Best Kept Secret, dag 2: België heerst, Editors verzuipt in bombast

Editors © Wouter Van Vaerenbergh

Op dag twee van het Tilburgse festival Best Kept Secret moeten grote namen Editors, Air en Bloc Party het afleggen tegen underdogs Sleaford Mods, Destroyer, Dinosaur Jr. en Caribou.

Deze zaterdagnamiddag wordt de Belgische eer op twee velden verdedigd: in Bordeaux, en in Hilvarenbeek waar de sets van The Black Box Revelation en de Waalse Alice On The Roof met de EK-wedstrijd België tegen Ierland samenvallen. Zo komt elke Belg voor een hartverscheurende keuze te staan: voetbal of muziek?

The Black Box Revelation: 1-0

Black Box Revelation
Black Box Revelation© Wouter Van Vaerenbergh

‘Kiezen is verliezen’, zo moet The Black Box Revelation gedacht hebben. Een laptop met de livestream van de wedstrijd staat naast de microfoon op het hoofdpodium klaar, waardoor Jan Paternoster voorgoed kan bewijzen dat ook mannen in staat zijn tot multitasking. Black Box trapt af met de heerlijk logge bluessong High On The Wire, om meteen daarna de versnelling in te zetten met hun doorbraakhit I Think I Like You. Na twee nummers is de weide, ondanks de gietende regen, erg goed gevuld.

De tandem Jan Paternoster – Dries Van Dijck krijgt van twee Gospel Queens een duwtje in de rug: de zwarte soulstemmen voegen een broeierige dimensie toe aan My Perception en een reeks nieuwe nummers zoals Gloria en War Horse . De Black Box-formule voor een overstuurde rocksong blijkt nog steeds te werken: tijdens de refreinen horen we veeleer het publiek dan Paternoster zingen. Met hun beste nummer Set Your Head On Fire als afsluiter, scoort The Black Box Revelation de eerste goal voor België. 1-0.

Alice On The Roof: 2-0

Best Kept Secret, dag 2: België heerst, Editors verzuipt in bombast
© Wouter Van Vaerenbergh

In de opstelling voor de tweede helft: aanvoerder Alice Dutoit en vier backingmuzikanten. Alice On The Roof heeft haar sensuele popsongs al op onder meer SXSW, Pukkelpop en Eurosonic gespeeld. Gehuld in een glitterkleed, zingt ze, danst ze en slaat ze af en toe op een trommel. Ze doet soms denken aan London Grammar – ze hebben dan ook met dezelfde producer gewerkt – maar dat vergeten we al snel bij het horen van sierlijke oorwurmen als Higher en Easy Come, Easy Go.

Alice On The Roof schopt dus met elegantie die tweede Belgische goal binnen. Wanneer er rondom ons feestgejuich uitbreekt, weten we dat ook de Rode Duivels aan het scoren zijn. Nu nog uitkijken naar zondag 19 uur, want daar kan Woodie Smalls uit Sint-Niklaas onze overwinning voorgoed verzekeren.

Sleaford Mods: 21th century punk

Sleaford Mods dan, op stage Two. Het duo 40-plussers is het muzikale equivalent van Britse hooligans: Jason Williamsons spuugt onnavolgbare, plat-Engelse scheldpartijen de microfoon in, terwijl Andy Fearn – met pet en Goofy-T-shirt aan – voor de hiphopbeats zorgt, en de blikken Jupiler soldaat maakt. Die beats stellen maar weinig voor: Fearn doet niets meer dan bij aanvang van elk nummer een knopje indrukken.

Williamsons is een maniak op het podium. Hij slaat zich constant op het achterhoofd, beweegt zijn benen spastisch, krabt aan zijn kruis, en spuwt met een ongeziene passie over alles wat misgaat in de wereld: vervreemding, verveling, criminaliteit, werkloosheid. De ‘fuck’-teller staat op Pulp Fiction-niveau. Sleaford Mods is de punk van de eenentwintigste eeuw: een achteloze, maar welgemeende ‘fuck you’ aan alles en iedereen. Mis hun scheldtirades niet op Pukkelpop deze zomer.

Onderweg naar Bloc Party worden we even heel bang over de toekomst van Best Kept Secret. Het festival verkocht zo’n 55% meer tickets dit jaar, en is daar niet helemaal op voorbereid. Het kost ons meer dan twintig minuten om op zo’n 300 meter van het hoofdpodium te geraken. Het geluid is er dan nog barslecht ook. Op een Rock Werchter of een Pukkelpop is aanschuiven een evidentie, op Best Kept Secret niet: het concept van hun programmering is namelijk dat elk optreden – behalve die van de headliners – niet langer dan een uur duurt. Zo is het mogelijk om vlug van de ene naar de andere band te lopen, om op die manier steeds weer ‘geheimen’ te ontdekken. Met deze toeloop kies je beter één podium uit, om daar de hele dag te vertoeven. We hopen dat er volgend jaar van dit traject wordt afgeweken.

Bloc Party: vergane glorie

dag 2-20
dag 2-20© Wouter Van Vaerenbergh

Bloc Party is al jaren compleet de weg kwijt. De oorspronkelijke drummer en bassist werden vervangen, Kele bracht een weinig opwindend elektronisch solo-album uit, de reacties op de laatste twee Bloc Party-platen waren niet bijster positief, en tot overmaat van ramp: Bloc Party zuigt live. De hoekige gitaar- en synthesizerlijnen geraken hopeloos in elkaar verstrengeld, het algemene geluid is een rommeltje, en Kele’s stem mist passie. ‘We can’t hear you motherfuckers!,’ roept Kele het publiek toe. Daar is een reden voor.

Dinosaur Jr: rock met een snotneus

Legende Dinosaur Jr. – albums You’re Living All Over Me en Bug hadden een blijvende impact op de indierock in de jaren 1980 – worden met een grandioos applaus aan stage Two ontvangen. De respons van de band is minder enthousiast. J Mascis, de gitaargod met spierwit lang haar, laat weten ziek te zijn. De man gaat op een stoel zitten en zal de rest van het optreden nog nauwelijks spreken. Geen probleem: zelfs op zijn sterfbed zou J Mascis de gemiddelde gitarist kunnen overklassen. Feel The Pain was het absolute hoogtepunt: de prachtige, melancholische gitaarlijnen worden er onderbroken door plotse versnellingen en noise-uitbarstingen. J Mascis zal er weinig plezier aan beleefd hebben, maar wij genoten met volle teugen.

Air: voor het geld

Air
Air© Wouter Van Vaerenbergh

Opnieuw moeten we een lastige trektocht door de mensenmassa ondernemen, om na een dik kwartier op zo’n 150 meter van het hoofdpodium te stranden. Daar staat de Franse softpopband Air met een ongelooflijke tegenzin hun hits af te ratelen. Het lijkt wel alsof het duo Nicolas Godin en Jean-Benoit Dunckel, live uitgebreid tot een kwartet, door een man met kalasjnikov op het podium gedwongen werd. De band speelt zijn klassiekers – Sexy Boy, Kelly Watch The Stars, La Femme d’Argent – klakkeloos na, maar daar horen we weinig van: het publiek lijkt zo verveeld dat sommigen het podium zelfs de rug toekeren.

Destroyer: zwoele saxsolo’s

Destroyer! Wie de Canadezen niet kent, verwacht misschien zware death metal, maar frontman Dan Bejar houdt vooral van Bruce Springsteen, Dire Straits en The Beatles. Destroyer heeft één nummer – Chinatown – nodig de temperatuur in de tent van stage Two met vijf graden de hoogte in te jagen. De muziek is zorgeloos zonnig, Bejars zang dun en dromerig. De set piekt met Dream Lover, een van de beste singles uit 2015 met een zwoele saxsolo, scheurende gitaren en een voortstuwende drumpartij. Dan Bejar lijkt zich als enige niet te amuseren. ‘I think I used to be more fun,’ bekent hij in het refrein, maar daar lijkt niemand iets van te merken.

Editors: toneeltje spelen

Editors
Editors© Wouter Van Vaerenbergh

‘We’ve got some miserable weather for our miserable music, but I’m having a great time.’ Frontman Tom Smith vat na het tweede nummer de passage van de Britse rockband Editors op Best Kept Secret perfect samen. Sugar kwam daar net voor: de baslijn van Massive Attacks Safe From Harm begeleidde Smiths gepijnigde teksten. ‘And it breaks my heart to love you,’ zong hij in het refrein, en om die woorden kracht bij te zetten, trok hij zijn leren jas over zijn hoofd en toonde hij zijn borstkas. Achter hem spuwden vlammen omhoog.

Het is vandaag de dag moeilijk om Editors serieus te nemen. De band probeerde nu al zoveel identiteiten uit – Joy Division op hun debuut, U2 op The Weight Of Your Love, Depeche Mode op hun recente In Dreams – dat hun ware zelf ons eigenlijk nog steeds onbekend is. En dan is er nog het overdreven drama in Tom Smiths stem en teksten. ‘We dance to the beating of your broken heart’, zingt hij in All The Kings. Hij stopt zijn hand onder zijn T-shirt en klopt op zijn hart, met de beat mee. Toneeltje spelen, je moet het Editors niet leren.

Maar na een heel aantal trage, minimalistische songs, lijkt Editors het volledige publiek pas op het einde mee te krijgen, met het drieluik A Ton Of Love, pianoballad No Sound But The Wind en Papillon. U weet wel, die song met die van Eurythmics’ Sweet Dreams (Are Made of This) geleende beat.

Caribou: muziek met een menselijk karakter

Caribou
Caribou© Wouter Van Vaerenbergh

Doorweekt en afgemat slenteren we naar stage Two voor Caribou, het geesteskind van Dan Snaith. Veel zin om te dansen hebben we niet, maar al bij de eerste tonen van Our Love blijkt dat we geen andere keuze hebben. De overvolle tent davert door de warme beats. De livemuzikanten geven de elektronische muziek van Caribou een innemend menselijk karakter. Can’t Do Without You is niet alleen het hoogtepunt van de set, maar van onze hele Best Kept Secret-ervaring tot dusver.

Met de reeks teleurstellende acts op het hoofdpodium toont deze zaterdag dat Best Kept Secret vooral scoort met talentvolle, kleine bands die op weinig andere festivals een podium krijgen. We zijn benieuwd of dat zondag ook zo zal zijn. Lees morgen ons verslag van onder meer Wilco, Jamie xx, Woodie Smalls, Unkown Mortal Orchestra en Band Of Horses. Doeg!

Joshua Migneau

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content