België boven op Leffingeleuren 2011

Leffengeleuren was afgelopen weekend indrukwekkend, met vooral een overweldigende, grotendeels Belgische openingsavond.

Vaststelling één aan het eind van deze festivalzomer: het zijn de ‘kleinere gevestigde waarden’ die in België tegenwoordig de beste festivalervaring aanbieden. Lokerse Feesten en en Leffingeleuren kronen zich met een bescheiden maar trefzekere en eigenzinnige programmatie met voorsprong tot de beste festivals van België. Vaststelling twee: de Belgische festival-eer staat of valt niet langer met de aanwezigheid van één superact. Leffengeleuren was dit weekend indrukwekkend, met vooral een overweldigende, grotendeels Belgische openingsavond.

Dag 1: Vrijdag 16 september – IJzersterke Belgen en en uitzonderlijke drummers

Het is een ondankbare taak, als eerste van start gaan in de proloog van een grote ronde: minder tijd om op te warmen en de anderen kunnen je als richtpunt gebruiken. Leffingeleuren ìs een grote ronde, zo zal ook in de loop van dit weekend weer blijken, en School is Cool zijn de starters van dienst. Nauwelijks 45 minuten later heeft de rest van het peloton z’n richtpunt. School is Cool pakt geel, groen en de bolletjestrui. Frontman Johannes Genard – de looks van de jonge Buddy Holly, uitstekende podiumprésence en geweldig bij stem – tekent voor de grappigste én de donkerste bindteksten van de dag (“School is Cool maakt vrolijke liedjes. Dit nummer gaat over een prostituee die vermoord wordt in een garage … Feest!”) en verder zorgt School is Cool inderdaad voor féést. Geen enkele andere Belgische band zorgt voor zoveel visueel spektakel op het podium ( oké, het doet wat aan Arcade Fire denken maar een cynicus of rockjournalist die daar een punt van maakt), de songs zijn sterk en Nele Paelinck plus strijkers (door Paelinck geïntroduceerd als “Wij hebben de mooiste strijkerssectie van de hele wereld!”) zijn een streling voor meer dan één zintuig. IJzersterke opener. Jammer dat ze van de organisatoren slechts de tijd kregen voor een miniset.

Van The Screaming Females vingen we vervolgens net genoeg op, om te kunnen vaststellen dat de groepsnaam de lading wel degelijk dekt en dat Marissa Paternoster naast New-Jersey nog een paar andere features gemeen heeft met de betreurde Joey Ramone.

Das Pop was nooit vies van een Bowie referentie meer of minder. Bent Van Looy’s vroegere mockney-accent is er daar een van. Maar ook hun live-vakmanschap en de manier waarop Van Looy en de zijnen stijlvol entertainment ter harte nemen doet aan de smalle bleke hertog denken. Van Looy’s “goeienavond Leffinge, welkom bij das Pop” leek zelfs héél sterk op Bowie’s “Good evening Brussel, and welcome to our show” bij diens laatste Vorst-Nationaal passage. Bent Van Looy – op dit podium één derde Bowie ten tijde van Serious Moonlight, na een hevige plensbui, twee derde Jerry Lee Lewis – stuurde z’n groep door een hele knappe en entertainende set, inclusief een drumduel en een rockende gitaarsolo op mandoline.

Ons strijdplan bij Battles was even eenvoudig als onversaagd: we installeren ons vooraan en proberen het daar zo lang mogelijk vol te houden. Al na 30 seconden had de band van Helmet drummer John Stanier ons zo stevig in de klauwen. Het was al van Kong geleden dat we instrumentale muziek nog zo meeslepend vonden. Luid, ruig, hypnotisch, opwindend, af en toe bizar en de hele tijd met niets vergelijken maar heel erg dansbaar. Godsamme, wat een set! Met Ian Williams, keyboards from the hip spelend als een soort van industrial gunslinger en – opgenomen – gastvocals van Little Dragon Yukimi Nagano en good old Gary Numan, en ‘hits’ als ‘Atlas’ en ‘Ice Cream’ was dit een mokerslag zonder weerga. Het concert van de dag. Misschien wel van het weekend.

Op hun ‘Synrise’ staan best een paar knappe nummers, maar live kan Goose ons de laatste tijd live steeds minder bekoren. Het materiaal uit ‘Bring it’ bleef nog het beste overeind. on’De stem van Mickael Karkousse te ijl, de groepssound te drammerig-zonder-meer en het geluid te dof en te plat. Publiekslieveling, dat wel.

Op weg naar The Hickey Underworld, lopen we even langs bij Café De Zwerver. We horen en zien Chris Isaac soundalikes die zich – erg luid en een tikje vals – te buiten gaan aan oeverloos treble ge-spank. Wanneer we vervolgens ook nog twee euro moeten betalen voor niet eens een halve cola, houden we het voor bekeken. In het aanpalende zaaltje houden Younes Faltakh en de zijnen spreekuur. Voor het eerst, dit jaar. Faltakh, een dag eerder nog met een Nirvana tribute aan de rol in Gent druipt alweer van het charisma, zelfs in zijn vermomming van garnaalvisser-met-trui-en-pet. Wat een stem. Wat een soepele vingers. Wat een talent. Spelen met sferen of hoogtes en laagtes, daar doen ze niet aan bij The Hickey’s. Het is ‘vereything louder than everything else’. Vollen bak, de hele tijd. Meteen ook wel het enig minpunt van deze band: na 5-6 nummers zitten de neuroreceptoren helemaal verstopt. Desalniettemin viel het nieuwe materiaal, tussen classics als ‘Mystery Bruise’ en Future Words’ op door meer beheersing en nuance. Benieuwd naar de plaat.

Dag 2: Zaterdag 17 september: De dag van de meisjes

Zo ontspannen als dag één was, zo hectisch en springerig is dag twee van deze Leffingeleureneditie. In een lange rij aanschuiven voor de intussen beroemde backstage wafels, bijna dubbel zoveel groepen en dus ogen en ogen te kort.

Intergalactic Lovers doen waar ze deze zomer zo goed in geworden zijn: de harten van de massa veroveren met hun uitwaaierende indiepop-met-weerhaakjes. De hunker in de stem van een alweer betoverende Lara Chadraoui en de mooie Indochine-achtige reverb van Maarten Huygens waren de terechte beloning voor al wie wat moeite had gedaan om al tegen drieën naar de outback van West-Vlaanderen af te zakken.

Crystal Fighters maken folkpop, kloppen op houten plankjes en ontmoetten elkaar elaar elgens op het kruispunt waar ook We’re from Barcelona (de fighters zijn zelf van Navarra) , Polyphonic Spree en Balkan Beats het spoor kwijt raakten. Een uitstekende drummer (de zoveelste, dit weekend, Leffingeleuren 2011 was echt het festival van de drummers), een look die vaagweg aan de – niet onterecht – langvergeten Dexys Midnight Runners deed denken en veel ‘lololo’-refreinen. Het jonge volkje ging volledig uit z’n dag, ons deden Crystal Fighters op hun beste momenten denken aan Manu Chao, op hun slechtste aan Manuel uit Fawlty Towers die electro-folk maakt.

SX en EMA waren misschien wel de twee concerten waar dit weekend het meest reikhalzend werd naar uitgekeken, getuige de schier oneindige wachtrij die die eersten veroorzaakten aan Zaal De Zwerver. Het is dit jaar hard gegaan voor de band en het moeten behoorlijk schizofrene tijden zijn voor de youngsters uit Kortrijk: de ene week Blandijnberg of Overpoortstraat in Gent voor een handjevol zatte studenten, de andere week flavour of the day op een festival in je achtertuin. “Moloko zonder Roisin” zei iemand. Wij waren het daar niet mee eens. Wij hoorden eerder Moloko mét Beth Gibbons. En wij vonden dat SX zich verbazend sterk overeind hield. Sephanie Callebaut moet qua présence en SX-appeal niet onderdoen voor Roisin (nochtans een van onze all time favourites) en ‘Black video’ mag gerust aanspraak maken op internationale hitstatus. Als de plaat ook nog meer moois als ‘Stop’ en ‘Graffiti’ bevat, dan zeggen wij: bring it on!

Bring it on, dat dachten we ook toen EMA op het podium verscheen. Erika M. Anderson is een singer-sonwriter, zoals ook Polly J. Harvey een singer songwriter is. EMA live is afwisselend het meisje van de buren dat bijna-verlegen een beetje suiker komt vragen en een een heartbroken vrouwelijke bard en een geheel uit sex en liefedsvedriet opgetrokken alt. rockchick. Erika joeg er zowat haar volledige ‘Past Life Martyred Saints’ door. The Velvet Underground was nooit ver uit de buurt, de drone van ‘California’, ‘Marked’, ‘Butterfly Knife’, en het aan in de intro aan ‘Sweet Jane refererende ‘The Grey Ship’ zijn stuk voor stuk hartverscheurend. EMA speelde hét concert van het weekend, op de hielen gezeten door Battles. Geen partij, dus voor Austra, dat bestond uit prille meisjes die hun ontluikende features op een bijna ontwapenende wijze in de etalage zetten, maar helaas ook klonken als een electropop versie van Evanescence of Within Temptation. Of de gemiddelde rock-concours recensent hier meer dan een spaander van heel zou laten, vroegen wij ons af. Een vraag die we ons nét niet stelden toen een bijna onverstaanbare Arno tijdens de eerste nummers van zijn set op vreemde wijze – uit zattigheid? – één werd met het stoeltje waarop hij zat. Waarop wij zelf besloten één te worden met een autozetel en terug naar Gent te karren. In de verte hoorden we nog een goeie TC-Matic versie van ‘Oh-la-la-la’ over het terrein schallen, maar toen hadden wij het al gehad.

De laatste dag, onder meer het nimmer teleurstellende Balthazar en het zelden opdagende Alpha Blondy zou aan ons voorbijgaan. Leffingeleuren 2011 was uitstekend. Hét concert van het weekend vond met EMA op zaterdag plaats, vrijdag was in z’n geheel fantastisch.

Tekst en foto’s: Peter Lissens