‘Dochter Dré’ Roxeanne Hazes: ‘Mijn vader is een baas in de hiphopwereld’

Na zeven jaar laat Roxeanne Hazes (24) de smartlappencanon van haar vader voor wat hij is. Met de steun van het Nederlandse hiphoplabel Top Notch gaat ze voluit voor ‘levenspop’. En vanaf deze week vormt ze met haar muzikanten de nieuwe huisband van De wereld draait door.

Dat het niet makkelijk zou zijn om het schip te keren, wist Roxeanne Hazes ook wel. ‘Je kunt niet jarenlang Hazesnummers zingen en dan verwachten dat iedereen meteen je nieuwe muziek slikt.’ Nadat ze jarenlang samen met haar broer Dré dankbaar in de songteksten van haar in 2004 overleden vader grasduinde, kiest Hazes’ vierentwintigjarige dochter nu haar eigen richting.

Nederland lijkt haar het voordeel van de twijfel te gunnen. Haar eerste single Ik was toch je meisje deed het best aardig en hetzelfde valt te verwachten van haar net geloste debuutalbum In mijn bloed. Zelfs de populaire talkshow De wereld draait door bleek geïntrigeerd, en bombardeerde Roxeanne en haar muzikanten tot huisband. ‘Hazes en De wereld draait door is geen voor de hand liggende combinatie. Maar DWDD vond dat ik iets unieks bracht, iets dat we in Nederland nog niet hadden.’

Dat ‘iets’ klinkt als een Nederlandstalige variant op Lana Del Rey of London Grammar, met enige Hazesondertonen. ‘Levenspop’, noemt zij het. ‘Pure, oprechte en duidelijke popsongs.’ Producer Arno Krabman houdt het op ‘indieschlager’, een keurmerk waar toch nog even over gebrainstormd moet worden als ze In mijn bloed ook in Vlaanderen willen vermarkten. Nederland maakt het onderscheid tussen schlager en levenslied of smartlap misschien niet, maar wij alvast wel.

Ter illustratie. Als u de drang voelt opwellen om een ongecoördineerd treintje te trekken met 99 andere jolig wuivende mannen: schlager. Als u, ondanks elk ironisch verweer, nurks gemonkel over teksten die wel heel een-op-een zijn, toch even over uw eigen misère gaat nadenken: levenslied. ‘Maar indieschlager klinkt toch aardig? Schlager begrijp ik als volksmuziek, levensmuziek, daar is niets mis mee. En Hazes is mijn DNA, je zult mijn vader altijd in mijn muziek horen.’ Op Terug, een buitenbeentje op de plaat, hoor je hem haast angstaanjagend goed. Roxeanne zingt laag, in hetzelfde timbre, en met diezelfde krak in de stem. ‘Ik wilde er een ode aan mijn vader op, zonder dat het een kleffe song over hem zou worden. Dat zou vals sentiment zijn. Bovendien zou het dan lijken alsof ik de plaat op zijn kap wil versjacheren.’

Je laatste album met Hazescovers stamt uit 2012, en op de jaarlijkse concertreeks Holland zingt Hazes na bleef het heel stil rond jou. Om het genre even uit te zweten?

Roxeanne Hazes: Ik heb er bewust voor gekozen om een hele poos niets te doen, en zelfs een hoop optredens af te zeggen. Ik wilde mijn eigen identiteit en sound vinden. En hoe dankbaar ik ook ben voor alle deuren die mijn achternaam heeft geopend, ik had het wel even gehad met het repertoire van mijn vader.

Viel dat besef samen met een concreet moment?

Hazes: Het was veeleer een sluipmoord. Ik heb zijn nummers jaren met liefde gezongen, maar zachtjesaan merkte ik dat ik met steeds minder plezier naar die optredens trok. De weg naar het podium leek telkens langer, ik kreeg buikpijn, hoofdpijn en op den duur ook paniekaanvallen op het podium. Na de laatste noot kon ik niet snel genoeg in de coulissen verdwijnen, om dan in huilen uit te barsten. Dat heeft geduurd tot mijn omgeving zei: ‘Rox, wie hou je nu voor de gek? Je hóéft dit niet te doen!’ (denkt na) Weet je wat het ook is? Als dochter van ben ik meteen in het diepe geflikkerd. Meteen op de grootste podia: Holland zingt Hazes, dat was zeventienduizend man in de Ziggo Dome in Amsterdam. Achteraf gezien was dat misschien niet het beste parcours. Met mijn band kan ik nu eindelijk ook touren in kleinere zalen en inhalen wat ik vroeger heb overgeslagen.

Je hebt onderdak gevonden bij Top Notch. Hoe komt een Amsterdams hiphoplabel bij de dochter van André Hazes uit?

Hazes: Ik kende Kees de Koning, de labelbaas. Al bij het eerste nummer dat ik hem liet horen, was hij geïntrigeerd: wat ik bracht, had hij blijkbaar nog niet gehoord in Nederland. Gelukkig maar, want ik zit heel goed bij Top Notch. Ze laten je helemaal jezelf zijn, en hoe gekker hoe liever.

Je bent er wel enigszins de vreemde vogel, tussen Lil’ Kleine, Ronny Flex, De Jeugd van Tegenwoordig en, fair enough, Guido Belcanto.

Hazes: (lacht) Ik vind daar niets vreemds aan. Vergeet niet dat André Hazes echt een koning is in de Nederlandse hiphopscene.

Dat moet je toch even uitleggen.

Hazes: Mijn vader is een legende. Untouchable. Bij Top Notch zitten heel wat collega’s die het alleen al door mijn achternaam blijkbaar geweldig vet vinden om met mij te werken.

Waaraan dankt hij die iconische status precies?

Hazes: Mijn vader is sowieso Nederlands cultureel erfgoed: ik kreeg op school zelfs les over hem. (lacht) Je kunt zijn muziek maar niets vinden, maar hij is onlosmakelijk verbonden met Nederland. Ik weet zelfs dat veel nieuwe Nederlanders naar zijn muziek luisteren, om sneller in te burgeren.

En dat hij zo’n baas in de hiphopwereld is? Veel rappers komen van de straat, en schrijven over die jaren: hij deed krek hetzelfde. Hij heeft zich opgewerkt uit het barre niets, moest vaak de botjes afkluiven om toch iets te eten te hebben, hij belandde tijdens zijn jeugd in de gevangenis… Ze herkennen zich in hem. Mocht hij vandaag nog leven, dan zou hij gegarandeerd ook samenwerken met rappers.

Zien we jou binnenkort ook genreoverschrijdend bezig? Lil’ Kleine featuring Dochter Dré?

Hazes: Dat lijkt me héél leuk. Ik zou bijvoorbeeld graag wat schrijven met I Am Aisha, die ook bij Top Notch zit. Ik heb het voordeel dat je geen echt subgenre op mijn popmuziek kunt kleven, waardoor ik de vrijheid heb om meerdere kanten uit te gaan.

Jouw vader was in zijn hoofd een blueszanger, maar het publiek stond het hem niet toe. Dit is wat ik wil,die ene bluesplaat die hij koppig toch uitbracht, flopte.

Hazes: (grijnst) Ik heb er ook al aan gedacht, de geschiedenis herhaalt zich een beetje. En ik ben ook even koppig als mijn vader. (lacht)Dit is wat ik wil was zijn lievelingsplaat, maar deed het inderdaad niet goed. Maar je moet je hart toch volgen? Bovendien werden zijn nummers daarna ook ruiger en smokkelde hij er meer gitaren in: uiteindelijk heeft hij toch zijn zin gedaan, zij het wat subtieler.

Als ik nog een link mag leggen: jouw pa plande zijn studiotijd amper van tevoren in. Hij moest in de juiste melancholische, droeve bui zitten om zijn nummers juist te brengen.

Hazes: En ik heb heel veel gehuild in de studio. Ook gelachen, maar vooral ellendig veel gehuild. De plaat is op een van mijn donkerste momenten opgenomen: ik zat met nogal rauw liefdesverdriet en tegelijkertijd rakelden die nummers een hoop oud zeer op. Vooral de herinneringen aan de agressieve relatie – met een man die me klappen gaf, punt – die ik op mijn zestiende had. Ik hield er een minderwaardigheidscomplex aan over dat maar gemilderd is na therapie. (denkt na) Maar ik heb op zijn minst een goeie plaat overgehouden aan die heftige zooi.

Toen ik je destijds sprak, waren er ook tranen gevloeid tijdens de opnames. Het lijkt een constante: er moet intens gejankt worden in de studio.

Hazes: Ik ben nogal aan de gevoelige kant: elke emotie voel ik tien keer zo fel. Gepest als kind, geen echte vriendinnetjes, en elke opmerking kwam nogal hard binnen. Ik spreek in de verleden tijd, maar eerlijk gezegd, is het niet beter geworden. (lacht)

Je was nog een puber toen je je aan de levensliederen van je vader waagde. De vraag die je toen weleens kreeg – heb je daar wel al genoeg bagage voor – houdt vandaag ook steek voor jouw indieschlagers.

Hazes: Niemand hoeft zich daar zorgen over te maken: ik heb helaas al een aardig rugzakje vol ellende, en heb het een en ander meegemaakt. Vind je dat gek, met zo’n bekende vader? We stonden heel snel in de schijnwerpers, met alle gevolgen van dien. En toen mijn vader stierf, op mijn elfde, ben ik meteen helemaal volwassen geworden. Ik zeg als vierentwintigjarige tegen jongeren: geniet van je jeugd, jongens. Verschrikkelijk ouwewijverig, maar ik meen het wel. Ik heb amper een jeugd gehad. Ik leef ook vrij intens, net zoals mijn vader. Hij werd 51, maar tijdens zijn leven heeft hij minstens honderd jaar aan ervaringen opgedaan.