Jonas Boel
‘Dolly Parton was in deze verkiezingen de ideale tegenstrever van Donald Trump geweest’
‘We kunnen momenteel allemaal een portie Dolly Parton gebruiken’, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel over de countrylegende, die met haar frank pragmatisme een symbool van verbinding werd.
Mooi stukje televisie paar dagen geleden: op CBS was countrylegende Dolly Parton te gast in The Late Show, waar ze bij presentator Stephen Colbert kwam praten over Songteller: My Life In Lyrics, een koffietafelboek over haar songteksten. Toen Colbert een vraag stelde over de ‘old fashioned songs’ die Parton’s moeder vroeger thuis zong, kreeg hij meer dan een anekdote in ruil.
‘Sommige waren ronduit droevig’, aldus Dolly. Waarop ze a capella de bluegrassklassieker Bury Me Beneath The Willow begint te zingen, over een meisje met een kapot getrapt hart. ‘Oh, bury me under the weeping willow/ Under the weeping willow tree/ So he may know where I am sleeping/ Perhaps he will weep for me’. In een tussenshot zien we hoe Colbert het kippenvel van z’n armen wrijft, een ogenblik later dept hij met een witte zakdoek zijn tranen droog.
‘I better hush, before you cry yourself to death and we can’t finish the show’, gekscheert Parton tegen een zichtbaar aangedane presentator. ‘Zoals veel Amerikanen sta ik onder behoorlijk was stress de laatste tijd, Dolly’, verdedigt die zich lachend. Mooie mensen, mooi stukje televisie (het fragment begint vanaf 5min03).
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het Dolly-hoogseizoen is aangebroken, zo blijkt. Behalve Storyteller verscheen er onlangs nog ander een boek over haar persoon, She Come By It Natural: Dolly Parton and the Women Who Lived Her Songs, geschreven door Sarah Smarsh, en er is de obligate, nieuwe kerstplaat die al in de rekken ligt: A Holly Dolly Christmas.
Goed gezien, want eigenlijk kunnen we allemaal een beetje Dolly Parton gebruiken in ons leven. De moederkloek met het grote hart, een schrander gevoel voor humor, en een ijzersterk karakter. De working class hero van armoedige komaf, die zich omhoog knokte in een mannenwereld, nooit haar bescheiden wortels uit het oog verloor, en intussen een imperium uitbouwde.
Een plantrekker. Feministe, zonder dat van de daken te schreeuwen. En een klassevrouw, voor wie voorbij de spectaculaire cupmaat, het gigakapsel, en de plastische chirurgie kan kijken. Walks the walk, and talks the talk. Soms moet ik aan Dolly denken, wanneer ik Jacinda Ardern bezig zie, de pas herkozen premier van Nieuw-Zeeland die internationaal harten steelt voor de empathische en transparante manier waarop ze politiek bedrijft.
Ik moest ook aan Dolly denken bij de recente hetze rond Sanna Marin, de 34-jarige premier van Finland, ook zo’n selfmade woman die zich vastbesloten omhoog knokte. Een fotoshoot in een modeblad, waarin de eerste minister te zien was in een diep uitgesneden blazer, kwam haar op zure commentatoren van een legertje trollen te staan. Beeldige blazer, nochtans.
Het patriarchaat van z’n kleinste kant: wanneer een vrouw serieus wil genomen worden (of: als ze macht wil), dan laat ze zich maar beter niet té veel van haar vrouwelijke kant zien. Zielig. Toen Dolly Parton ooit gevraagd werd of ze er aan dacht om in de politiek te stappen, antwoorde ze laconiek: ‘They could always use more boobs in the race’. Yes they can, Dolly, yes they can.
Dolly Parton was in deze verkiezingen de ideale tegenstrever van Donald Trump geweest.
Een duidelijk kamp heeft de zangeres nooit gekozen, maar in een interview met Billboard deze zomer sprak ze wel onomwonden haar steun uit voor Black Lives Matter: ‘Ik heb er alle begrip voor dat mensen zichzelf willen laten kennen, voelen, en zien’, klonk het. ‘And of course black lives matter! Denken we dat onze little white asses de enigen zijn die er toe doen, misschien?’. À propos: niemand zag ooit witter dan wit dan Dolly Parton.
Ze zou de ideale tegenstrever van Donald Trump geweest zijn, in deze voor de VS uiterst pijnlijke en verdelende verkiezingscampagne. Met alle respect voor Joe Biden, maar tegen Dolly heeft Donny geen verhaal. In een verscheurd Amerika dat steeds meer haar eigen jongen opvreet is ze een ideaal symbool van verbinding, tussen progressief en conservatief, links en rechts.
Idool van de rednecks, maar ook feministe en LGBTQ-icoon. Een geslaagde zakenvrouw, maar ook kampioen van de kleine man. Ze zijn even oud, Dolly en Trump, 74. Hij heeft zijn golfbanen en hotels, maar zij heeft een eigen pretpark. Dollywood, FTW! En bovenal: zelfrelativering. Denk maar aan beroemde uitspraken als ‘it costs a lot of money to look this cheap’. Jawel, we kunnen allen best een portie Dolly Parton gebruiken momenteel.
Haar karakteristieke, frank pragmatisme kan in tijden van giftige polarisatie deugd doen als een verkwikkend, warm bad. Daarom zijn vele van haar songs ook zo goed. Luister naar False Eyelashes en de titelsong op Just Because I’m A Woman, bijvoorbeeld, uit 1968. Of naar The Bargain Store, een straf staaltje, pikant getinte emancipatie uit haar gelijknamige album uit 1974, waarin ze zichzelf vergelijkt met een tweedehandswinkel.
‘The bargain store is open, come inside/ You can easily afford the price/ Love is all you need to purchase all the merchandise/ And I can guarantee, you’ll be completely satisfied’ – in dít kamp is Dolly altijd goed voor een beetje kippenvel.
480https://i.ytimg.com/vi/K94QvVXoHCY/hqdefault.jpg459YouTubeDolly Parton 01 – The Bargain Store
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier