De 10 beste concerten van het Cactusfestival 2014

Caribou @ Cactusfestival 2014 © Wouter Van Vaerenbergh

Het Cactusfestival, in het Brugse Minnewaterpark, heeft een bijzonder geslaagde editie achter de rug. Dit waren voor ons de tien hoogtepunten van de muzikale driedaagse.

1. Afghan Whigs (zondag)

Naar het concert van Afghan Whigs kijken was zoals met lucifers spelen in een loods vol licht ontvlambare chemicaliën. Voor het podium had dus best een gevarendriehoek mogen staan. Greg Dulli en de zijnen speelden een set vol bloeddoorlopen passie en deelden zoveel venijnige uppercuts uit, dat het publiek al na drie nummers in de touwen hing. The Whigs dropten oude en nieuwe splinterbommen en lieten een ravage achter die zelfs de aanwezige medewerkers van het Rode Kruis uit hun evenwicht bracht.”What a beautiful night in a beautiful town in a beautiful world”, zei Dulli tot afscheid. En geen hond sprak hem tegen.

2. The Notwist (zaterdag)

In de wereld van The Notwist blijft de verbeelding aan de macht. De sympathieke vaandeldragers van de indietronica combineerden op Cactus melodieuze gitaarpop met bliepende en borrelende elektronica en schetsten zo een gelaagd geluidsbeeld waarin de hang naar avontuur en het rusteloze experiment de emotie nooit in de weg stonden. Afwisselend heftig en ingetogen, maar in iedere hoedanigheid zinnenprikkelend.

3. Mark Lanegan Band (zondag)

Laat Mark Lanegan de beursnoteringen zingen, of de keukenrecepten van Jamie Oliver, en dan nog zal het, dank zij zijn guizige bariton, als blues klinken. Met een puike band die voor de helft uit Belgische muzikanten bestond, wisselde de artiest nieuwe songs uit het dra te verschijnen ‘Phantom Radio’ af met ouder werk over hel en verdoemenis of zonde en verlossing. Hoewel Lanegan zich in zijn eigen bubbel leek te bevinden, nodigde hij ook oude gabber Greg Dulli op het podium uit. Het resultaat klonk tegelijk somber en bezwerend. De kraaien in het park zagen dat het goed was.

4. Massive Attack (maandag)

Het voormalige triphopcollectief mengt nog altijd flinke scheuten soul, dub en sampledelische pop door zijn songs, maar in Brugge klonk het, door de nadrukkelijke aanwezigheid van een postpunkgitaar, nerveuzer en ongeduriger dan ooit. Naast oudgediende Horace Andy had Massive Attack ook de gastzangeressen Martina Topley Bird en Deborah Miller meegebracht. Het publiek liet zich gewillig meevoeren door de wisselende dynamiek van de band, zodat de vlag van Bristol’s Finest nu ook trots bij het Minnewater wappert.

5. Mogwai (maandag)

De overwegend filmisch aandoende muziek van Mogwai kringelde op Cactus iets gestroomlijnder uit de luidsprekers dan we tot dusver gewend waren. De instrumentals van de groep riepen nu eens het beeld op van een lieflijk kabbelend bergbeekje, dan weer van een woeste waterval. In ieder geval vonden de Schotten een zo goed als perfect evenwicht tussen herrie en sereniteit, tussen agressie en poëzie, tussen episch en lyrisch.

6. Selah Sue (zaterdag)

Ze had zich een poosje teruggetrokken om in alle rust aan haar tweede cd te sleutelen, maar in Brugge stond Selah Sue weer opvallend ontspannen en goedlachs op het podium. Het publiek smulde van de bekende hits, waarin pijlen werden afschoten richting soul, r&b, reggae, dancehall en pop, maar met haar nieuwe songs gaf de duidelijk gerijpte zangeres aan dat ze ook de nabije toekomst met zelfvertrouwen tegemoet mag zien.

7. Conor Oberst & Dawes (zondag)

Twee voor de prijs van één: singer-songwriter Conor Oberst liet zich op Cactus begeleiden door de voortreffelijke Californische band Dawes en greep daarbij veelvuldig terug op zijn muzikale verleden. Vooral het oeuvre van Bright Eyes werd vakkundig geplunderd. De eindbalans: een concert dat volledig in het teken stond van organische folkrock en waar weinig op af te dingen viel.

8. M. Ward (zaterdag)

De muziek van Matthew Steven Ward getuigde zowel van ouderwetse degelijkheid als van onopvallende klasse en diende zich aan als een synthese van zestig jaar rock-‘n-roll. De zanger deed niet flauw over zijn invloeden en bewees tijdens zijn set eer aan Buddy Holly, Chuck Berry en Johnny Cash. Folk- en countryrock, rockabilly, doowop, in zijn op klassieke leest geschoeide rootsmelodieën kwam je het allemaal tegen.

9. Caribou (zondag)

Wie na het verschroeiende optreden van Afghan Whigs nog zin had in een feestje, werd op zijn wenken bediend door Caribou. De ‘aftershow’ van het Canadese gezelschap werd vooral door de danslustigen gesmaakt. Daniel Victor Snaith had zich omringd met een live-band, trakteerde de aanwezigen op enkele nummers uit zijn voor dit najaar aangekondigde cd ‘Our Love’, maar viel toch vooral terug op het vertrouwde material uit ‘Swim’. Het publiek gaf zich over aan de beat, schudde fluks met de heupen, stak de handen in de lucht en genoot van de positieve vibes.

10. Bombino (zondag)

De Sahara lag het voorbije weekeinde in West-Vlaanderen. Die geografische ingreep viel geheel en al toe te schrijven aan Bombino, een behendige zanger-gitarist uit Niger die de traditionele muziek van de Touaregs naadloos verbond met blues en westerse psychedelia. Zijn muziek was op een warmbloedige woestijngroove geplant, deed rauw en hypnotisch aan en etaleerde een swing die wij voordien enkel met raï-koning Cheb Khaled associeerden. Het leek alsof een stem uit de verte ons in het oor fluisterde: ‘Rock your camel and do your thing.’ En zo geschiedde.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content