Waarschuwing: de reviewer spreekt zich positief uit over een popster en kan dus mogelijk irritatie opwekken bij muzikale puristen.
‘For this song, we all have to sing along and we all have to sing loud’, zei Anne-Marie Nicholson ergens in de tweede helft van haar set, alsof de bomvolle wei voor haar neus tot dan ook maar iets anders had gedaan dan elk woord van elke song mee te lippen. Toch slaagde de hitmachine uit Essex erin om haar vraag oprécht te laten klinken en stak u warempel nóg een tandje bij.
De cursus ‘Popsucces in 2019: capita selecta’, want dat was de show van Anne-Marie op Pukkelpop, begon met Ciao Adios, een perfect gemanicuurde middelvinger richting een overspelig vriendje ter waarde van 191 miljoen streams. Het zou niet de laatste bad boy zijn die de genadeklap kreeg, al liet Anne-Marie meteen fijntjes weten dat ze ook zelf niet altijd een heilig boontje is: ‘I do some shit you can’t forgive / But you better get used to it.’
Drie liedjes ver en volwassenen op de wei weten meteen wat voor vlees ze in de kuip hebben. Zoals Beyoncé ongenaakbaarheid verkoopt, Billie Eilish tienerangst en Taylor Swift de mythologie rond haar eigen persoontje, draait alles bij Anne-Marie om haar persoonlijke leven, de fouten die ze daarin maakte en de levenservaring die ze daaruit puurde. De grote zus die je oppept als je eerste liefje een ander mooi paar tienerogen heeft gezien door te zeggen dat je op je eigen manier perfect bent, dat is Anne-Marie.
Uiteraard is daar goed over nagedacht en uiteraard is Anne-Marie een product, maar we moeten toegeven dat we nog maar zelden zo’n blij en enthousiast product hebben gezien. Elke keer ze een bordje van onze concullega’s zag met een haastig gestifte liefdesverklaring erop, reageerde ze ongeveinsd – of net heel goed geveinsd – dankbaar. Ontwapenender dan de gemiddelde blauwhelm, die vrouw.
Bovendien zong Anne-Marie écht, en nog niet zo’n beetje ook. Voor elke valse noot die we opmerkten, bracht ze twee à drie hoge uithalen wél tot een goed einde. In haar rug had de Britse een gitarist-bassist, toetsenist en drummer, die allebei nog eens een stuk of wat sample-pads te besturen hadden om de meest essentiële elementen uit Anne-Maries songs netjes te copypasten en op het Kiewitse podium te plakken.
In die nummers zat trouwens nog een les voor in de popcursus: kijk naar het zuiden, waar J Balvin en andere Daddy Yankees met hun pompende reggaeton de toon aangeven voor de rest van de mondiale popscene. Niet dat uw tienerdochters spontaan beginnen te twerken van een uurtje Anne-Marie, maar de subtiele likjes reggae en dancehall maken het geheel wel dansbaar.
Dansen en zingen: dat stond u te doen en, zoals we al zeiden, dat deed u met volle overtuiging. Twintigduizend man die a capella Rockabye zingen, dat noemen we een Momentje. En voor u begint over bakvissenmuziek: we zagen ook heel wat mama’s, papa’s en vriendjes – van de niet-overspelige soort, mogen we hopen – de teksten meelippen. Zelfs de brave jongen achter de lunchstand in het persdorp, die onze dag een paar minuten daarvoor nog maakte met de beste koffie van Pukkelpop en een royaal besmeerd broodje krabsla, ging aan het crowdsurfen tijdens afsluiter F.R.I.E.N.D.S.. Nog één keer wuiven, links en rechts een kushandje en weg was Anne-Marie, met de A van ‘Amai, dat was plezant!’
Lees hier meer over de tweede dag van Pukkelpop.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier