Best Kept Secret, dag 3: eindigen op het hoogtepunt

Op de laatste dag van Best Kept Secret liet de zon zich van zijn beste kant zien. De laatste beetjes energie werden opgedanst tijdens Jamie xx, Yeasayer, Woodie Smalls en Unknown Mortal Orchestra. Wilco speelde een van de meest aangrijpende sets van het weekend.

’50 cent voor een bekertje confetti!,’ roept een achtjarige pagadder als een ware marktkramer in wording. Zijn vriendje staat hem meteen bij: ‘We hebben er maar vier, en voor vier is het dan 2 euro!’ Het is een van de vele scènes die tonen dat het publiek van Best Kept Secret op de laatste dag toch nog dat vertrouwde, zorgeloos zonnige festivalgevoel kan ervaren. De waterellende van de afgelopen dagen wordt vergeten, vrouwen krijgen de kans om dat nieuwe kleedje nog te dragen, mannen om de getrainde borstkast eens te showen. Onderweg naar de weide pikken we een akoestische set van de Amsterdamse rockband Indian Askin op de camping mee. Een goeie start van de dag, en met de zon op ons gezicht huppelen we naar Unknown Mortal Orchestra.

Unknown Mortal Orchestra: Michael Jackson in een jamband

Het blijkt de perfecte setting voor frontman Ruban Nielson en Co., die zonovergoten, melancholische discosongs met langgerekte gitaaruitspattingen brengen. Denk Tame Impala, maar met een R&B-twist. De band speelt strak, en Nielson heeft er duidelijk zin in. In de finale spelen ze de 2015-singles Multi-Love en Can’t Keep Checking My Phone, en zien we in het publiek de eerste danspasjes van de dag. Mis ze niet op Rock Werchter.

Yeasayer: dansen als een konijn

De feestsfeer wordt verdergezet met het New Yorkse Yeasayer. De drie frontmannen en een drummer zeggen wel degelijk ja op alles, zolang het maar dansbaar is. Dus horen we rustieke, Fleet Foxes-achtige zangharmonieën, Afrikaanse percussie, groovende bassen, hoekige funkgitaren, stuiterende synthesizers en soulvolle falsetten. Madder Red is de eerste in een lange rij springerige indiepopsongs die piekt met One. ‘You don’t move me anymore,’ weerklinkt het in het refrein, en ironisch genoeg lijkt dat nummer het meeste beweging los te maken. Naast ons danst een meisje als een konijn, hoppend op de beats. Goedgemutst halen we een koffie en trekken we naar het hoofdpodium.

The Band (Of Horses)

Al tijdens het eerste nummer is het duidelijk dat Band Of Horses al lang niet meer die jonge, hippe indierockband ten tijde van doorbraaksingle The Funeral is: hun baarden zijn langer, hun présence volwassener en hun geluid gerijpter. De laatste albums van Band Of Horses dwepen met americana à la The Band, wat de muziek braver maakt. Wat gelukkig behouden blijft, is de distinctieve, geknepen stem van frontman Ben Bridwell. Met een ventilator zo gericht dat zijn haren wapperen, blijft hij verantwoordelijk voor negentig procent van de bands charme.

Band Of Horses speelt een aangename set zonder uitgesproken hoogtepunten, maar het publiek maakt het optreden ontzettend memorabel: een achttal festivalgangers hebben een plastieken paard op ware grootte de weide binnengekregen, dat ze tot aan het hoofdpodium galopperen. Voor een kwartier wordt er vanaf het paard gecrowdsurft, waarna de security het beest uit het publiek plukt.

Woodie Smalls: straight outta Sint-Niklaas

Van het platteland naar de grootstad: Woodie Smalls – straight outta Sint-Niklaas – en zijn entourage bestormen het podium van stage Three als wereldsterren. Vol zelfzekerheid start Woodie een set van driekwartier gevuld met bangers. De zaal zit niet bomvol, maar des te beter: zo hebben we meer ruimte om met de kap op onze beste streetmoves boven te halen. Woodie Smalls heeft het publiek in zo’n mate mee, dat er op zijn commando een gang middenin de tent gemaakt wordt. Wanneer de twee mensenmuren naar elkaar toelopen, barst de zaal uit zijn voegen.

Na een dikke veertig minuten trekt Woodie Smalls naar de backstage. Hij staat nochtans een volledig uur geprogrammeerd, dus zijn entourage beslist om in de laatste twintig minuten een amateuristische dj-set te draaien. Een jammerlijke zet: hij heeft namelijk nog zijn bescheiden hits What If en Work It Thru achter de hand gehouden. Maar in een korte tijd bewijst Woodie Smalls dat Engelstalige hiphop ook in Vlaanderen weerklank heeft. Probeer hem zeker eens aan het werk te zien deze zomer, al wordt dat geen moeilijke opdracht: Woodie Smalls treedt een elftal keer op in België.

Wilco: het beste optreden van Best Kept Secret

We eten onze laatste maaltijd op Best Kept Secret – een heerlijk broodje kroket – en schuiven zo snel mogelijk aan bij podium twee, waar Wilco anderhalf uur – het langste optreden van de dag – mag heersen. De Amerikaanse ‘meesters der bescheiden cool’ staan garant voor een sterke liveshow met een steeds wisselende setlist. Deze avond komen vooral nummers uit Yankee Hotel Foxtrot en hun recentste album Star Wars aan bod.

In Via Chicago blijft frontman Tweedy – met cowboyhoed en jeansvest – lieflijk zingen, terwijl de instrumentatie geregeld in een schokkende chaos vervalt. Camera wordt van vettere gitaren voorzien, Jesus Etc. wordt op zijn beurt intiemer dan op plaat. En Wilco kan ook rocken: na de stevige gitaarriff in Spiders (Kidsmoke) volgt een ovatie. Zoals gewoonlijk brengt Impossible Germany het optreden naar een climax. De gitaren omhelzen er elkaar als oude vrienden, waarna de band op toerental komt en Nels Cline de solo van zijn leven lijkt te spelen.

Het publiek was uitzonderlijk stil tijdens het optreden, en nadien spraken jongelingen rondom ons over hun bekering tot Wilco. Voor ons was dit het beste van het weekend, dus u overweegt best om een ticket te kopen voor Wilco’s exclusieve concert op Cactusfestival.

Jamie xx: draaien in kleuren

Nagenietend wandelen we naar het hoofdpodium, waar Jamie xx de boel mag afsluiten. Hij wordt vaak ingeleid als geluidsman van The xx, maar na vanavond kan dat grondig keren: op zijn eentje houdt hij de weide iets langer dan een uur in de ban. Jamie xx bezit het zeldzame talent om van de meest ongepaste combinaties iets moois te maken: op een gegeven moment horen we tegelijk getrommel op een djembé, rinkelende kerstbelletjes, de geknipte-en-geplakte stem van Romy – de zangeres bij The xx -, een mannenkoor, en ronkende bassen.

Jamie xx speelt ook genoeg herkenbare nummers om het publiek te blijven boeien, zoals een remix van Florence + the Machine, zijn eigen single Loud Places van zijn debuut In Colour, en Blue Monday van New Order. De reacties van het publiek variëren. Iemand naast ons vraagt zich luidop af waarom een act die louter plaatjes draait als headliner wordt geprogrammeerd: ‘iedereen kan toch New Order opleggen?’ Anderen steken hun vingers in de oren, want de bassen staan ongezond luid. Maar de meesten dansen de laatste beetjes energie op in de modder dat ooit het strand van stage One was. Het enige wat we misten, was een knallende uitsmijter. Hij eindigt met Loud Places, een meeslepend maar traag lied. Dat was misschien een gemiste kans, want Jamie xx speelde een van zijn bekendste en meest opzwepende nummers I Know There’s Gonna Be (Good Times) niet. Niettemin, zijn optreden op Rock Werchter wordt u sterk aangeraden.

Zo eindigen we de geweldige vierde editie van Best Kept Secret festival, waarbij de regen, noch de grotere drukte de driedaagse kon verpesten. Highlights van Best Kept Secret 2016: Elegy To The Void van Beach House, Where It’s At van Beck, No One’s Bothered van Sleaford Mods, Dream Lover van Destroyer, Can’t Do Without You van Caribou, Impossible Germany van Wilco, en Gosh van Jamie xx.

(Joshua Migneau)