De 20 beste metalplaten van 2016

Wie? Een bende echte en enkele nep-Mexicanen – onder wie Jeff Walker (Carcass) en Shane Embury (Napalm Death) – die zich voordoet als een gangsterkliek – mét petjes en voor de mond gespannen bandana’s. En na zestien jaar studiostilte klinken ze pissiger dan ooit.

Wat? Niet van humor gespeende deathmetal/grindcore die zich door geen muur laat tegenhouden. Al mag The Donald altijd eens proberen.

Luisteren want een drie kwartier aanslepend hakfestijn met gitaren en hier en daar wat machetes, dat is wel uw ding.

Laat maar want er wordt alleen in het Spaans gezongen. En u hebt het al niet onder de markt met uw Engels.

Oorpriem: Angel de la Frontera

Wie? Drie weinig toonvaste Japanse tienermeisjes die maar niet kunnen beslissen of ze Idool dan wel het respect van de metalminnende meute willen winnen. Dé guilty pleasure van nogal wat ruige bonken. Kan ook met die korte rokjes en vlechtjes te maken hebben.

Wat? Een hoogst irritante maar tegelijk heel curieuze symbiose van hyperkinetische J-pop, electronica en woeste metalriffs. Hun refreintjes boren zich rechtstreeks een weg naar uw amygdala.

Luisteren want deze plaat is ideaal om uw Japans bij te schaven en tegelijk uw gehoorgang aan enkele nieuwe sensaties te onderwerpen.

Laat maar want u hebt het niet voor Aziatische dames. Tenzij ze op het internet vreemde dingen doen met pingpongballen en plastic bekertjes. Een buur van een vriend vertelde ons daar iets over.

Oorpriem: KARATE

Wie? Vijf stoere mannen uit de Finse wouden die in 1995 vonden dat ze genoeg elanden hadden gemolken. Bedienen zich weleens van een doedelzak en horlepiep. Smeren zich in met nepbloed en vinden dat normaal.

Wat? Door Finse volkslegendes geïnspireerde paganmetal, in de visie van Moonsorrow een episch klinkende mix van folkmetal en black metal. Nodigt dus tegelijk uit tot reidansen en headbangen. Ach, l‘embarras du choix!

Luisteren want op dit zevende studio-exploot klinkt Moonsorrow extra kamerbreed en gefocust. Omhoog met die uitgeholde schedel vol mede!

Laat maar want slechts één nummer dat onder de tienminutengrens duikt, dat vindt u toch iets té weinig. Bovendien hebt u het na Het smidje van Laïs wel gehad met folk en aanverwanten.

Oorpriem: Ihmisen Aika (Kumarrus Pimeyteen)

Wie? Allesbehalve jolig vijftal uit Sacramento dat duistere repetitieruimtes verkiest boven de Californische zon. Ontweek in zijn bijna dertigjarige bestaan behendig de diepe valkuilen van zowel de grunge als de nu-metal. Wat op zich al een medaille waard is.

Wat? Treurwilgenmuziek met uitwaaierende gitaren, ronkende bas en hier en daar wat shoegaze. Centraal: de weeklagende Chino Moreno, een man die klinkt alsof hem net is verteld dat hij de Belgische federale begroting moet in evenwicht krijgen.

Luisteren want Deftones bewees lang voor Herman Van Rompuy dat rustige vastheid een deugd is en wijkt nog steeds geen millimeter van zijn uit duizenden herkenbare sound af. Terecht.

Laat maar want u heeft net uw herfstdipje achter de rug en kreeg vandaag uw waterfactuur in de bus. Qua ellende volstaat dat.

Oorpriem: Hearts/Wires

Wie? Tuig van de richel uit Pottsville, Pennsylvania met een solide livereputatie. Trotse eigenaars van een logo dat aan een zaadkwakje doet denken. Al kan dat ook een trompe-l’oeuil zijn.

Wat? Potige werkmanshardrock, diep geworteld in de bluestraditie. Is ongeveer even diepgravend als een nieuwe single van Steve Tielens, maar uitnodigen tot onbedaarlijk headbangen doet het wél.

Luisteren want Crobot organiseert een feest van herkenning, met prominente gasten als Led Zeppelin, Clutch, Black Sabbath en Soundgarden. Zanger Brandon Yeagley is de vocale tweelingbroer van Chris Cornell, de zanger van laatstgenoemde band – maar dan met bakkenbaarden.

Laat maar want aan één Chris Cornell heeft de wereld genoeg. Bovendien horen songtitels als Play It Cool en Steal the Show eerder op een album van One Direction thuis.

Oorpriem: Play It Cool

Wie? Het project van Manuel Gagneux, een Zwitser met zo weinig vrienden dat hij het dan maar op zijn eentje doet.

Wat? Een tot nu toe ongehoorde mix van gospel, soul, electronica en black metal. De gezongen stukken lijken afkomstig van stokoude vinylplaten, maar Gagneux zong wel degelijk alle songs zelf in.

Luisteren want hoewel dit album alle kanten uit huppelt en evenveel coherentie vertoont als de tirades van Joost Vandecasteele, is dit op zijn minst intrigerend. Gagneux wil een soort Mike Patton van de nieuwe generatie worden. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar de aanzet is er.

Laat maar want Gagneux pleegt tijdens optredens weleens mensen uit het publiek te brandmerken met een hete pook, zoals slavenbezitters dat destijds deden met onwillige werkkrachten. Voor een échte marteling blijft een ‘optreden’ van Dimitri Vegas en Like Mike evenwel het aangewezen evenement.

Oorpriem: Blood in the River

Wie? Nederlandse pletwals met een lang verleden. Zanger Martin Van Drunen geldt sinds Consuming Impulse (1989) van Pestilence als de luidste brulaap van de Lage Landen. Na Jeff Hoeyberghs, dat spreekt voor zich.

Wat? Redelijk rudimentaire deathmetal met de focus op snelheid en hier en daar een streep melodie. Favoriete onderwerpen: genocide, doodslag, pandemieën en andere apocalyptische toestanden. Kortom: datgene waarvoor u elke dag Het Laatste Nieuws openslaat.

Luisteren want dit is Asphyx op z’n best: compromisloos en beenhard tot het gaatje. Als u daarin een double entendre meent te ontwaren, dan is dat helemaal uw schuld.

Laat maar want de verzengende intro van Division Brandenburg en enkele andere passages lijken wel enorm op iets wat u al bij een honderdtal andere bands heeft gehoord. En voor u moet elke riff okselfris en vernieuwend zijn.

Oorpriem: It Came from the Skies

Wie? Nooit versagende thrashmetalband uit de San Francisco Bay Area. Zanger Chuck Billy, een native American, overleefde eerst de verdrukking van zijn volk en vervolgens kanker. Wat dan weer zijn aanstekelijke eeuwige glimlach verklaart.

Wat? Goudeerlijke thrash met typische Bay Area-signatuur: afwisselend staccato en melodieus gitaarwerk, vlotjes schakelend tussen eerste en derde van de metalversnellingsbak. Verrast zelden, maar stelt ook nooit teleur. Een beetje zoals een Volvo.

Luisteren want dit is de plaat die Metallica dit jaar had uitgebracht als ze het echt goed met u en zichzelf voorhadden. Met uitstekend volk als half-mens/half-metronoom Gene Hoglan en bassist Steve DiGiorgio beschikt Testament op dit elfde album over meer technische bagage.

Laat maar want u bent een van die sujetten die graag tegen iedereen zeurt dat Testament al dertig jaar Ride the Lightning lichtjes overdoet. Hier, een Kinder Bueno.

Oorpriem: The Pale King

Wie? Na de wereldberoemde ham is dit het nummer twee op het lijstje van fijne vleeswaren uit de Bayonne, Frankrijk, een land dat al sinds mensenheugenis wacht op een metalcombo met internationale weerklank.

Wat? Zwaar groovende technische metal met invloeden uit death- en postmetal. Klonk vroeger soms even warrig en nodeloos gekunsteld als destijds de nieuwjaarstoespraken van Stefaan De Clerck bij de CD&V. Op Magma openbaart het viertal zich ook als schrijvers van doorwrochte songs.

Luisteren want deze plaat is zowat het zinnenprikkelendste wat onze zuiderburen hebben voortgebracht sinds de eerste Emmanuelle-film. Al klinkt Gojira op een podium nog een stuk overtuigender dan op plaat.

Laat maar want u woont aan de grens met het land van Molière, staat elke dag in de file aan te schuiven door de Franse grenscontroles op de E17 en wenst die verrekte Fransozen enkel maar extreme scrotumjeuk en heel korte armpjes toe.

Oorpriem: Only Pain

Wie? De humeurige zanger/gitarist Dave Mustaine en zijn band. Heeft een neus voor uitstekende muzikanten. Vlaming Dirk Verbeuren mocht mee op tournee en werd na Graspop vast bandlid. Schijnt immuun te zijn voor Mustaines geëmmer over die blauwe maandag dat hij bij Metallica speelde maar daar aan de deur werd gezet. Dat helpt.

Wat? Thrash-heavy metal die wordt voortgestuwd door Mustaines vurige licks en zijn soloduels met het Braziliaanse snarenwonder Kiko Loureiro.

Luisteren want sinds Mustaine zijn bruin spul heeft doorgespoeld en in de Here Jezus zijn allerbeste vriend heeft gevonden, klinkt Megadeth weer bevlogen en geniaal. Niet ‘supergeniaal’ als Theo Francken, maar het is altijd goed om nog wat marge voor verbetering te hebben.

Laat maar want u vindt dat metalmuzikanten vooral vriendjes met de Gehoornde moeten zijn.

Oorpriem: Fatal Illusion

Wie? Californisch drietal met centraal bruller Todd Jones, een man die heel kwaad en ongelukkig is, en van u minstens hetzelfde verlangt.

Wat? Groezelige noisecore die als een op hol geslagen Thalys voorbijraast. Nails doet zijn ding immers het liefst zonder noemenswaardige adempauzes en aan een halsbrekende snelheid. Toch zijn het vooral de trage passages die uw middageten omhoogstuwen.

Luisteren want dit is een nihilistisch statement, gebald in slechts tweeëntwintig minuten geluidsterreur. De kans dat u hier vrolijker van wordt, is gering, maar wanneer de laatste noot van het afsluitende monster They Come Crawling Back is weggestorven, hebt u minstens het gevoel dat u eventjes hebt geleefd.

Laat maar want een band die boudweg poneert dat u nooit een van hen zult worden, die vindt u nogal arrogant.

Oorpriem: Made To Make You Fail

Wie? Cult of Luna is een doemsekte uit het koele Zweden, Julie Christmas (Battle of Mice, Made Out of Babies) een Amerikaanse zangeres met meerdere vocale persoonlijkheden – van wie er eentje wat als Björk klinkt.

Wat? Sfeervolle, op de onderbuik mikkende postmetal die het moet hebben van een geduldige opbouw en harde passages waarop Christmas en COL-frontman Klas Rydberg helemaal in het rood gaan.

Luisteren want het ene moment klinkt Julie als de vrouw naast wie u elke morgen wakker wilt worden, het andere als een psychotische feeks die u met een verroest aardappelmesje van uw testikels wil verlossen. En ja, dat is een aankoopargument.

Laat maar want u hebt het wel gehad met postmetal, en eigenlijk met alle genres die schijnbaar lukraak het prefix ‘post’ krijgen toebedeeld.

Oorpriem: Chevron

8. Devin Townsend Project – Transcendence

Wie? Multi-instrumentalist en -tasker Devin Townsend. Het soort mens dat scribenten met een metaforendepressie ook wel eens ‘een muzikale duizendpoot’ plegen te noemen. Torste jarenlang een Ork-kapsel, maar ontdekte dan toch de voordelen van Gillette Venus.

Wat? Groots opgezette spirituele metalopera die weigert te kiezen voor een bepaalde stijl: soms symfonisch, dan weer resoluut heavy metal of powerpop maar altijd progressiever klinkend dan Groen, de SP.A en de PVDA samen.

Luisteren want dit is een bombastisch huzarenstukje dat potsierlijke probeersels als die van het ganz Deutsche Avantasia een gigantische neus zet. En Anneke van Giersbergen zingt mee. U moest die naam al aan het googelen zijn.

Laat maar want deze plaat klinkt zo overweldigend, ja transcendentaal, dat u niet weet waarnaar eerst te luisteren. En dat terwijl u van eenvoudig en rechttoe rechtaan houdt.

Oorpriem: Stars

7. Cobalt – Slow Forever

Wie? Onbehagen creërend duo uit Buffalo, New York dat zich tekstueel buigt over de condition humaine en de duisterheid van de ziel. Omdat geen van beiden een filosofisch traktaat in zich heeft, hebben ze maar een plaatje uitgebracht.

Wat? Wikipedia sucks. Het online hulpje voor luie journalisten bestempelt Cobalt als black metal, maar dat is ver bezijden de waarheid. Dit is eerder gesneden koek voor zeloten van doemcollectieven als Crowbar, EyeHateGod en Neurosis die ook een zekere bewondering voor High on Fire, Unsane en Swans koesteren. Geen dank.

Luisteren want Cobalt confronteert u zodanig met uw menselijke falen en de onvermijdelijke keuzes die u tijdens uw troosteloze bestaan moet maken dat u na Slow Forever de zin bekruipt om u met iets van Søren Kierkegaard onder een warm dekentje in de sofa te nestelen.

Laat maar want nadenken over de zin en de onzin van het leven doet u niet. De zanger van Steel Panther is uw lievelingsfilosoof.

Oorpriem: King Rust

6. Kvelertak – Nattesferd

Wie? Noors sextet dat in de moerstaal zingt en slechts drie langspelers nodig had om een horde metalfans definitief voor zich te winnen. Hun naam betekent ‘wurggreep’. Volkomen terecht.

Wat? De term ‘black-‘n-roll’ komt misschien nog het dichtst in de buurt. Ondanks de rauwe black metal-rasp van zanger Erlend Hjelvik is dit vooral een band die nostalgici bedient: hier en daar wat beatleske harmonieën, een pak verwijzingen naar de New Wave British of Heavy Metal, Stooges-achtige punk en bekoorlijke twin guitar-partijen die ene Phil Lynott apetrots zouden maken.

Luisteren want deze plaat bevat niet een pak uitsluitend goede songs, ze is ook een garantie op meer aha-erlebnissen dan u te verwerken krijgt in een seizoen van The Simpsons.

Laat maar want we staan op de drempel van 2017. Bands die nu nog hunkeren naar de jaren zeventig en tachtig verdienen het om in een kvelertak te worden gehouden tot ze achtereenvolgens rood, purper en blauw uitslaan.

Oorpriem: 1985

5. Oranssi Pazuzu – Värähtelijä

Wie? Vier Finnen die allicht al eens een dutchie aan elkaar plegen door te geven. Dat is ook duidelijk te horen aan hun in geestverruimende middelen gedrenkte sound.

Wat? Om het kind een naam te geven, wordt het genre dat Oranssi Pazuzu (de demon die u kent uit The Exorcist, maar dan met een oranje hesje) bedrijft weleens ‘psychedelische black metal’ genoemd, maar eigenlijk is dat te beperkend. ‘Psychelische rock met black metal-vocalen en invloeden van Zappa, Swans, Ozric Tentacles, krautrock, Darkthrone, Motorpsycho, Mike Oldfield, Dead Can Dance, stoner, noise en tutti quanti’ is allicht accurater qua omschrijving, maar dat staat dan weer zo onnozel in een persbericht.

Luisteren want dit klinkt als koortsige angstdroom waaruit het moeilijk ontwaken is. Vooral wanneer de band zich bedient van repetitieve tribale ritmes, fuzzy gitaren en feedback is een delirium nooit veraf.

Laat maar want deze plaat schept meer onbehagen dan u kunt verdragen. Bovendien wilt u hier niet aan beginnen voordat u uw voorraad absint hebt aangevuld.

Oorpriem: Lahja

4. Opeth – Sorceress

Wie? Zweeds collectief rond zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt met een lange staat van dienst. Evolueert constant: begon in 1990 met rauwe deathmetal en specialiseert zich vandaag in progrock.

Wat? Met heavy metal heeft Opeth anno 2016 bitter weinig te maken. In de plaats krijgt u geïnspireerde progrock met knipogen naar Rush en Genesis in de tijd dat Phil Collins daar nog zijn klep moest houden. Ook King Crimson is een invloed. De band, niet de schurk uit Suske & Wiske.

Luisteren want dit is een oorgasme dat een klein uur aanhoudt. De rest laten we aan uw flappers over.

Laat maar want metalheads die de Heilige Graal van het genre – de riff – grotendeels de rug toekeren, daar wilt u niets mee te maken hebben.

Oorpriem: The Wilde Years

3. Vektor – Terminal Redux

Wie? Viertal uit Arizona dat zich als doel heeft gesteld om telkens zo veel mogelijk riffs, licks en breaks in één song te stoppen. Een voornemen waar het met glans in slaagt.

Wat? Superieure technische thrashmetal met als tekstuele insteek zwarte gaten, buitenaardse kolonies, prehistorische ruimtemonsters en diverse interplanetaire intriges die een galaxy, far, far away van uw bed afstaan.

Luisteren want Vektor klinkt tegelijk messcherp en virtuoos, laat zich niet in een een hokje wurmen en is niet uit op goedkoop sentiment en confettimomenten. Neen, Bazart is dit niet. Vektor heeft ook een cooler, zij het iets minder gemakkelijk leesbaar logo.

Laat maar want de nummers van Vektor springen zodanig van de hak op de tak dat headbangen vaak onmogelijk is. En het enige zwarte gat dat u écht interesseert, is dat van uw Rwandese buurvrouw. Of buurman, zo u wilt.

Oorpriem: Pteropticon

2. Oathbreaker – Rheia

Wie? De harde Belgen van het jaar. De naam van zangeres Caro Tanghe vindt u in recensies te vaak terug in zinnen die ook platitudes als ‘vrouw met ballen’ en ‘kan haar mannetje staan’ bevatten. In werkelijkheid behoeft Tanghe geen ballen om het gros van haar mannelijke collega’s naar huis te zingen, schreeuwen en lamenteren.

Wat? Posthardcore met een heftig bonzend hart en een persoonlijke insteek. Zoekt en vindt voortdurend het evenwicht tussen sonisch ultrageweld en verstilde momenten. Een op vinyl gestanste film van David Lynch.

Luisteren want deze plak is zo goed dat u voortdurend zult twijfelen tussen headbangen, huilen en zelfverminking.

Laat maar want volgens u hoort een vrouw in de keuken te staan, kinderen te baren en vooral haar stem niet tegen u te verheffen. Een andere reden om dit kleinood te negeren konden we écht niet bedenken.

Oorpriem: Needles in Your Skin

1. Ihsahn – Arktis

Wie? Noorse multi-instrumentalist met koffers vol intrigerende songs en een charmant spraakgebrek. Maakte in de jaren negentig deel uit van het balorige black metal-gezelschap Emperor, bekend van zijn trendsettende platen, kerkverbrandingen en zelfs een moord – die op naam kwam van drummer Faust. Het waren tijden.

Wat? Excellente progressieve metal voor mensen die niet voor één gat te vangen zijn. Crooked Red Line klinkt extra moody door de sax van Shining-voorman Jørgen Munkeby, Until I Too Dissolve trapt zowaar af met een glammetalriff en South Winds balanceert op een duistere elektronische beat.

Luisteren want Ihsahn is een man die muzikaal nooit teleurstelt. Ook deze plaat blijft spannend van de eerste tot de laatste minuut. Iets wat pakweg Hot Marijke allang niet meer kan zeggen.

Laat maar want de zelfverklaarde sociaal darwinist Ihsahn houdt er zelfs na al die jaren enkele bedenkelijke ideeën op na. Wie dat een onoverkomelijk obstakel vindt, kan terecht bij Leprous, Ihsahns even essentiële voormalige liveband.

Oorpriem: South Wind