Op de Antilliaanse Feesten wordt er in een andere tijdszone geleefd. Niet alleen gaan de deuren laat open, ze sluiten ook pas heel laat. De Nederlandse reggae-hiphop van Postmen en de lyrische raps van Typhoon zorgden er met hun bakken energie gelukkig voor dat de nacht eeuwig jong bleef.
Dit weekend vindt voor de 34ste keer het Caraïbische festival Antilliaanse Feesten plaats. Een weekend lang zwoele muziek, feesten, eten, drinken en dansen waar liefhebbers van overal naartoe komen. Vooral Nederlanders vinden traditioneel gemakkelijk hun weg naar het festival. Niet alleen omdat de festivalsite, de Blauwbossen in Minderhout, vlak aan de grens ligt en Nederland zo’n hechte band met de Antillen heeft, ook omdat er telkens heel wat veelbelovende Nederlandse acts op het programma staan.
Zoals het Nederlandse-Curaçaose Cache Royale, dat de avond op de main stage mocht aftrappen. Deze vijfkoppige boyband bracht een smeltkroes van ophitsende latinsongs, stoerdoenerij en zwoele tederheid die het publiek meteen aan het dansen kreeg en een sexy feel over de weide verspreidde. Daar maakte de indrukwekkende Cubaanse trompettist Alexander Abreu en zijn 15-koppige groep Havana d’Primera mooi gebruik van. Met zijn Cubaanse salsa en timba vuurde hij het publiek verder aan, dat daar uiterst elegant op reageerde. Denk aan Buena Vista Social Club maar dan zonder inmenging van Ry Cooder én met een vleugje funk en jazz erover.
Voor het Nederlandse Postmen lieten we de salsa even voor wat ze was. In de jaren ’90 runde Remon Stotijn, ook bekend als ex-man van Anouk, met Postmen één van de populairste hiphopacts van Nederland. Getuige de volgelopen en snikhete tent is Postmens reggae-hiphop vandaag nog altijd een groot succes. Vooral de tracks van zijn debuut Documents uit 1998 zinderden door de tent. Zo klonk Crisis frisser en actueler dan ooit en had de liefdeskater in Cocktail explosieve proporties aangenomen. Na een tijdje was de rek wat uit de set, maar nadat de Nederlanders met U Wait afsloten, hoorde je niemand klagen. Zelfs niet over het feit dat ze de Doe Maar-cover De Bom niet hadden gespeeld.
De 73-jarige Venezolaan Oscar d’Leon zorgde nadien voor een kleine ontploffing van salsa-gekte aan het hoofdpodium. Met een indrukwekkend orkest en zijn enthousiaste Spaanse gezangen zorgde hij ervoor dat de meesten begonnen te dansen. Zij die dat niet deden, planden onderling waar en wanneer ze salsa-lessen zouden gaan nemen. D’Leon zou een commissie moeten vragen voor al die nieuwe leden die hij de plaatselijke dansclubs aanbrengt.
Wie geen commissie zou mogen krijgen, is de tourmanager van Broederliefde. Net zoals enkele weken geleden op Sfinks waren de Nederlandse rappers te laat voor hun eigen feestje. Omdat ze toen niet echt overtuigden, gunden we hen een tweede kans. Maar toen de rappers na de helft van hun speelduur nog steeds uitblonken in afwezigheid, zochten we andere oorden op. Hard Work Pays Off 2 heet het doorbraakalbum van de jongens. Zoudenze hun opvolger Half Work Doesn’t Pay Off dopen?
Gelukkig was er nog Glenn de Randamie, ofwel Typhoon, die blootsvoets over het podium huppelde en zijn energie met het publiek deelde. Sinds zijn heerlijke tweede lp Lobi Da Basi, Surinaams voor ‘liefde is de baas’, is de 32-jarige Zwollenaar de rapper des vaderlands. Niet alleen omdat hij teksten schrijft die groter zijn dan het ego, ook omdat hij muzikaal ergens tussen neo-soullegende D’Angelo en woordkunstenaar Kendrick Lamar zweeft. Op de Antilliaanse Feesten bewees hij dat ook, samen met een sterke en veelzijdige band die Typhoon volgde waar hij wilde.
‘We zijn hier de vreemde eend in de bijt’, vertelt Typhoon nadat het semi-autobiografische ‘Glenn 1984’ zijn concert op gang had getrokken. Maar niets was minder waar. Snel deed hij iedereen bijdraaien met het heerlijke Niets Verwacht, IJswater en Bumaye – je weet wel, dat nummer dat dankzij Major Lazor in 2013 niet van de radio weg te denken was. Met veel energie, passie en een vleugje jazz en reggae bewezen Typhoon en de zijnen dat ze dat plekje op het grote podium meer dan verdienden. Hij gaf nog kuddos aan Postmen, die hij de grondlegger van zijn muziek noemde, om daarna in blote bast en vol vertrouwen nog het geweldige Hemel Valt en Zandloper te brengen en zo de avond helemaal af te maken.
Duidelijk is: deze Typhoon is niet langer de jonge belofte van zijn debuut uit 2007 en van bij de Fakkelbrigade, maar de meestermuzikant en -verteller die écht weet dat hard werken loont. Zo speelt hij vandaag samen met Jef Neve op Jazz Middelheim. Of hij daar een vreemde eend in de bijt zal zijn? Zeker en vast niet. Typhoon kent geen grenzen. Dat bewees hij op de Antilliaanse Feesten.
Johannes De Breuker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier