De talentscout achter The National en Future Islands: ‘Popartiesten zitten in dezelfde situatie als The Beatles in hun tijd’

© Ed Horrox

In het kader van de Poppunt Sessions kwam Ed Horrox, hoofd A&R van het legendarische 4AD-label, in ons land spreken. De man die onder meer The National, Sohn en St. Vincent onder zijn hoede heeft, deed ook bij ons een boekje open: ‘Mijn goede raad? Af en toe is een nachtje slaap genoeg.’

Woensdag vindt alweer de laatste van vier Poppunt Sessions plaats. De koepelorganisatie voor popmuziek in Vlaanderen verzamelt onder die vlag interessante mensen uit de muziekbusiness in concertzalen om ze hun knowhow te laten delen met jonge artiesten. Onder meer Sonic Youth-legende Thurston Moore, Ayco Duyster en Amenra-zanger Colin H. Van Eeckhout gaven al keynotes in de vorige sessies.

Nog op de affiche tijdens de tweede sessie: Ed Horrox, het hoofd van de A&R-afdeling (artists and repertoire, de catalogus met andere woorden) van 4AD, een van de grootste onafhankelijke platenfirma’s. In de jaren 80 bouwde het een reputatie op met weerbarstige cultbands als Pixies, Cocteau Twins en This Mortal Coil, vandaag is het label veel diverser.

‘Wanneer de persoonlijkheid achter de song fascinerend, vreemd, warm of u003cemu003ewhateveru003c/emu003e genoeg is, dan zal die erin slagen om een connectie te maken met zijn publiek.’

Een indieband als The National, die dit jaar na zeven albums en massa’s positieve kritieken voor het eerst een Amerikaanse nummer 1-hit scoorde, staat er op de payroll naast Jóhann Jóhannsson, die de soundtrack bij de geschifte allegorische horrortrip mother! Maakte. Verder is er op 4AD ruimte voor singer-songwriters (Iron and Wine), indierock (Future Islands), elektronica (Sohn) en geschifte pop (St. Vincent, Tune-yards).

Ik ontmoet Horrox in de lobby van zijn hotel, hoofdtelefoon in de nek, twee uur voor hij in de Ancienne Belgique het podium op moet. Tijdens het interview krijgt schrijver dezes wel vijf muzikale geheimtips – u moet beslist Nervous Conditions eens checken – en blinken Horrox’ ogen telkens hij het mag hebben over artiesten, songs en platen. Deze man heeft zin in zijn taak, later op de avond.

ED HORROX: Ik ben vooral benieuwd naar wat die jonge muzikanten mij zelf te vertellen hebben. Alle artiesten kiezen hun eigen pad en dat maakt het voor mij ook interessant. Daarnaast zie ik gelijkenissen tussen mijzelf en Hannah Diamond (popzangeres die op dezelfde sessie als Horrox kwam spreken, nvdr.), omdat ze een hele wereld rond zichzelf heeft gecreëerd. Dat proberen wij ook te doen voor onze artiesten. De muziek, de teksten, de video, het artwork… dat moet één universum zijn.

Maar het belangrijkste is de mens, of de mensen, die de muziek maken en hoe die zichzelf presenteren aan het publiek. Wanneer de persoonlijkheid achter de song fascinerend, vreemd, warm of whatever genoeg is, dan zal die erin slagen om een connectie te maken met zijn publiek. Dan gebéurt er iets op dat podium. Dat beschouw ik als mijn taak: zulke muzikanten vinden en er een wereld rond bouwen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


HORROX: Voor de muziek die wij willen uitbrengen, effenen creatieve gemeenschappen het pad. Artiesten komen al de hele kunstgeschiedenis lang samen, op café, online of elders. Zij inspireren elkaar en vertellen over elkaar aan anderen. Op die manier krijgen sommige van die kunstenaars een goede reputatie binnen hun gemeenschap, waarna ze plots buiten die community worden ontdekt en er iets meer ontstaat. Daarvoor moeten we onze ogen en oren openhouden.

We geloven altijd de artistieke gemeenschap om creatief te zijn en het onverwachte te doen. Echte creatieve zielen merken het meteen wanneer de scene waarin ze actief zijn stagneert en zullen doen wat ze kunnen om te antwoorden met een nieuw geluid. Soms zijn ze daarin voor op hun tijd en krijgen ze niet de erkenning die ze verdienen.

Maar het is mij niet alleen om dat nieuwe geluid te doen. Het belangrijkste is dat ik door de muziek een menselijke ziel hoor, die mij emotioneel kan raken. Wanneer dat hand in hand gaat met muzikale vernieuwing, heb je natuurlijk goud.

‘Ik word even blij van een Soundcloudtrack die mij, aan mijn bureau in mijn kantoor, het besef van tijd ontneemt, als van een band die me in een club op dezelfde manier de adem afsnijdt.’

Wij volgen de artiesten en de muziek, niet omgekeerd. Het is natuurlijk leuk om van nieuwe artiesten te horen dat ze beïnvloed zijn door Pixies, Cocteau Twins of een andere band uit de beginperiode van 4AD, maar je kunt niet anders dan vooruit kijken en je oren openhouden om te zien waarheen artiesten de muziek brengen.

Op die manier hebben we de grenzen van het label natuurlijk opgerekt, maar hadden we dat niet gedaan, waren we nu overbodig geweest. Enkel door over het muurtje te kijken, kunnen we dingen blijven doen die niemand van ons verwacht.

Wat is uw favoriete manier om muziek te ontdekken?

HORROX: Die heb ik niet. Ik word even blij van een Soundcloudtrack die mij, aan mijn bureau in mijn kantoor, het besef van tijd ontneemt, als van een band die me in een club op dezelfde manier de adem afsnijdt. De ervaringen zijn even krachtig.

Vaak is muziek ontdekken een kwestie van met muziekliefhebbers praten. Dat is een van de mooiste kanten aan deze job. Eerlijk waar, ik doe niks liever dan over nieuwe tracks palaveren met muziekfreaks. En ik heb er zo veel ontmoet door de jaren heen, met velen werk ik zelfs samen.

PJ Harvey

Horrox begon zijn carrière als sessiegitarist. ‘Ik had een band met mijn beste vriend, die bij Island Records werkte en daar PJ Harvey tekende. Vervolgens ging ik ook daar aan de slag. We leefden in Manchester, toen Factory Records, nog een belangrijk indielabel, cool begon te worden.’ Vervolgens trok hij naar London Records. ‘Die platenfirma was toen vooral gericht op popmuziek in een periode waarin Nirvana en consorten alles beheersten. Ze hadden er iemand nodig die het wereldje snapte en kwamen zo bij mij uit.’

In 1995 ging hij vier jaar voor Mantra Records werken. In die periode gaf hij Ivo Watts-Russell een cassette van Secret Name, het debuutalbum van Low, een band die in België vooral bekend werd door de briljant verstilde zondagavondprogramma’s van Ayco Duyster. Het zou voldoende zijn om wat later de A&R-verantwoordelijke van 4AD te worden. ‘Ivo werd meteen gek. Voilà, nog een voorbeeld van hoe gemakkelijk goede muziek wordt uitgewisseld.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Is de taak van de platenfirma veranderd tegenover de periode waarin u begon?

HORROX: Ik moet nog steeds goede artiesten zoeken. In dat opzicht is er weinig veranderd.

Maar er zijn méér goede artiesten, die sneller opkomen, sneller wegdeemsteren en hun muziek zonder tussenpersoon kunnen verspreiden via het internet.

HORROX: Voor grote popartiesten is de situatie vandaag hetzelfde als voor The Beatles in de jaren zestig. De Fab Four maakte constant twee albums per jaar, net zoals popzangers nu constant tracks droppen. In beide gevallen draait het om in de belangstelling blijven, constant in your face zijn. We komen net uit een periode waarin bands of artiesten vier jaar van de aardbol konden verdwijnen, dat kan vandaag niet meer.

Maakt u zich zorgen over de toekomst van de muziekindustrie?

HORROX: Nee. Mensen gaan altijd muziek willen en er zal altijd een business rond zijn.

‘Wanneer bands groeien, bereiken vele een punt waarop ze denken dat ze bij een grotere platenfirma beter worden geholpen.’

Zolang mensen ervoor willen betalen.

HORROX: Ze willen alleszins nog steeds een kaartje kopen voor een goed concert. Kijk, het streamingmodel zal in de toekomst alleen maar belangrijker worden en wij gaan daarin mee, net zoals we mee zijn gegaan in downloaden. Samen met andere onafhankelijke platenlabels hebben we ons verenigd in Merlin Network, om zo te kunnen overleggen met de streamingdiensten en het hoofd te bieden aan de majors.

En dat terwijl de laatste maanden enkele grote indiebands, zoals The War On Drugs, naar de majors trokken.

HORROX: Zo is het altijd gegaan. Wanneer bands groeien, bereiken vele een punt waarop ze denken dat ze bij een grotere platenfirma beter worden geholpen. Soms heeft die gedachte te maken met een grote zak geld, soms denken dat ze er beter gepromoot zullen worden. Ik denk dat we ook echt grote artiesten alles kunnen aanbieden om zo groot te worden en te blijven als ze zelf willen. Kijk naar onze nummer één met The National, het succes van Queens of the Stone Age bij Matador of Adele bij XL Recordings.

Ivo Watts-Russell verliet 4AD omdat hij gedesillusioneerd was door de platenindustrie. Denkt u dat u ooit hetzelfde kan overkomen?

HORROX: Ik hoop van niet. Je hebt goede en slechte dagen. De uitdaging is gewoon om jezelf opnieuw op te laten door met muziek bezig te zijn en dronken van geluk te worden omdat je je dagen daarmee mag vullen. Onlangs zat ik over iets te mopperen en zei een collega me: ‘Jij hebt gewoon een nachtje slaap nodig.’ En dat klopte, want we reizen veel en werken hard, net zoals onze artiesten. Misschien is dát nog een goede raad: af en toe is een nachtje slaap genoeg.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content