Backstage in de AB: ‘Brihang en Boudy uit elkaar houden wordt almaar moeilijker’

Drie uitverkochte AB-shows, overal op de radio, straks een Radio 1-sessie: met zijn nieuwe album Droomvoeding maakt Brihang nog maar eens een groeispurt door. Backstage in de AB gingen wij op zoek naar de sleutel tot zijn succes.

Ze zal het zich wellicht niet meer herinneren, de dochter van Brihang. Maar later, als ze groot is, zal ze toch maar mooi kunnen vertellen dat haar vader Boudy Verleye haar als een trapezeartieste heeft rondgezwierd in de concertzaal waar diezelfde avond bijna tweeduizend fans zin na zin zijn teksten zouden meezingen.

Dat is wat Verleye doet, drie uur voor de eerste van zijn drie uitverkochte AB-shows: rondjes draaien met zijn dochter van drie, voor het podium vanwaarop hij straks moeiteloos het publiek zal bespelen.

Het is iets na vier, op een vrijdagavond eind oktober, en ook al begint Verleye zo meteen aan het grootste concert van zijn leven, van spanning of twijfel is weinig te merken. Zijn dochter roept: ‘Nog een keer!’

De vorige keer dat ik Verleye ontmoette, in januari 2017, draaide hij ook rondjes maar dan in de sporthal van Knokke, waar hij soepel een reeks flikflaks uitvoerde, een residu van de tijd dat hij Vlaams kampioen tumbling werd. Zijn tweede album was pas verschenen en hij woonde nog bij moeder en vader thuis. Hij zei: ‘Wie ben ik en waar wil ik naartoe? Die vragen houden me bezig.’

Toen reageerde Verleye nog onwennig op een compliment van Wannes Cappelle, nu heeft hij diens Zesde Metaal uitgenodigd als gast op zijn Radio 1-sessie in de Antwerpse Arenbergschouwburg, net als Kommil Foo, Vieze Meisje, Zwangere Guy, Flip Kowlier en Willem Ardui.

Met zijn vierde album Droomvoeding, waarop hij zijn worsteling met het vaderschap onder woorden probeert te brengen, heeft Verleye dan ook een flinke sprong gemaakt. Hij staat al weken hoog in de charts en bereikt een breder publiek dan ooit tevoren. Dat zal ook blijken in de AB: veel jonge meisjes, maar ook prille veertigers met hun tienerzonen.

‘Ik ben blij dat het gelukt is om van muziek te leven zonder voor het snelle succes te kiezen’, vertelt Verleye, backstage in de AB. ‘Ik heb veel aanvragen geweigerd de laatste jaren, voor televisie onder meer, en toch is het gelukt.’

Maar hoe is Brihangs succes zo kunnen groeien en wie – een zanger is een groep, zong Wannes Van de Velde ooit – stond hem in die groeispurt bij?

‘En zeggen dat we in het begin altijd dachten dat Brihang iets voor caféshows zou zijn, meer niet.’

In de foyer van de AB is Gille De Bruycker druk doende met het uitpakken van T-shirts en vinylplaten. Overal in het rond liggen kartonnen dozen, de merchandising van Droomvoeding mag vanavond niet ontbreken. De Bruycker is lid van de Gentse hiphopgroep Uberdope en werkt voor Fake Records, het label dat de platen van Brihang uitbrengt.

‘Ik werk nu exact tien jaar met Boudy samen en ik had nooit gedacht dat zijn muziek zo succesvol zou kunnen worden’, zegt hij. ‘Via via kregen we in 2013 te horen dat er in Knokke een getalenteerde gast rondliep die poëtische hiphop maakte en aan Sint-Lucas beeldhouwkunst studeerde. We hebben hem dan eens uitgenodigd bij ons thuis en tijdens die allereerste, schattige date hebben we boven een bord spaghetti een beetje over zijn toekomst gepraat. Sindsdien is het allemaal wat uit de hand gelopen.’

De winst in De Nieuwe Lichting 2014, de Oe ist?-campagne van de provincie West-Vlaanderen, het onverwachte succes van Steentje: aan scharniermomenten geen gebrek.

‘Na Steentje werd ons duidelijk dat Brihang een enorm breed publiek kon aanspreken’, zegt De Bruycker. ‘Maar dat publiek blijft maar uitbreiden – ik sta er zelf nog elke dag van te kijken. Wat voor mij de sleutel tot zijn succes is? Dat Boudy zo multidisciplinair is. Van teksten schrijven over muziek maken en een heel visueel plan bedenken: bij elke plaat slaagt hij erin om een totaalconcept uit te werken. En ook dat hij in zijn muziek zo oprecht is. Toen hij begon was hiphop nog heel erg brag and boast, altijd maar stoefen en stoefen. Boudy heeft direct voor iets heel anders gekozen. Zijn kwetsbaarheid is altijd zijn grootste kracht geweest.’

Backstage werkt Dieter Meeuws een broodje naar binnen. Ook hij maakte de groeispurt van Brihang van dichtbij mee. ‘Ik herinner me nog goed Boudy’s allereerste soloshow, in een zaaltje in Roeselare voor dertig man’, zegt de rapper van Ntrek, die door Verleye op het einde van zijn show in de AB als ‘coach’ zal worden bedankt. ‘Heel spannend, want tot dan was hij alleen maar in zijn slaapkamer bezig geweest. Hij rapte nog veel harder, maar ik voelde direct dat hij meer wilde brengen dan de standaardhiphopshow. Dat we van die zaal in Roeselare ooit hier in de AB zouden eindigen, had ik nooit durven te dromen. Maar al is de schaal veranderd, de aanpak is nog steeds dezelfde: iets anders doen met hiphop.’

Verleye is met de fiets tot in de AB gekomen. Een beige fixie – hij heeft er voor alle zekerheid een blad met zijn artiestennaam op gekleefd. Sinds enkele jaren woont hij in Schaarbeek, vlak bij place Liedts, een plein met een reputatie bij de hoerenbuurt aan het Noordstation. Was hij in Knokke in de verse lakens gevallen, zoals hij ergens op Zo lang mogelijk zingt, dan heeft hij in Brussel een rauwere wereld leren kennen.

‘In Brussel heb ik geleerd om op te komen voor mezelf’, zegt Verleye. ‘Maar we twijfelen wel of we onze kinderen hier willen laten opgroeien.’

Naast de fiets staat een kinderwagen. Zoon Lalo is vijf maanden oud en maakt in de AB zijn allereerste concert mee. Vlak voor hij het podium op moet, zal Verleye nog een luier verversen. Babypoep, het houdt de flikflakkende zanger naar eigen zeggen met beide voeten op de grond.

Ook vrouw Inca is erbij. Met Lalo en dochter Inti heeft ze zich teruggetrokken rond het tafelvoetbalspel vol stickers van bands die hier ooit gespeeld hebben. Aan de muur hangen foto’s van Ibrahim Ferrer, dEUS en Suzanne Vega. ‘Brussel is een harde stad en wat meer groen zou fijn zijn voor de kinderen’, zegt ze terwijl Verleye het podium op stapt voor een eerste soundcheck. ‘Maar voorlopig weten we nog niet waar we naartoe willen verhuizen.’

In Later… is nu, de afsluiter van zijn nieuwe plaat, zingt Verleye niet voor niets: ‘Als je alles hebt, kun je niet meer dromen. Daarom ben ik op de dool.’

Zodra de soundcheck is afgelopen neemt Verleye met zijn muzikanten Alois Maddens en Klaas De Somer nog even de setlist door. Zo te zien is de obligate stagedive voorzien voor ergens halverwege de set, tussen Kleine dagen en Wieder, twee nummers uit Brihangs doorbraakplaat Zo lang mogelijk.

De Somer is drummer en speelt ook bij Eefje de Visser, Selah Sue en Tourist LeMC. Maddens plukte Verleye naar eigen zeggen recht van de schoolbanken weg: hij is nauwelijks twintig en gaf als producer mee vorm aan Droomvoeding.

Dagenlang heeft het drietal de show ingeoefend in de 4AD in Diksmuide, straks spelen ze voor het eerst live samen. Na bijna tien jaar heeft Verleye namelijk afscheid genomen van zijn muzikale broeders DJ SNS en Mick Lemaire.

‘Ik moest noodgedwongen op zoek naar een nieuwe band’, zegt hij. ‘DJ SNS is voltijds gaan werken als leerlingenbegeleider en Mick gaat voluit voor filmmuziek. Klaas had ooit tegen mij gezegd dat ik hem altijd mocht bellen als ik iets met een drummer zou doen, en dat had ik onthouden. En Alois was een logische keuze: hij kende de nummers al door en door als producer en speelt keys en gitaar, en hij kan nog zingen ook. Bovendien staat hij nog helemaal aan het begin en vind ik het fijn om jonge mensen een kans te geven.’

Naast de setlist ligt een kindertekening, gemaakt door dochter Inti. Dat is nu Verleyes leven. Drie dagen lang zal hij zijn show openen met Accepteren, waarin hij een field recording van zijn dochter verwerkte en waarin hij toegeeft het vaak lastig te hebben met het vaderschap.

‘Zijn nieuwe album was toch wat verschieten’, zegt Joey Tuyaerts, een jeugdvriend uit Knokke die in de AB als een bij rond Verleye zoemt, met een kleine camera in de hand: hij heeft een videoproductiebedrijf en maakt een sfeervideo van een halve minuut over de drie AB-shows. ‘Hij rapt in een van zijn nummers wel dat je je hart op je tong moet dragen, maar hij doet dat zelf niet altijd per se met zijn vrienden. Ik hoor veel turbulentie en emotie in zijn nieuwe nummers, wat ik normaal in een gesprek niet te horen kreeg.’

Elk jaar gaan ze met de jeugdvrienden uit Knokke op weekend in de Ardennen. De groep heeft zelfs een naam: de Boyos.

‘Ik ken Boudy al van kinds af’, zegt Tuyaerts. ‘We hebben uren in het skatepark van Knokke doorgebracht en ik heb zijn artistieke evolutie van dichtbij mogen meemaken. Rapte hij helemaal in het begin nog over typische dingen zoals geld en bitches, dan heeft hij nu wel echt zijn eigen stem gevonden. Ik voel dat zijn muziek meer en meer matuur wordt, omdat hij zelf ook ouder wordt. Nadat ik de plaat voor het eerst had geluisterd, heb ik hem een lang bericht gestuurd om mijn trots te uiten.’

Halfzeven, de keuken gaat open. Verleye schept een bord op. ‘Ik ben toch wat nerveus precies’, zegt hij na het avondeten, met zijn zoon op zijn schouder. ‘Ik voel het in mijn buik.’

In de zaal valt de muziek stil. Rumoer welt op. Op het podium kringelt achter het gordijn rook uit een machine.

Samen met zijn muzikanten staat Verleye klaar om het podium op te stappen. Op een monitor ziet hij het volk, massaal opgedaagd en gretig. ‘Ik ga mijn best doen’, zegt hij. ‘Meer kan ik niet doen.’

Backstage heeft hij zojuist een thee gedronken, met een scheut rum erin. Vrienden uit Knokke en Gent druppelden binnen en gingen weer buiten, één na één wensten ze Verleye succes en gingen ze met hem op de foto.

Ook Janes Zeghers kwam even langs. Hij heeft in Gent nog met Verleye op kot gezeten en las tijdens de allereerste Brihangconcerten een gedicht voor op het podium. ‘In het vijfde middelbaar zat ik samen met Boudy in de kunsthumaniora’, zei hij. ‘Net in die periode begon hij wat poëzie te lezen, achteraf bekeken een belangrijk moment in zijn ontwikkeling.’

We zouden het bijna vergeten, met al dat succes, maar hier achter het gordijn op het podium van de bomvolle AB staat een jongen die lang worstelde met lezen en spreken. Een jongen met dyslexie, die naar eigen zeggen kapotging van de stress telkens wanneer er in de klas moest worden voorgelezen. Die, omdat het niet lukte en hij keer op keer knalrood werd, bij meester Freddy eindeloos woordjes moest gaan oefenen.

Pas na zijn overstap naar de kunsthumaniora in Gent ontdekte hij het plezier van lezen en van voordragen. Een boekbespreking mocht er ook over een gedicht gaan en dankzij Janes leerde hij Herman de Coninck en diens Sprookje kennen: ‘Er was eens een man die altijd rechtvaardig was.’ Langer was het gedicht dat hij besprak niet. ‘Een extreem gemakzuchtige keuze’, gaf Verleye later toe, maar zijn interesse in poëzie was wel gewekt. Zelfs zo dat ‘een dichtbundel’ tegenwoordig op zijn rider staat – al heeft de AB er vanavond helaas geen voorzien.

Klokslag negen uur. In de AB doet de begintune van Accepteren het geroezemoes in de zaal verstommen. Verleye maakt twee sprongetjes en stapt het podium op. Vanonder zijn pet, die hij bijna de hele avond op heeft gehad, begint hij te rappen:

‘Onze wereld is kleiner geworden

Maar jouw wereld wordt elke dag groter

Minder tijd en meer zorgen

En zo veranderen je dromen’

De gordijnen schuiven open. De zaal ontploft.

‘De tweede show, zaterdag, was moeilijk. Ik had slecht geslapen vrijdag en had geen goede focus. Vanavond moet het dus beter zijn.’

Vier dagen later, backstage in de AB. Met een brede glimlach om de lippen gaat Verleye op de bank bij het tafelvoetbalspel zitten. Vanavond staat zijn derde en laatste concert gepland. Ook nu weer is de AB uitverkocht.

Ook al vergat hij zaterdag een flard tekst, de reacties dit weekend waren zonder uitzondering enthousiast. Van bij de eerste regels van opener Accepteren tot het abrupte einde van slotnummer Cut op de set, twee keer was de zaal volledig mee.

Het is zonneklaar: deze generatie heeft een held nodig en Verleye is de uitverkorene.

‘Maar wat er nu allemaal gebeurt, neem ik met een korrel zout’, zegt hij. ‘Je zou jezelf heel belangrijk kunnen beginnen te vinden, maar zo ver laat ik het niet komen.’

Ik vertel dat hem zijn vriend Joey was verrast door de toon van zijn nieuwe plaat.

Volgens hem ben je opener in je teksten dan in gesprekken onder vrienden.

Boudy Verleye: (lacht) Op zo’n Boyos-Ardennenweekend is er meestal niet veel ruimte om over gevoelens te praten. Al verandert dat wel met het ouder worden. Maar het klopt wat hij zegt. Toen de plaat bijna af was, heb ik ze aan Inca laten horen en zij schrok ook wel. Ze weet hoe ik me voel, maar om het dan in woorden te horen was blijkbaar toch een verrassing.

Heb je erna nog wat veranderd aan de plaat?

Verleye: Eén zin, in Later… is nu: ‘Ik ben niet meer echt wie ik wil zijn.’ Daar heb ik een vraag van gemaakt: ‘Ben ik nog wel wie ik wil zijn?’ Op dat moment was het geen vraag voor mij, maar door de opmerkingen van Inca heb ik het aangepast.

En, ben je nog wel wie je wilt zijn?

Verleye: Ik hoop dat ik die vraag altijd aan mezelf zal blijven stellen, want ik wil mezelf altijd in vraag blijven stellen. Ik weet ook wel dat dit niet blijft duren en dat het over vijf jaar gedaan kan zijn, en dat ik dan misschien in de bouw aan het werk kan zijn. Ik zou daar geen probleem mee hebben. Denk ik.

Zijn favoriete track, zegt hij, is ’k Wou da’k het kon zeggen. Met veel woorden brengt hij daarin zijn onvermogen om helder en precies te communiceren op de luisteraar over. Vooral de zin ‘Ik voel me zo alleen in m’n meervoud’ is essentieel, vertelt Verleye.

Waarom?

Verleye: Op een podium voel ik me soms wel alleen, maar ik sta daar eigenlijk altijd met twee: als Boudy en als Brihang, het typetje. Dat is leuk om mee te spelen. Op sommige momenten ben ik Boudy en op andere Brihang, en die twee beschermen elkaar.

Kun je ze nog gemakkelijk uit elkaar halen?

Verleye: Dat wordt almaar moeilijker, omdat ik met elke plaat dichter bij Boudy lijk te komen. Maar op het podium heb ik nog wel die beschermlaag, dat alter ego, nodig. Anders zou ik beginnen te zweven, denk ik. Op het podium straks heb ik Brihang nodig, in de supermarkt morgen ben ik weer gewoon Boudy. Brihang is meer bezig met imago en ego, wil altijd zijn pet op hebben en denkt na zijn over schoenen en kleren. Boudy niet. Die is ook totaal niet muzikaal, trouwens. Het zorgt ervoor dat ik erg vrij met muziek kan omgaan, maar eigenlijk ben ik zelf totaal niet muzikaal.

Van beneden dondert het gedreun van bassen de backstage binnen. Verleye moet er zo langzamerhand vandoor, zijn muzikanten zijn begonnen aan een nieuwe soundcheck. Ik vertel hem nog dat ik na zijn concert van vrijdag aan de stand met merchandising aan de praat raakte met een psychiater uit Kontich die Droomvoeding zo nu en dan meegeeft aan de patiënten met wie ze werkt. ‘Ze is gespecialiseerd in angststoornissen’, zeg ik nog.

Verleye schrikt even en denkt na over zijn antwoord. ‘Het is mooi om dat te horen, maar tegelijk denk ik ook: is dat wel goed?’ zegt hij dan. ‘Ik weet eerlijk gezegd niet of ik met mijn muziek andere mensen kan helpen. Is dat niet wat hoog gegrepen?’