8 aanraders voor Dour 2015

Schotse hiphop, Amerikaans-Nieuw-Zeelandse synthfunk, de nieuwe Arctic Monkeys…: deze acht bands mag u niet missen op het Dour Festival 2015.

Omdat Mons dit jaar de Culturele Hoofdstad van Europa is, krijgen de bezoekers van het nabijgelegen Dour er voor het eerst een extra festivalavond bij op woensdag 15 juli. Onder meer Jungle en SBTRKT komen langs. Stephen en David Dewaele sluiten de festiviteiten af met 2manydjs. (MI)

Hiphop is nooit iets geweest dat je aan Schotland zou linken – zelfs niet met een fles Glenfiddich in je kilt – maar daar brengt het Edinburghse Young Fathers verandering in. Sinds ze met hun debuut Dead (2014) de Mercury Prize wonnen (en FKA twigs, Damon Albarn en Royal Blood achter zich lieten), zit de buzz rond het experimentele hiphoptrio bijzonder goed. De knappe opvolger White Men Are Black Men Too (2015) liet niet lang op zich wachten. De blend van koppige oerritmes, bombastische beats en rauwe raps die soms in een hoge zangpartij overgaan, is moeilijk te labelen. Is het hiphop, soul, electronica of toch maar ontregelde pop? Take your pick. Wat wel als een Highland Games-paal boven water staat, is dat Young Fathers met tracks als Shame en No Way elk publiek omverblaast. (JDB)

Met het Amerikaanse-Nieuw-Zeelandse Unknown Mortal Orchestra kunt u zelf, geheel naargelang uw stemming, verkiezen op de façade af te gaan of niet. Op de recent losgelaten lp Multi-Love fungeert het refrein van de titelsong als inhoudelijke pitch: ‘Multi-love has got me on my knee / We were one, then become three.’ Geen eenmalig triootje op een memorabele nacht, maar de variant die op termijn niet houdbaar is: voorman Ruban Nielson en zijn vrouw hielden nog niet zo lang geleden niet alleen van elkaar, maar ook van eenzelfde andere vrouw. David Crosby’s hippiefantasie Triad (‘Why can’t we go on as three?’) was egoïstischer van aard, dus een precedent voor een plaat die de neerslag van een polyamoreuze driehoeksverhouding behandelt, laat zich in de lichte muziek niet snel opdiepen.

Moet u daarover evenwel gebriefd zijn vooraleer u straks UMO kortgebroekt en ingesmeerd tegemoet treedt? Niet noodzakelijk. Want er is ook nog de opmonterende, hallucinogene psychpop van het gezelschap. Die peddelt eerst richting Beck, maar gaat pas recht op de surfplank staan wanneer de veel grotere funk- en soulgolven van Outkast, Stevie Wonder en vooral Prince hoogte nemen. Bovendien doet de gemoduleerde klank die Nielson prefereert alle instrumenten in elkaar versmelten, alsof de mastertape een volle dag in de zon heeft gelegen vooraleer ze naar de perserij vertrok. Zomers, ja. (KB)

In zowat alles wat Ronson maakt, zit die fonkeling van vervlogen muzikale tijden. De Brit weet die schijnbaar moeiteloos in hits te gieten. Met de sound van Amy Winehouse bereikte hij het grote publiek, dat ook Ronsons eigen, door Motown geïnspireerde nummers zeer wist te smaken. Na een indrukwekkende reeks samenwerkingen, met onder meer Lana Del Rey en Kanye West, heeft hij zijn kraam nu in de richting van de funk gekeerd. Dat gaat hem zo goed af dat het niet lang meer kan duren voor de erfgenamen van James Brown een plagiaatzaak tegen hem aanspannen. Op Dour (en Pukkelpop) serveert hij het beste uit zijn platenkoffer. Feestje? Feestje! (JH)

Het Brusselse trio Vuurwerk serveert electro waar je op kan dansen. Of huilen. ‘Een concert van ons mag een beetje bittersweet zijn’, zeiden de heren onlangs nog in Knack Focus. Vuurwerk gaat voor een totaalervaring, waarbij beeld en geluid één zijn. Dat dit concept werkt, bewees het drietal eerder dit jaar al op onder meer South by Southwest in Texas en in de door David Lynch ontworpen Silencio-club te Parijs. Straks moet ook Dour eraan geloven. (MI)

De kers die het Dourfestival dit jaar op de taart mag zetten, lijkt in al zijn bolle grootte en rijpe kleur wel genetisch gemanipuleerd. Niemand minder dan afrobeatdrummer Tony Allen zakt naar Henegouwen af voor een nagenoeg exclusieve zomershow (die voorts alleen maar op het Bretoense Vieilles Charruesfestival halt houdt). Allen komt namelijk niet alleen: ook Damon Albarn – ja, die van Blur en Gorillaz – reist met hem mee, alsook de Franse rapper Oxmo Puccino, over wiens genie we vooralsnog niet kunnen meepraten.

Wat we exact mogen verwachten? U zou misschien niet meer willen gaan kijken mocht iemand nu al met een nauwkeurig tekeningetje staan te zwaaien. Maar wellicht kiest de eminente Nigeriaanse grijsaard voor werk uit zijn eind vorig jaar uitgebrachte, naar schatting achttiende plaat Film of Life, waarop Albarn een handje toestak in het catchy nummer Go Back. Of wie weet diepen Allen en Albarn wel herinneringen op aan hun eerdere twee samenwerkingen in de groepen The Good, The Bad & The Queen en Rocket Juice & The Moon. En zou er een kans bestaan dat de bijna 75-jarige veteraan zijn voormalige werkgever Fela Kuti eert, de uitvinder van de afrobeat? Hups, onstuitbaar, hypnotiserend drumwerk zal sowieso uw deel zijn, onderstut door krachtige funkblazers en een al even kloek dameskoor. Groovy met een hoofdletter. (KB)

Druk druk druk, dat is 2015 tot zover voor Nils Frahm. De Berlijnse pianist is haast onafgebroken op tournee, hij organiseerde op 29 maart de allereerste Piano Day én hij bracht twee albums uit: het gratis te downloaden Solo en Victoria, zijn allereerste soundtrack. Binnenkort staat hij op Dour. ‘Niet de beste plek voor subtiliteit, maar ik ben niet van plan veel water bij de wijn te doen.’ (JB)

Nils Frahm – Hammers (Official Music Video) from Erased Tapes on Vimeo.

Zijn de nieuwe Arctic Monkeys opgestaan? Tegenwoordig moeten Alex Turner en co. hun manager alvast delen met deze youngsters uit het Britse Essex. Eind augustus lanceren ze hun van fuzzy gitaargeweld uitpuilende debuut The Making Of, en er is een tourdocu van de makers van Blurs No Distance Left To Run op komst. Bend over, here come the Bohicas! (MI)

Dour vindt plaats van woensdag 15 juli tot en met zondag 19 juli.