Chelsea Light Moving (****) @ Cactus (vrijdag, 21u55-23u05)
13-07-2013, 07:15Bijgewerkt op: 07-12-2020, 17:34
Weldadige tyfusherrie die al het stof met één welgemikte ademstoot uit je oren blies.
PLUS:
Sommige lieden beweren dat, pakweg, Green Day, iets met punkrock te maken heeft. Sommige lieden leuteren maar wat. Echte punkrock, zij het dan met een atonaal en arty randje, is namelijk veeleer de core business van Chelsea Light Moving. Met zijn nieuwe band keren Thurston Moore en zijn vriendjes uit Hush Arbor, Jackie-O-Motherfucker en Sunburned Hand of the Man terug naar de eenvoud.
Eenvoud? Welja: Moore speelde zijn volledige Cactus-set bijvoorbeeld op slechts één gitaar, in één enkele tuning. Dat was vroeger bij Sonic Youth wel anders. Met Chelsea Light Moving herinnerde Moore vooral aan het rechtlijnigste van dat legendarische gezelschap. Vrij vertaald kwam dat neer op: lekker rammen in ‘Sleeping Where I Fall’, rücksichtlos uit de bocht vliegen in ‘Burroughs’ of een luguber moordverhaal vertellen op een minimalistisch riffje, zoals in ‘Groovy and Linda’. Het gebalde ‘Lip’ werd aangekondigd als “een protestsong voor Pussy Riot” en ‘Empires of Time’ werd opgedragen aan psychedelische garagerocker Roky Erickson.
Tussendoor stoeiden Thurston Moore en zijn gezellen nonchalant met noise en feedback, strooiden ze kwistig met nieuwe nummers, type het in hardcore gesopte ‘No Go’ of het op een gedicht uit de zestiende eeuw gepleurde ‘The Ecstasy’. Chelsea Light Moving en John Donne: bien étonnés de se trouver ensemble.
Een van de songs heette, niet toevallig, ‘Alighted’. Want Thurston en Co zetten het Cactuspodium inderdaad -figuurlijk althans- in lichterlaaie. Om kort te gaan: dit was weldadige tyfusherrie die al het stof met één welgemikte ademstoot uit je oren blies.
MIN: Dat er na een uur al een eind aan kwam. Kan iemand ons trouwens eens uitleggen waarom de eigenlijke ’top of the bill’ vrijdagavond als voorlaatste speelde? Rare kwieten daar in Brugge.
