Een resem uiterst effectieve classics, een handvol ballads en de boyish charm van Alex Turner: Arctic Monkeys speelde al zijn troeven uit.
WHAT’S THE FUZZ?
Hey hey, it’s the Monkeys! Van alle groepjes die in de slipstream van The Libertines het licht zagen in Albion, is Arctic Monkeys met enkele Pieter Loridon-stappen voorsprong de meest standvastige gebleken.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Heeft Brigitte Raskin ooit de Nobelprijs Literatuur gewonnen? Wij waren met andere woorden nogal een beetje onder de indruk van Arctic Monkeys. En dan vooral van frontman, zanger en eerstaanwezend songschrijver Alex Turner: wonderbaarlijk hoe die jongen is opengebloeid! Van mensenschuwe tiener tot charismatische twentysomething in amper vier platen tijd: faut le fucking faire! Impressionant, hoor, hoe hij geheel onderkoeld en schijnbaar onbewogen de hele wei moeiteloos uit zijn hand liet eten.
En dat publiek hapte maar al te gretig naar de classics-in-wording die over de wei werden uitgestrooid. Teddy Picker, bijvoorbeeld. Maar ook de prachtige ballade Cornerstone en het niet minder ontroerende She’s Thunderstorms. En Brick By Brick, die laag overvliegende F16 van gisteren even buiten beschouwing latend veruit de luidste lap lawaai die de afgelopen twee dagen al over het festivalterrein raasde. En toen moesten we de hattrick View From The Afternoon, I Bet That You Look Good On The Dancefloor en All My Own Stunts nog incasseren: het moet geleden zijn van die keer dat wij Freddy De Kerpel ‘janet’ hebben genoemd, dat wij nog zo geráákt werden.
HET YOUTUBEMOMENT?
Het meisje dat halverwege de set ons gezichtsveld naderde met de wel héél bedenkelijke pancarte ‘Alex, you Turner me on.’ Pubers en woordspelingen: het blijft een lastige combinatie.
(V.B.)
