Catarina Barbieri bespeelt haar modulaire synthesizer alsof ze haar eigen gevoelens streelt

Caterina Barbieri is een Italiaanse componiste die houdt van luitmuziek, Bach … en metal.

Er bestaat een misverstand als zou Caterina Barbieri een technologiefetisj hebben. In werkelijkheid heeft de componiste nog nooit een handleiding gelezen. Haar modulaire synthesizers zijn in de eerste plaats een middel om haar ideeën en emoties uit de drukken. Complexe, haast academische ideeën weliswaar: de Italiaanse studeerde klassieke gitaar aan het conservatorium, schreef een thesis over Hindoestaanse muziek en minimalisme en heeft een voorliefde voor barokke luitmuziek, noise en metal. Maar het was haar kennismaking met de Buchla 200, een nogal ingewikkelde modulaire synthesizer, die haar sound heeft bepaald. ‘De geluiden die uit die machine komen, zijn voor mij pure spiritualiteit. Die knopjes aanraken voelt als mijn eigen gevoelens strelen.’

Drie jaar na haar eerste release Vertical (2014) brak ze definitief door met het album Patterns of Consciousness, dat in verschillende eindejaarslijstjes eindigde. Intussen woont ze in Berlijn, experimenteert ze met minimalisme, techno en ambient, wordt ze door Pitchfork naar voren geschoven als een van de uniekste nieuwe stemmen in de modulaire-synthmuziek, heeft ze het podium gedeeld met saxofonist Colin Stetson en is ze te zien op hippe festivals als Primavera, Sónar en Dekmantel. Eerder dit jaar volgde Ecstatic Computation, waarop ze zich van haar meest veelzijdige kant toont, inclusief clubmuziek, een achttiende-eeuws klavecimbel en mystieke gezangen.

Een willekeurige quote: ‘Ik wil mezelf gewoon bevrijden van beperkingen. Mijn invloeden lopen van Bach tot moderne elektronische muziek, en ik wil ze graag allemaal ontdekken. Ik geef geen fuck om stilistische grenzen.’

In concert: op 3/10 in het Stuk, Leuven.