Alabaster DePlume: ‘Dit is mijn eerste plaat waar je seks op kunt hebben’

Hij is een favoriete saxofonist van jazzgod Shabaka Hutchings, en hij is de man met de mooiste artiestennaam van Engeland. Alabaster DePlume is een muzikant met een missie. ‘Alle kunst is politiek.’

‘Thank you for being human’, zegt Angus Fairbairn bij wijze van begroeting wanneer we hem in Londen opbellen. Hij zegt het zonder een zweem ironie, met dezelfde zachte stem waarmee hij op albums als The Corner of a Sphere (2018) zijn sociaal bewogen, poëtische teksten over bezwerende jazzklanken debiteert. Als Alabaster DePlume is hij behalve saxofonist ook spoken-wordartiest en activist, en tijdens zijn concerten gaat improvisatie hand in hand met publieksparticipatie en gevatte humor. Zelfspot is de man evenmin vreemd, zoals op het sarcastische I Was Gonna Fight Fascism, een nieuwe single onder de naam Socces96, samen met twee leden van The Comet Is Coming. Een excentriek buitenbeentje in de Britse jazzscene, deze jongen. Toch?

Alabaster DePlume: Zo mag je dat wel zeggen, ja. ‘Jazz’ is een kwalificatie, die gelijkstaat aan een zeker niveau van bekwaamheid. Ik weet niet of zoiets op mij van toepassing is. (lacht) Jazz is ook opnieuw erg hip tegenwoordig, en ik gruw ervan om mezelf hip te noemen. Mocht het niet hip zijn, dan zou ik mezelf waarschijnlijk wél jazz noemen . Then I would be jazzing everything, jazzing all over the place! Maar ik maak gewoon muziek. Iemand zei me onlangs: ‘Je bent een verschrikkelijke saxofonist, maar een geweldige muzikant.’ That was nice.

Je bent in elk geval een groot voorstander van improvisatie.

DePlume: Zonder structuur en organisatie moet je wel oprecht zijn. Je kunt je niet verbergen achter de partituur of achter wat je al kent. Je moet rond je kijken, aandacht aan elkaar besteden. En wanneer het publiek dat ziet – en het ziet het altijd of mensen oprecht aandachtig zijn voor elkaar – geef je een mooi signaal. Dat het oké is om met elkaar in interactie te treden, met elkaar rekening te houden. Dat is voor mij het hoogste doel: empathie bevorderen. De wereld heeft meer empathie nodig, vind je niet?

Je nodigt tijdens opnamesessies zelfs publiek in de studio uit, heb ik begrepen.

DePlume: Ik vind dat de evidentie zelve. Muziek is interactie, en je kunt de energie van een opname als het ware ‘cureren’ door bepaalde mensen er deel van te maken. We passen toch allemaal ons gedrag, zelfs het geluid van onze stem, aan naargelang de persoon voor of naast ons. Empathie, het is een krachtig instrument, mijn beste.

Is dat streven naar meer empathie ook de reden waarom je al jaren actief bent bij de Britse socialisten van Labour?

DePlume: In zekere zin. Ik ben in 2015 lid van de partij geworden, toen Jeremy Corbyn tot voorzitter verkozen werd. Ik ben voor het eerst op ronde gegaan tijdens de verkiezingscampagne van Sadiq Khan, nu burgemeester van Londen. Ook voor het brexitreferendum heb ik me ingespannen, jammer genoeg zonder resultaat. Afstand nemen van je meest naaste buren: ik begrijp het niet.

Veel Britse artiesten spraken zich uit tegen de brexit en tegen Boris Johnson als premier. Nu beide een feit zijn: trek je het effect van politiek geëngageerde kunst in twijfel?

DePlume: We hadden ons misschien beter kunnen organiseren. Als verdeeldheid en angst kunnen winnen, dan heb je gefaald in je streven naar een progressieve toekomst. Daar moet je eerlijk in zijn. Maar bestaat er iets als ‘niet-geëngageerde kunst’? Ik denk het niet. Elke creatieve daad is een politieke daad, dus alle kunst is politiek.

En net nu kom je aanzetten met een instrumentaal album, To Cy and Lee, zonder je gebruikelijke spoken-wordfragmenten.

DePlume: Het is mijn eerste plaat waar je seks op kunt hebben. Eindelijk! (lacht) Ik werk als vrijwilliger regelmatig met twee mensen die met leermoeilijkheden worstelen. Dit project is daaruit voortgevloeid. Iets rustgevends: ook dát is een noodzaak voor veel mensen. Iets instrumentaals, zonder dat je verplicht wordt om te luisteren naar my funny ideas and strange words. Je kunt met moeite koken op mijn muziek zonder afgeleid te worden, dus houd ik met plezier eens mijn mond.

Jammer: ik had echt graag het verhaal van Whiskey Story Time op die plaat gehoord.

DePlume: Ik zal het je met plezier vertellen, of voor je zingen. Kom naar een van mijn optredens en we zingen het samen! Ik moedig het publiek trouwens graag aan om de melodieën mee te neuriën. Soms ga ik voor een concert in de zaal rond, om ze in te oefenen met een paar mensen. Neuriën is mooi, en heel aanstekelijk!

Shabaka Hutchings noemde je een van zijn favoriete Britse saxofonisten.

DePlume: Dat was ongelooflijk mooi van hem. Ik ben nochtans een verschrikkelijke saxofoonspeler. (lacht) Doe ik het goed? Ik weet het niet. Is er een manier om het ‘verkeerd’ te doen? Een muziekleraar zou me zeker op de vingers tikken omdat ik verkeerd speel. (grinnikt) Mag ik jou iets vragen?

Als het niet te moeilijk is.

DePlume: Waar denk jij dat de mensen momenteel nood aan hebben?

Ik geloof dat iedereen aan een break toe is.

DePlume: Zou dat geen magnifieke verkiezingsbelofte zijn? ‘Mensen, ik beloof dat zodra ik verkozen ben ik jullie minstens een maand met rust laat. If you will let me, I will fuck off.’ (lacht) Bedankt voor het idee!