Met zijn mengeling van post-punk en free jazz overweldigde Black Midi de Botanique een klein anderhalf uur lang met een chaotisch klinkende maar neurotisch strak georganiseerde geluidsmuur.
Ook bij de Botanique hebben ze door dat er heel wat borrelt in de Britse post-punk. Eerder dit najaar mochten Squid en Black Country, New Road al aantreden, nu was het de beurt aan Black Midi. Weinig groepen lijken in de voorbije jaren zo snel naar de top van de rockplaylisten gekatapulteerd te zijn als deze knapen uit Croydon. Nog voor de band een album uit had, ontstond er al een hele hype rond het kwartet – dat live een vijftal werd – en de twee albums die daarop volgden verhoogden de belangstelling alleen maar. Hun overweldigende mix van post-punk en free jazz is nochtans niet de meest behapbare muziek. Ook live sloot de groep weinig compromissen en walste het kwintet klein anderhalf uur lang het publiek plat.
Grappige naam
Het voorprogramma werd voorzien door een duo met de klinkende naam O. Gelukkig een Romaanse letter, en geen Griekse omicron. ‘Our name is funny, yes, we agree’, liet de saxofonist alvast weten. Het is een nieuw project waarvan nog geen singles online te vinden zijn, dus het voor alle aanwezigen was het een soort van première.
O bracht een speels duet van gitaar en saxofoon waarbij beide groepsleden duidelijk veel spelplezier beleefden. ‘Dit is een vreemde situatie. We spelen vrij agressieve dansmuziek, maar jullie moeten hier neerzitten en jullie maskers dragen’, had de saxofonist erover te zeggen. Dat agressieve vonden wij nochtans heel goed meevallen. Hoe fijn de melodieën van het duo ook waren, soms was de sound net iets te kaal om de zaal volledig te vullen. De meest meeslepende momenten waren wanneer de pedalen gebruikt werden om de koperblazer wat hoger te doen scoren op de schaal van Richter, waardoor de logge bassen de botanique deden trillen.
Muzikaal millimeterwerk
De lichten dimden en ‘Black Hellfire Midi’ werd op bandje aangekondigd alsof er een troupe worstelaars het podium ging betreden. Drie van de groepsleden kwamen keurig in kostuum op, terwijl de saxofonist en drummer juist erg casual in marcelleke en yogabroek of kleurrijke shorts ten tonele verschenen. Bewust of onbewust toonden ze zo meteen de gespletenheid van hun muziek aan. Black Midi presenteerde zichzelf als een neurotisch strak geordend zootje ongeregeld, dat op haar dooie gemak erg complexe muziek bracht.
Met 953 en Speedway vanop debuut Schlagenheim begon de setlist nog op herkenbare wijze, al blonk de groep hier al uit in ongecontroleerde chaos. Elk groepslid ging tekeer alsof zijn leven ervan afhing, wat resulteerde in een overweldigende geluidsmuur, maar wie zich op alle details concentreerde merkte duidelijk dat hier niet in het wilde weg gebricoleerd werd. Het was alsof de muzikanten hun instrumenten behandelden zoals Jackson Pollock zijn verfkwasten, maar daarbij per ongeluk De Nachtwacht schilderden. Dat slechts de helft van de setlist bestond uit nummers vanop albums Schlagenheim en Cavalcade, en er voor de rest splinternieuw materiaal werd gespeeld, verhoogde het desoriënterende verrassingseffect alleen maar.
Het is een klein mirakel dat de kerels van Black Midi nog hersencapaciteit over hadden om naast het muzikale millimeterwerk ook nog spelplezier te vertonen. Saxofonist Kaidi Akinibbi blies alsof hij op zijn eentje de zaal moest ventileren, terwijl frontman Geordie Greep zijn sulligste danspasjes bovenhaalde tijdens het vermassacreren van zijn snaren. Drummer Morgan Simpson leek er dan vaak weer erg relaxed bij te zitten terwijl hij complexe ritmes uit zijn stokken toverde.
Enerverend
Zo jolig de muzikanten eruit zagen, zo enerverend was hun muziek – op de best mogelijke manier. De setlist raasde voorbij als een trein die constant van versnelling wisselde, en het was nauwelijks merkbaar wanneer het ene nummer eindigde en het volgende begon. Tussen alle gecoördineerde chaos kreeg elke bandlid bovendien voldoende tijd om te schijnen. Wanneer de saxofoon de bovenhand nam, waanden we ons in een jazzbar waar ze enkel cocktails met cement serveerden. De gitaarpartijen katapulteerden ons dan weer naar een punkkelder waar maximum vijftig mensen passen en even veel aangestoken sigaretten aanwezig zijn. Tussen dit alles ratelde Geordie Greep met zijn typerende parlando als een doemprofeet die de wereld rond zich zag vergaan en tijdens de apocalyps alsnog zijn gelijk haalde. Zelfs de schaarse rustpunten in de set voelden enerverend aan dankzij het nooit ophoudende gitaargeneuzel en de stillere maar nooit kalme percussie.
Het grootste probleem waar Black Midi mee te kampen kreeg, was er een waar de groep zelf niets aan kon doen. De zenuwen die de muziek door ons lijf deed gieren smeekten om eruit gedanst te worden, maar dat was natuurlijk niet mogelijk in de theaterstoeltjes. Het meeste respons waar de groep op kon rekenen, was dat de opgezette tribune vaak mee zat te wiegen op het ritme van de muziek. Een volgende passage waarbij het publiek alle remmen los kan laten zal dus voor een nog betere ervaring zorgen, maar ook dit optreden zal iedereen die beweert dat rock definitief dood is bekeerd hebben. Tot dan leggen wij Cavalcade nog eens op om ons een zaligmakende stressreactie te bezorgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
