De Tussenstand: de tien beste albums van het voorjaar

Knack Focus maakt een week lang de voorlopige balans op van 2017. Vandaag gidst Jonas Boel u door het beste van het muzikale voorjaar.

Arca – Arca

De favoriete Venezolaan van Kanye West, Björk en FKA twigs ging voor zijn derde plaat de sacrale toer op. Jawel, voor het eerst zingt Arca en drapeert hij over zijn soundscapes ‘een frêle falset, onderworpen aan digitale gesels, als een koorknaap verloren diep in het dark web‘, zoals wij zijn stem omschreven.

Father John Misty – Pure Comedy

‘Mijn eerste plaat als Father John Misty had als thema ‘Wie ben ik?’, de tweede ‘Wat is liefde?’, en nu is het ‘Wat betekent dit allemaal?’, zegt de meester zelf in Knack Focus. Het antwoord op die laatste vraag is ons na Pure Comedy nog niet volledig duidelijk, maar dat maakt de weidse folkrock, met teksten waarin quasi iedereen er van langs krijgt, niet minder genietbaar.

Julie Byrne – Not Even Happiness

Wie dit voorjaar graag rustig wilde worden, moest niet verder zoeken dan het zoete gezang van Julie Byrne. Ondersteund door vooral akoestisch gitaargetokkel wenkte ze naar Laura Marling en Cat Power. En naar onze top-tien, want wat ademt deze plaat een kracht uit.

Kendrick Lamar – DAMN.

We hebben onze vorige halfjaar- en eindejaarslijstjes er eens op na geslagen. 2015 bleek het jaar te zijn van Kendrick Lamar, met zijn instantklassieker To Pimp A Butterfly. In 2016 stanste King Kendrick niet meer dan wat ongetitelde demo’s op een plaat, maar ook untitled unmastered. haalde vlot het eindverdict.

‘Moet ik nu echt een nummer met Bono uitbrengen om uit die vermaledijde overzichten weg te blijven?’ dacht Kendrick dit jaar. XXX bleek een klepper van een track, net als de 13 andere op DAMN. Wij gokken dat Lamar in 2018 al een schlagerplaat moet uitbrengen om onze lijstjes níet te halen.

Millionaire – Sciencing

Hét belpopnieuws van het jaar is een pluim die we trots op onze hoed steken. Of was u niet dolgelukkig dat Tim Vanhamel in Knack Focus vertelde dat zijn witheet belpopgeweld zou herrijzen. Sciencing werd een vlammende, heerlijk eclectische plaat, maar doe ons een lol en ga Millionaire deze zomer ergens live checken.

Nick Hakim – Green Twins

Mooier dan onze man kunnen wij Nick Hakim niet beschrijven, dus geven we hem het woord: ‘D’Angelo zonder vernis en ebbenhouten spiermassa? Hall & Oates op water en brood? Een verloren zoon van Prince, misschien? Nick Hakim hult zich in een soort nevelige r&b die vele vakjes aanvinkt en toch geheel de zijne is.’

Perfume Genius – No Shape

Na drie platen als therapiesessies heeft Mike Hadreas rust gevonden. Dat geeft hem ruimte om de piano wat meer achterwege te laten en schaamteloos te grabbelen naar Prince en Max Richter. ‘Ik ga geen verklaringen over Trump afleggen op het podium. We leven in een periode waarin we beter wat meer naar elkaar zouden luisteren dan roepen’, zegt hij in Knack Focus. Wij luisterden alvast graag naar No Shape.

Run The Jewels – Run The Jewels 3

Op kerstavond 2016 lieten de hiphoppers vrede op aard even voor wat het was en gaven ze al hun goede wil aan El-P en Killer Mike. Geen gospelreferenties, lang uitgesponnen noten, pseudotherapeutisch geneuzel of andere kanyeske liflafjes, maar rauwe, recht door de boombox knallende hiphop voor grote jongens en meisjes. ‘Karl Marx, een molotovcocktail en een drumcomputer. 2017 begint goed’, schreef onze man.

Thundercat – Drunk

23 tracks en 50 minuten lang raast donderkat Steven Bruner door genres en stemmingen. Funk, soul, hiphop… en softrock, maar dan goede softrock. Het resultaat is zijn eigen Random Access Memories, maar dan beter. Waarom onze man dat vindt, leest u beter zelf.

Ty Segall – Ty Segall

Het is al de twééde keer dat Ty Segall in zijn carrière een titelloze plaat uitbrengt. Maar goede wijn behoeft nu eenmaal geen krans. De garageuitspattingen van Segall en co liggen prachtig in balans met contryeske rustpunten, met als resultaat een hoogtepunt in het grote oeuvre van de immer musicerende Segall.