De balans: dit zijn de 10 beste albums van 2022 tot nu toe

2022 zit er alweer voor de helft op. Hoog tijd om de balans op te maken en te overlopen welke culturele werken ons jaar al de moeite maakten. Vandaag: de beste albums van 2022 tot nu toe.

10. Kendrick Lamar – Mr. Morale & the Big Steppers

Op het langverwachte Mr. Morale & the Big Steppers schiet hiphopmessias Kendrick Lamar inhoudelijk en muzikaal alle richtingen uit. Het is Kung Fu Kenny’s meest gelaagde plaat tot nu toe, maar ook zijn mijnst volmaakte. Wel krijgen we een unieke blik in de geest van de mens achter het hiphopfenomeen met een messiascomplex.

9. Ethel Cain – Preacher’s Daughter

Qua platen met een interessant achtergrondverhaal kan deze wel tellen. Ethel Cain groeide op in een conservatief, diepgelovig stadje in Florida waar argeloos op het internet rondhangen of als kind naar niet-christelijke muziek luisteren uit den boze was. Laat staan uit de kast komen als transvrouw. En dus bedacht ze alter ego’s om haar wildste avonturen mee bij elkaar te fantaseren. Zo ook Ethel Cain, een hypervrouwelijke, angstaanjagende sekteleider die graag mannen eet, maar ook elke zondag vooraan in de kerk zit en naar mottenballen ruikt.

8. Stromae – Multitude

U kon er dit jaar niet om heen: de maestro heeft zijn langverwachte comeback gemaakt. Onze vaderlandse superster staat sowieso niet bekend om zijn voorspelbaarheid, maar op Multitude staan enkele wel erg onverwachte plot twists. Had u vorig jaar bijvoorbeeld geloofd dat Stromae een doedelzaksolo zou uitbrengen, of dat hij het op zijn nieuwste plaat meermaals over ‘caca’ zou hebben?

7. Bladee & Ecco2K – Crest

Naar goede gewoonte verrasten Bladee & Ecco2K, twee autotunerappers van het melancholische Drain Gang-collectief, hun fans weer door uit het niets een plaat te dropen. Op Crest klinken de twee Zweden hemelser dan ooit, met een sound die ergens tussen nevelige trap en feeërieke pop ligt. Het album bleek zelfs zo goed te zijn, dat de laatste Drain Gang-haters in de muziekjournalistiek schoorvoetend moesten toegeven dat dit een voltreffer was.

6. Harry Styles – Harry’s House

Een rolletje in de biopic Elvis kon hij dit jaar uiteindelijk toch niet scoren, maar het succes van zijn derde soloalbum Harry’s House zal wel voldoende troost geboden hebben. Mocht Harry Styles al heftige persoonlijke besognes torsen, dan zou hij ze niemand opdringen in zijn songs, die het zorgeloos rondhuppelen als levenskunst pogen te rehabiliteren. Op een speelveld dat zich uitstrekt van gebronsde yachtpop tot knus glimmende synthmuziekjes zorgen enkel dotjes zonnige funk en boterzachte folkballades voor extra cachet. 

5. Alabaster dePlume – Gold

Alabaster dePlume is niet alleen saxofonist, poëet en politiek activist, hij is ook pleitbezorger van meer verbinding, meer tederheid en meer zelfliefde bij zijn medemens. Zijn nieuwe album Gold – ondertitel: Go Forward in the Courage of Your Love – omzwachtelt je als een therapeutisch dekentje waar je veilig in weg kunt dromen. Dit is geen jazz vol technische krachttoeren, dePlume leidt zijn ensemble met zachte hand (en stem) een organisch geïmproviseerde, zalvende atmosfeer in.

4. Kae Tempest – The Line is a Curve

Geloof het of niet, maar Kae Tempest heeft zowaar een album uitgebracht dat u mee kunt nemen op zomervakantie. Vergis u echter niet: de toevoeging van toegankelijkere beats en melodieën betekent niet dat de rapper en dichter inboet aan diepgang. Meer nog, The Line is a Curve geldt als een soort verwerkingsproces voor Tempest, die door een donkere periode ging.

3. Fontaines D.C. – Skinty Fia

Op haar derde lp Skinty Fia – een archaïsche krachtterm voor ‘godverdomme toch’ – schoffelt de groep verder tussen prakkiserende postpunk en bleke, prozaïsche rock. Nog steeds monstert ze haar culturele en geografische wortels, maar voor het eerst doet ze dat van buitenaf. Zanger Grian Chatten volgde zijn lief naar de Engelse hoofdstad, en Fontaines D.C. is zo hecht dat ook de andere leden vanuit Dublin die doelgerichte diaspora ondernamen.

2. Rosalía – Motomami

We mogen onder andere Frank Ocean bedanken voor Motomami. Het Odd Future-lid hielp Rosalía namelijk af van een writer’s block. Het resultaat is een zwoele reggaeton plaat die erop gebrand is zowel zweet als tranen los te weken. Twerken in de parenclub, als het ware.

1. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul – Topical Dancer

Die andere Belgen naast Stromae die dit jaar alomtegenwoordig waren. Op Topical Dancer klinken Charlotte Adigéry & Bolis Pupul nóg speelser, vetter en eigenwijzer dan voorheen. Een onweerstaanbaar huwelijk van aanstekelijke beats en slimme teksten die zowel de geest als de dansspieren stimuleren.