Bijna waren we het vergeten, dat Pharrell Williams meer kon dan afgrijselijk optimistische, kinderlijke deuntjes als Happy of schaamteloze doorslagjes als Blurred Lines uit zijn – geef toe – idiote hoed toveren.
Voor Pharrell Williams bekend werd als een soort muzikaal equivalent van Dorian Gray was er namelijk N.E.R.D, en voor N.E.R.D waren er The Neptunes, respectievelijk de band en de producerstandem die Williams vormde met Chad Hugo. Chad wie? Gewoon, ‘die andere gast’ naast Pharrell, zoals hij jaren, en eigenlijk nog steeds, bekend stond.
Eind jaren 90, begin jaren 2000 waren The Neptunes the hottest ticket in town, de producers met de gave van Midas, die aan de lopende band hits scoorden met Kelis, Jay Z, Britney Spears, Missy Elliot, Nelly, Justin Timberlake en vele, vele anderen.
Als N.E.R.D schreven ze in 2001 met hun debuutalbum In Search Of… een moderne klassieker op hun naam, de blauwdruk voor de kenmerkende soul/funk/rock/hiphop-sound die in de jaren nadien volop school zou maken. En toen, in 2003, verscheen Frontin’, de eerste solosingle van Pharrell, samen met Jay Z. Een tussendoortje, zogezegd, maar de teerling bleek geworpen. N.E.R.D maakte wel nog platen, maar als de stem en vooral – geef toe – het gezicht van de groep was Pharrell de ster. En toen kwamen Robin Thicke, Daft Punk en die oorspronkelijk als vehikel voor een animatiefilm geschreven monsterhit, Happy.
Dat Pharrell nu opnieuw zijn bandmakkers bij elkaar fluit (naast Chad Hugo zit ook jeugdvriend Shay Haley in de groep) zou het gevolg zijn van Trump en #blacklivesmatter. Na jaren voluit te kiezen voor de esthetiek – zijn woorden – mag het voor Pharrell opnieuw over de inhoud gaan. Hij zou de knoop doorgehakt hebben nadat hij vorig jaar zijn groen geverfde haren in de spiegel bekeek. Beeld u hier gerust een bedenkelijke emoji in.
De plaat dus. Die vinkt netjes alle vakjes aan. Er is de repetitieve, op maat van een dansroutine gemaakte r&b-single (Lemon, met een rappende Rihanna), er zijn soulvolle funkrockers (Deep Down Body Thurst en Voilà, beiden met Thundercat op bas) en vette hiphopbeats (het aan Hot in Herre van Nelly schatplichtige 1000). Er is glossy synthpop (Lightning Fire Magic Prayer) en – voorspelbare, geef toe – cameo’s van André 3000 (het drammerige Rollinem 7’s), Kendrick Lamar (het op een Aziatische melodie geborduurde Kites, waar ook M.I.A. aan toesteekt) en Ed Sheeran, die vreemd genoeg figureert in Lifting You, een ietwat grappige demarche om de Caribische zomerzon te doen rijzen onder de kerstboom.
Vernieuwend hoeft N.E.R.D al lang niet meer te zijn. Dat No One Ever Really Dies in de markt wordt gezet als een ‘protestplaat’ kopen we echter niet. Ja, de tekst van Don’t Don’t Do It is geïnspireerd op het schietincident waarbij de compleet onschuldige Keith Lamont Scott door een flik werd doodgeschoten in zijn wagen –‘don’t do it’ waren, vlak voor de schoten, de woorden van zijn echtgenote in de passagiersstoel. Maar wat vooral bijblijft is het naar House of Fun van Madness neigende, hupse skaritme. In ESP wordt iets gezegd over ‘workers of mass destruction’ en ‘branded cattle’, maar het zijn toch vooral die lekkere baslijn en elektro-invloeden die blijven hangen.
En zo primeert vorm toch opnieuw op inhoud. De fun, de hits, de truken van de foor: ze zijn aanwezig. Maar zoals alles wat Pharrell tegenwoordig aanraakt – sneakers van Chanel, het coachkussen in The Voice, co-producties met Frank Ocean – voelt dit meer als een event dan als een volwaardige plaat. Dat zijn naam als ‘executive producer’ vermeld staat op de hoes is ronduit bizar. Is het een groep of een project? Een album of een blockbuster? Als daar maar geen tekenfilm van komt.
DOWNLOADTIPS: Deep Down Body Thurst / ESP / Kites
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier