
Artiest - Blur
Datum - 08-08-2023
Locatie - Lokerse Feesten

De Lokerse Feesten en grote namen: het blijft een dingetje. Na Morrissey in 2011 – u herinnert zich vast het gedoe rond zijn paardenworstban –, Neil Young & Crazy Horse in 2015 en Kraftwerk vorig jaar was het nu de beurt aan Blur om de Grote Kaai in lichterlaaie te zetten. Een regelrechte stunt, zeker als je weet dat de 90.000 tickets voor hun eerste comebackconcert van vorige maand in het Londense Wembley Stadium in amper twee minuten de deur uit waren.
Eén Wembley werden al snel twee Wembleys. Twee Wembleys werden een hele tournee. En dan volgde ook nog een nieuwe plaat. Geeneens een tussendoortje à la The Magic Whip uit 2015. Nee, The Ballad of Darren behoort tot het beste van wat Blur in decennia heeft laten horen.

Het is met het nieuwe St. Charles Square dat de iconische Britse band dinsdagavond de debatten opende. Dat kwam vanwege een wat platte geluidsmix minder snedig over dan op plaat, maar de schreeuwtjes van Damon Albarn en co. maakten veel goed. En het helpt als je meteen erna een blik met classics zoals There’s No Other Way, Popscene en Tracy Jacks opentrekt, en je, zoals Albarn, de fans op de eerste rij een bezoekje brengt – een publiek bespelen hoef je het opperhoofd van Blur en Gorillaz na meer dan dertig jaar in de popscene natuurlijk niet meer te leren.
‘Iedereen zit altijd maar te zagen over het weer, maar voor ons is dit dus normaal’, zei Damon Albarn – gehuld in een witte Fila-polo, krek zoals in de nineties – toen er weer eens een plensbui naar beneden viel. ‘Jullie zijn gewoon Engelser aan het worden.’
Óók op en top Engels: evergreens als Beetlebum – dat een langere intro én een verschroeiende outro meekreeg –, Trimm Trabb – dat op het eind uitmondde in distortion, alsof er tien versterkers tegelijk ontploften – en Villa Rosie – van alle Blursongs misschien wel de meest psychedelische.
This Barbie speelt bij Blur! Tijdens de ‘communal experience’ Coffee & TV, met een Graham Coxon in grote vorm aan de microfoon, baadde het podium plots in knalroze licht. Een trucje dat de groep bij Country House herhaalde. Op vlak van show hield Blur het dinsdagavond overigens vrij sober – vijf lichtbalken, drie schermen en een logo waarvan de letters af en toe van kleur veranderden, dat was het zowat qua backdrop – maar als je kunt teren op de ene na de andere britpopklassieker, die het publiek steevast al na een gitaarriedeltje van twee seconden herkent, is de rest toch vooral bijzaak.

Albarn spaarde kosten noch moeite om de van nature nogal bedeesde Belgen aan het meezingen te krijgen – ‘Bewijs aan jezelf en aan mij dat jullie beter zijn dan de Fransen!’ – en dat lukte aardig tijdens het voornoemde Country House, End of a Century en natuurlijk Parklife. Voor To the End riep Albarn zelfs iemand uit het publiek het podium op om de Franse tweede stem van Françoise Hardy te vertolken. Voortreffelijk gedaan, Maxim!
Barbaric, de grootste oorwurm uit The Ballad of Darren, leidde daarna the grand finale in. Daarin ging het van disco (Girls & Boys) naar punk (Advert en het aangekondigde woohoo!-moment Song 2) en weer terug. Maar eindigen deed de aloude aartsrivaal van Oasis met een handvol ballads: eerst de valse trage This is a Low, dan het altijd geweldige Tender, om via het huidige Afrekeninghitje The Narcissist uit te komen bij het grootser dan grootse The Universal. ‘It really, really, really could happen’: zelfs de meest bedeesde Belgen op de Grote Kaai zongen het in koor en met de ogen toe mee.
Blur in Lokeren: het is echt, echt, echt gebeurd. En het was steengoed.
Setlist: St. Charles Square / There’s No Other Way / Popscene / Tracy Jacks / Beetlebum / Trimm Trabb / Villa Rosie / Coffee & TV / End of a Century / Country House / Parklife / To the End / Barbaric / Girls & Boys / Advert / Song 2 / This is a Low / Tender / The Narcissist / The Universal
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier