Buzzy Lee verdient meer aandacht (en neen, niet omdat ze de dochter van Steven Spielberg is)
Sasha Spielberg brengt als Buzzy Lee een plaat uit die weinig mensen horen. Dat is doodjammer.
De eerste eigen show van Buzzy Lee op Belgische bodem, in oktober 2018 in de AB Club, verkocht voor geen meter. Met Facepaint had ze toen nochtans een van de betere ep’s van dat jaar uit. Ook het spokerige What Has a Man Done, drie maanden geleden gelost in de aanloop naar haar nu net verschenen debuutalbum Spoiled Love, kreeg op Spotify een schamele 20.000 luisterbeurten, op YouTube werd het nummer nog geen 10.000 keer gestreamd.
Ik wilde zingen zoals Christina Aguilera. Tot mijn zangleraar mij apart nam en zei: “Ken je Joni Mitchell? Dat ligt wél binnen je mogelijkheden.
Buzzy Lee verdient meer aandacht. En neen, niet omdat ze in het echt Spielberg heet en de dochter van is. Wel omdat ze mooie muziek maakt.
Op Spoiled Love lucht Buzzy Lee/Sasha Spielberg haar hart in donkere synthpopsongs die het mistige braakland verkennen waar ook Julia Holter, Grouper en Tujiko Noriko graag vertoeven. Niet toevallig zat studievriend Nicolas Jaar, een producer die zich goed in zijn vel voelt bij auditief nacht en ontij, aan de knoppen voor het album.
Muziek maakt ze al langer: ruim tien jaar geleden richtte ze met haar broer Theo de indiefolkband Wardell op en met Jaar bracht Spielberg vroeger overigens al elektrotracks uit onder de naam Just Friends. Ze duikt ook al eens op in een film van haar vader (zij het niet meer dan in naamloze figurantenrollen als ‘young Israeli woman watching tv’ in Munich en ‘woman with the package’ in The Post). Met haar beste vriendin Emily Goldwyn schreef ze in 2015 de eerste Snapchatwebreeks Literally Can’t Even, waarin ze ook acteerde. Sinds corona maakt ze haar eigen eclairs (‘Ze zijn nogal hard’), schildert ze honden (‘Heb jij een hond?’), doet ze aan pilates (‘Jammer dat dit interview via Zoom is, anders kon ik tegelijkertijd op de mat staan) en verzamelt ze fake food, zoals plastic kazen (‘Ik staar ernaar’).
Je hebt duidelijk geen zittend gat. Was je als kind ook al zo druk?
Buzzy Lee: Ik was… (wikt haar woorden) Aanwezig, ja. (lacht) Ik heb in alle schoolmusicals meegespeeld, omdat ik dacht dat ik actrice wilde worden, maar eigenlijk was dat vooral een excuus om te kunnen zingen. Al vroeg wist ik dat ik een popster wilde worden. Het probleem was dat ik podiumvrees had. Telkens als ik een voet op een podium zette, ging ik kapot van de zenuwen. Ik was zo verlegen dat ik volledig dichtklapte als ik nog maar één noot zong.
Er is een periode geweest dat ik stikjaloers was op mensen die dúrfden te zingen . Ik weet nog goed dat Whitney, de beste vriendin van mijn oudere zus, Amazing Grace opvoerde voor mijn hele familie. Ze zong echt héél goed. Ik was negen en dacht: dit wil ik ook kunnen. I wanted it so badly, en ik deed er dan ook alles aan. Op een podium stierf ik dan wel van de zenuwen, binnen onze huismuren viel mijn verlegenheid weg.
Ik zag wat mijn vader bereikt had, dus natúúrlijk wil je daar je passie van maken. Ik oefende zelfs speeches met een van zijn Oscars in de hand.
Ik wilde zingen zoals Christina Aguilera, met power en attitude. Maar daarvoor was mijn bereik te beperkt, wat ik aanvankelijk niet wilde accepteren. Ik blééf maar zingen met veel zwier, tot ergernis van anderen. (lacht) Op een dag nam een zangleraar mij apart en zei: ‘Ken je Joni Mitchell? Dat ligt wél binnen je mogelijkheden.’ Ik ben meteen een cd gaan kopen. Ik was verkocht.
Wat adviseerden je ouders als het over zang ging?
Lee: Niet veel. Mijn vader voelde zich verplicht mij al zingend te filmen, omdat ik zo geobsedeerd was door zingen, maar zij hoorden ook wat ik hoorde: niet de beste zangeres dus. (lacht) Ik had niet het talent waarvan ze dachten: daar zit een toekomst in.
Na mijn bat mitswa (haar vader komt uit een orthodox-joodse familie, nvdr.) is er veel veranderd. Ik moest een stukje zingen en was zo gefocust op de juiste uitspraak van het Hebreeuws dat ik automatisch minder nerveus was over mijn stem. Daar is de déclic gekomen. Sinds die dag ben ik niet meer benauwd om voor een groep mensen te zingen. Ik zie mijn ouders nog verbaasd naar elkaar kijken: ‘Hé, ze kan écht zingen?’ (lacht)
Je moeder Kate Capshaw was actrice. Je vader is een filmlegende. Je groeide op in Hollywood. Hoe werd jij van de showbizz afgeschermd?
Lee: Ik ben naar een middelbare school gestuurd waar talent voor wiskunde meer waard was dan een Oscar. De druk om het te maken in Hollywood heb ik als tiener nooit ervaren. Ik wilde vooral zélf iets doen binnen de branche. Er is later wel een fase geweest dat ik regelmatig naar filmaudities ging, in de hoop opgepikt te worden.
Ik ben opgegroeid in het epicentrum van Hollywood, als dochter van, in een huis dat vol Oscars stond. Het ging zelfs zo ver dat ik speeches schreef en die voor de spiegel oefende met een Oscar van mijn vader in de hand. (grinnikt) Ik zag wat hij had bereikt, dus natúúrlijk wil je daar dan ook je passie van maken. Acteren, grappige situaties met een camera filmen, ik heb het allemaal gedaan.
Nadat ik bij die bat mitswa vertrouwen had getankt – ik was dertien – heb ik mijn ouders gesméékt om mij in te schrijven voor Teen Idol. Dat wilden zij niet. Toen vond ik dat hartverscheurend, achteraf snapte ik wel waarom ze mij van dat circuit wilden afschermen. Ik heb zelf een belangrijke levensles aan die periode overgehouden: het is niet omdat je speeches schrijft, dat je ze ook mag voordragen. (lacht)
Heb je ooit op je achternaam gevloekt?
Lee: Natuurlijk. Het is onmogelijk om hem te evenaren . Ik heb mij daarbij neergelegd. Daar vrede mee nemen heeft mij goed gedaan. Sindsdien voel ik mezelf vrijer in het leven staan.
Toen mijn broer en ik met Wardell begonnen, waren we blij dat we een dekmantel hadden en voor één keer niet ‘de kinderen van’ waren. Tot journalisten ontdekten wie we waren en het meer over onze achtergrond ging dan over de muziek. Geloof mij: op zulke momenten is de naam Spielberg eerder een vloek dan een zegen. Je draagt een enorm gewicht mee.
Ik heb lang overwogen om anoniem te blijven onder de naam Buzzy Lee. Tot het begon te kriebelen om op te treden, en ik niet anders kon dan mij te vertonen. Ik heb daar geen spijt van, want ik doe nu wat ik het liefste doe: muziek maken en – hopelijk binnenkort weer – optreden. In dit circuit heb ik al mensen ontmoet die mij pas een jaar later sturen: ‘Hé, jij bent de dochter van Spielberg?’ (lacht)
***
Een interview met Buzzy Lee springt alle kanten uit. Ze vertelt over een vorige relatie met een Fransman die ze in Brussel heeft ontmoet (‘Een van de weinige Fransen die goed Engels kan’), haar liefde voor schimmelkazen en reality-tv (‘Ken je Below Deck, een realityshow over het leven op een luxeschip? Moet je zien!’) en over hoe ze Nicolas Jaar ontmoette op haar tweede dag aan Brown University, waar zij literatuur studeerde. Samen namen ze in de zomer van 2019 Spoiled Love op in Italië. De exacte plaats wil ze niet kwijt, maar het was ‘in een hol van Pluto’. Najaar 2019 was de plaat al klaar, maar door corona komt ze nu pas uit.
Lee: Het was zwaar om anderhalf jaar met emoties te zitten van een plaat die niemand kon horen. Ik heb ondertussen een heel pak nieuwe emoties . Maar goed. Wat is jouw favoriete nummer op de plaat?
Het intimistische Brie, dat me doet denken aan Ruins van Grouper, een verstilde pianoplaat die ze heeft opgenomen in de Portugese bossen.
Lee: (verbaasd) Echt? Ik zou net denken dat iedereen die track gaat skippen. Dat is een palate cleanser, een smaakreiniger. (lacht)
Met Spoiled Love lever je een zeer ingetogen album af, waarop je open bent over je angsten, geestelijke gezondheid en hartzeer. Op Instagram speel je daarentegen verschillende uitbundige typetjes. Is dat een façade?
Lee: Er is eigenlijk maar één moment waarop ik geen masker draag en dat is wanneer ik songs schrijf voor Buzzy Lee. Ik ben een performer, maar ik bén ook goofy, dus het is niet zo dat ik mezelf dan volledig anders voordoe. Ik herinner mij een feestje als tiener waar ik mezelf had voorgenomen eens een avond de cool girl te spelen en niet de clown uit te hangen. Ik was nog maar net binnen of ik begon al moppen te maken. Het is voor mij echt moeilijk om niet te performen.
Halverwege het nummer Circles zit een stuk parlando waarin je zegt: ‘Last night I asked Rachel if I was having a mental breakdown.’
Lee: Het is makkelijk om mijn gevoelens neer te schrijven, maar niet om die nummers uit te brengen. Ik deel dagboekverhalen en het concept van een dagboek is doorgaans dat de inhoud privé blijft. (grinnikt) Die zin komt letterlijk uit het dagboek dat ik bijhoud sinds ik een kind ben. Ik had hevige gevoelens, ik was een kind met driftbuien.
Nu, ik ben altijd open geweest over mijn gevoelens – in mijn relaties en naar mijn ouders en vrienden toe. Ik sukkel soms met mijn mentale gezondheid, ik heb last van paniekaanvallen. Het probleem erkennen is geen kwestie van opscheppen, het is wel een flinke stap in de juiste richting. Steeds meer mensen delen zulke ervaringen, en dat juich ik toe. Als ik over iemand lees die zijn verhaal deelt, voel ik mij minder alleen op de wereld.
Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik ben omringd door schatten van mensen… Ik ben op zoveel manieren een geluksvogel, maar daarom ben ik nog niet immuun voor depressieve gedachten. Vroeger voelde ik mij schuldig als ik mij slecht voelde, omdat anderen het misschien slechter hadden, tot ik besefte dat gezondheid geen competitie is. Iedereen heeft een brein en in elk brein zitten lacunes. Iedere getuigenis is taboedoorbrekend.
Je begint nu met de opnames van een tweede plaat. Verschilt je nieuwe van je oude werk?
Lee:Ik heb twee happy songs gemaakt. Echt waar! (hilariteit) Een liefdesbreuk is een dankbaar thema om over te schrijven, maar nu gaat het over verliefdheid. Dat was wennen. Ik was eerst aan het wroeten en denken: where can I put my anxiety in this? Ik heb de neiging om negatieve gevoelens op te graven, maar wat is er eigenlijk mooier dan een zeemzoete zomersong?
Spoiled Love
Uit via Future Classic.
Buzzy Lee
Geboren als Sasha Spielberg op 14 mei 1990 in Los Angeles.
Dochter van filmregisseur Steven Spielberg en actrice Kate Capshaw.
Speelt als kind en tiener bijrolletjes in films, maar droomt vooral van een carrière als popster.
Richt in 2010 met haar broer Theo de indiefolkband Wardell op.
Schrijft met Emily Goldwyn in 2015 de eerste webreeks van Snapchat, Literally Can’t Even.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier