanck: Het probleem met mensen die in de kast zitten, is dat je hen niet ziet, hè. Maar ze zijn er wel, ze luisteren naar jouw nummers en checken je sociale media.

Piddington: Niet iedereen die worstelt, is per se na een vlammende ruzie op straat gezet door haar ouders, hè. Het drama zit heel vaak onderhuids.

Van Uytvanck: Onderschat de impact ook niet van constante ongemakkelijkheid. Het gevoel hebben dat je er niet over kunt praten met anderen, of jezelf niet kunt zijn. (denkt na) Onlangs kwam een zestienjarig meisje ons opzoeken na een optreden. Ze vertelde hoe zij nog in de kast zat, dat ze het, naast ons, nog maar aan één persoon verteld had en dat ze zeer veel aan onze muziek en onze openheid had gehad. Met het risico klef te klinken, maar daarom doe je het toch?