Couleur Café dag 1: schurende zandkorrels in een woestijn

In Brussel wordt dit weekend eindelijk weer Couleur Café geschonken, maar tijdens de openingsdag dronken wij de onze overwegend zwart. We lieten ons kopje gewillig vullen met de saharablues, soul en dubreggae van respectievelijk Tinariwen, Sharon Jones en vader en zoon Perry.

In Brussel wordt dit weekend eindelijk weer Couleur Café geschonken, maar tijdens de openingsdag dronken wij de onze overwegend zwart. We lieten ons kopje gewillig vullen met de saharablues, soul en dubreggae van respectievelijk Tinariwen, Sharon Jones en vader en zoon Perry. “Life is good”, beweerde rapper Nas herhaaldelijk in de vooravond. U hoort het ons niet tegenspreken, maar de flarden die we zagen van de optredens van Jessie J (een lichtgewicht Kylie Minogue) en Erykah Badu (de hoogtijdagen van ‘Baduism’ liggen blijkbaar ver achter haar) brachten ons toch even aan het twijfelen. Gelukkig vielen er tijdens het multiculturele feest in de kanaalzone ook hoogtepunten te noteren. We zetten de beste drie concerten voor u op een rijtje.

1. TINARIWEN (Phoenix, 21 u.30) Repetitief, circulair, trance-verwekkend. Allemaal adjectieven die perfect passen bij de muziek van Tinariwen, een groep toearegs die elkaar vonden in een Lybisch vluchtelingenkamp. Op een bepaald moment ruilden deze rebellerende nomaden uit het noorden van Mali hun kalashnikovs voor muziekinstrumenten en op hun platen (de vijfde, ‘Tassili’, verscheen vorig jaar) hoor je invloeden van Marokkaanse chaabi, Algerijnse berberfolk, traditionele West-Afrikaanse muziek en angelsaksische rock. Erg communicatief kon je de zeven leden van Tinariwen niet noemen: verder dan “Bonsoir, ça va?” en “C’est bien” kwamen ze niet, maar met hun bezwerende, in het Tamashek gezongen woestijnblues (een stijl die ze zelf ‘assouf’ noemen) hielden ze het Couleur Cafépubliek wél moeiteloos in de ban.

Centraal stonden de fijnmazige akoestische en elektrische gitaarweefsels van Abdallah Ag Alhousseini en oprichter Ibrahim Ag Alhabib, bas, percussie, meerstemmige samenzang en de jubelende keelklanken van de enige vrouw in het gezelschap dat overigens in traditionele klederdracht in Brussel verscheen. Rauw maar tegelijk warm en rustgevend: muziek waarin je voortdurend de zandkorrels van de zuidelijke Sahara voelde schuren.

2. SHARON JONES & THE DAP KINGS (Univers, 21 u.30) Wie heimwee had naar de klassieke soulrevues van Stax, Motown, Atlantic of Hi Records was bij Sharon Jones aan het goede adres. De 56-jarige zangeres, gehuld in een roze glitterjurkje, had niet alleen een stem als een klok, ze beheerste alle knepen van het entertainmentsvak tot in de puntjes en had er geen moeite mee het uitzinnige publiek om haar vinger te winden. Er werd flink gezweet op het podium: Jones gaf zich helemaal, zowel in de swingende uptemponummers als de zwoele soulballads, en werd daarbij geruggensteund door The Dap Kings, de voortreffelijke houseband van het Daptone-label.

De tienkoppige groep, compleet met backingzangeressen en een hitsige blazersectie, was een goed geoliede machine die we destijds ook al hoorden draaien op ‘Back to Black’ van Amy Winehouse en die zonder twijfel tot de absolute top van het genre behoort. Tijdens de set herkenden we hits als ‘100 Days, 100 Nights’ en ‘Keep on Looking’, maar de absolute climax was Sharon Jones’ ode aan haar voorouders, die als slaven uit Afrika naar de Nieuwe Wereld werden gedeporteerd. Daarbij danste ze als een bezetene en schudde ze, als een echte soul mama, werkelijk met alles waar mee te schudden viel. Een optreden dat alle zintuigen aansprak, kortom.


3. LEE ‘SCRATCH’ & OMAR PERRY (Univers, 23 u.45) Een stevige portie reggae kan er aan het begin van de zomer bij ons altijd wel in, en als die wordt geserveerd door één van de uitvinders van het genre, kan de pret al helemaal niet op. Lee ‘Scratch’ Perry is een legendarische Jamaicaanse producer die ooit artiesten als Bob Marley, Junior Murvin en Max Romeo op de goede weg zette en geschiedenis schreef als grondlegger van de dub. Het eerste halfuur mochten zijn zoon Omar en diens Homegrown Band het publiek opwarmen met aanstekelijke rocksteadybeats en nummers waarin alles draaide om sleutelbegrippen als ‘revolution’, ‘Babylon’ en ‘rastaman vibrations’.

Perry Jr zwaaide vervaarlijk met zijn dreadlocks, kreeg de toeschouwers lekker aan het skanken, maar bracht weinig nieuws onder de zon. Leuker werd het toen de excentrieke ‘Scratch’ zelf, uitgedost als ‘alien from outer space’ het podium betrad: een beetje bezadigd, maar voor een 76-jarige toch nog aardig kras. Wie zijn indrukwekkende palmares niet kende, zal zich wellicht hebben afgevraagd waar de man zijn reputatie aan dankte, want het concert was tamelijk doorsnee. Nog een geluk dat Adrian Sherwood van achter zijn mengtafel voor enige geluidstechnische magie zorgde.
Dirk Steenhaut