10 hoogtepunten van Couleur Café 2013

Met drie uitverkochte festivaldagen kende Couleur Café qua opkomst een absoluut topjaar. Maar ook op artistiek vlak was er weinig reden tot klagen, vooral omdat de beste concerten van het weekend tijdens de slotavond te noteren vielen.

1. WAX TAYLOR (zondag, Univers, 00u-01u) PLUS: Voor wie er nog aan twijfelde: onze zuiderburen hebben méér te bieden dan Daft Punk. De Franse DJ en hiphop-producer Jean-Christophe Le Saoût, beter bekend als Wax Taylor, wist ons bijvoorbeeld enkele jaren geleden op Couleur Café al eens te verrassen met zijn ingenieus in elkaar gezette collagemuziek. Dit keer stond zijn set voornamelijk in het teken van zijn vierde cd ‘Dusty Rainbow From the Dark’, een conceptplaat over een jongetje en zijn voorliefde voor vinylplaten.

Wax Taylor gaat te werk als een filmregisseur, die zijn samples en stemmen kiest in functie van het scenario en de personages die hij in het hoofd heeft. De man en zijn draaitafels kregen een centrale plek op het podium, maar zijn beats en grooves werden op een verbluffende manier bijgekleurd door een band met een fluitiste, een gitarist, een violiste en een cellist in de rangen. Later werden er nog een trompettist en trombonist aan toegevoegd, schakelde de violiste over op bas en liet Wax Taylor, naast de sensuele gastzangeres Charlotte Savary ook een drietal goed van de tongriem gesneden rappers (onder wie ASM en Mattic) opdraven.

Het geheel ging gepaard met zinnenprikkelende visuals en animaties. Kortom: er gebeurde zoveel dat je van de ene verbazing in de andere viel. Wax Taylor etaleerde intussen zijn talenten als scratcher, slaagde er zelfs in het opgezweepte publiek te laten meezingen met een Doris Day-sample uit ‘Que Sera’ en greep occasioneel ook terug op oudere nummers als ‘Say Yes’. De man bracht het publiek in een bomvolle Univers-tent in een opperste staat van euforie en tekende zo, op de valreep, voor het sterkste opreden van het weekend.
MIN: In de rekenkunde van Wax Taylor was uitsluitend plaats voor plussen.
QUOTE: Op een moment dat het publiek al door het dolle heen was: “Ik heb nog recht op vier minuten. Zal ik ze gebruiken of niet?”
HOOGTEPUNTEN: ‘Rainbow’, ‘My Window’…
QUOTERING: 4/5

2. SALIF KEITA (zondag, Titan, 21u45-22u) PLUS: Door een ‘last minute’-verschuiving in het programma verscheen Salif Keïta drie kwartier later én op een ander podium dan voorzien, waardoor we Die Antwoord aan onze neus voorbij zagen gaan. Toch hebben we geen spijt dat we voor de 63-jarige Malinese Albino kozen, want zijn optreden was één van de beste op Couleur Café. De man heeft een hoge, indringende stem die soms doet denken aan de roep van een muezzin, terwijl in zijn complexe, polyritmische songs zowel ruimte is voor traditionele (kora, West-Afrikaanse percussie) als hedendaagse instrumenten (elektrische gitaar, synth).

De lang uitgesponnen nummers dreven op een repetitieve maar onweerstaanbare groove en een circulaire structuur, die aangaf hoezeer het tijdsbesef van een Afrikaan verschilt van dat van de gemiddelde Europeaan. Keïta, die werd gesecondeerd door een goed ogende backingvocaliste, zong voornamelijk in het malinke, wisselde stukken uit zijn jongste cd ‘Talé’ (zoals ‘Natty’) af met klassiekers als ‘Yambo’ en introduceerde een beslagen gastaccordeonist tijdens ‘La différence’, een nummer over zijn ongewone huidkleur die hem tijdens zijn jeugd in Bamako tot een ‘outcast’ maakte.

MIN: Jammer van die synthetische blazers. Keïta’s muziek is op zich rijk genoeg om het zonder dat soort artificiële snufjes te kunnen stellen.
QUOTE: “Ik draag ‘Yamore’ op aan Cesaria Evora, die nog altijd onder ons is en voortleeft in onze harten”.
HOOGTEPUNTEN: ‘La différence’ en ‘Yamore’
QUOTERING: 4/5

3. NENEH CHERRY & ROCKETNUMBERNINE (Move, 23u30-00u30) PLUS: Tussen 1989 en ’98 was Neneh Cherry, dank zij hits als ‘Buffalo Stance’, ‘Manchild’ en ‘Seven Seconds’ bij ons zo populair dat haar concerten een ware volksverhuizing zouden hebben ontketend. Op Couleur Café moest ze zich dit jaar tevreden stellen met het kleinste podium, maar dat leek de inmiddels 46-jarige zangeres niet te deren. Haar stem en sensuele uitstraling waren intact. Haar nieuwe band, het Londense RocketNumberNine, bleek dan weer een duo te zijn.

De broers Ben en Tom Paige, respectievelijk op synths en drums, komen uit de entourage van Four Tet en Radiohead. Hun set bestond uit donkere, schurende, bij momenten behoorlijk afgeloven elektronica, die richting triphop en drum & bass wees. De songs klonken prikkelend en uitdagend en zaten in dezelfde sfeer als die op Tricky’s ‘Maxinquaye’. Zonder twijfel het beste en spannendste dat we vrijdag geserveerd kregen.
MIN: Neneh Cherry bracht uitsluitend nieuw, nog onuitgebracht materiaal, dat bovendien behoorlijk ‘leftfield’ klonk. Geen vanzelfsprekende kost dus voor een festivalpubliek dat in de gietende regen stond te rillen van de kou. Sneu ook dat we slechts veertig minuten van haar optreden konden zien. De show van Jimmy Cliff stond immers gelijktijdig geprogrammeerd.
QUOTE: “Het betekent heel veel voor ons dat jullie bij dit weer blijven luisteren naar songs die allemaal nieuw voor jullie zijn”. Waarna Neneh Cherry een improvisatie begon op Burt Bacharachs ‘Raindrops Keep Falling On My Head’.
HOOGTEPUNTEN: Er waren er meerdere, maar vraag ons geen titels. We hebben de voor binnenkort aangekondigde cd nog niet gehoord.
QUOTERING: 4/5

4. CALEXICO (zondag, Titan, 19u45-21u) PLUS: De heren van Calexico zijn graaggeziene gasten op onze festivalpodia en ook hun eerste doortocht op Couleur Café was een voltreffer. Tijdens het eerste nummer vreesden we nog dat hun combinatie van alt.country, folk, Americana en mariachi te licht en te intimistisch zou uitvallen voor de Titan stage, maar gaandeweg werd de met Mexicaanse trompetten, accordeon, lapsteel en cavaquinho gekruide muziek potiger, warmbloediger en uitbundiger. Zelfs de Spaanstalige passages in ‘Danza de la Muerte’, ‘Puerto’ en ‘Güero Canelo’ werden luidkeels meegezongen.

‘Crystal Frontier’ klonk aanstekelijk als vanouds en met ‘Victor Jara’s Hands’ bewezen Joey Burns en de zijnen dat hun belangstelling voor de Latijns-Amerikaanse cultuur veel verder gaat dan salsa, cumbia en cáncion. ‘Alone Again Or’ van Love staat bij Calexico wel vaker op het menu, maar dit keer verraste de groep met nog méér puike covers: het van Joy Division geleende ‘Love Will Tear Us Apart’ en het door Doug Sahm geschreven ‘San Antone’.

MIN: Er wàs geen min, behalve dan dat de muziek op het Titan-podium vaak veel te stil stond. Een te laag volume haalt gewoon de dyamiek uit een concert.
QUOTE: “What a great festival! We love you, Belgium. Salud!”
HOOGTEPUNT: ‘Crystal Frontier’.
QUOTERING: 4/5

5. TRIXIE WHITLEY (Univers, 18u30-19u30) PLUS: Trixie Whitley heeft niet alleen een uitstekende live-reputatie, in ons land beschikt ze ook over een enorme aanhang, die ervoor zorgde dat haar debuut-cd ‘Fourth Corner’ binnen de kortste keren met goud werd bekroond. Op Couleur Café wist de zangeres dan ook al vroeg op de avond de grote tent te vullen, al noodt haar unieke mengvorm van soul en blues niet meteen tot uitbundige feestvreugde.

Whitley begon en eindigde haar set in haar eentje, slechts begeleid door haar grofkorrelige gitaarspel. Doorgaans werd ze echter bijgestaan door een driekoppige band die haar songs perfect aanvoelde. Naast zelfvertrouwen straalde ze ook een zekere verbetenheid uit, en dat leidde tot intense versies van ‘Gradual Return’, ‘Never Enough’ en ‘Need Your Love’. Ook met emotionele pianoballads als ‘Pieces’ en ‘Breathe You In My Dreams’, hield ze te toeschouwers moeiteloos in de ban.
MIN: In de hogere registers had Trixie Whitley soms de neiging een beetje schril en schreeuwerig te klinken. Bovendien klaagde ze, net als tijdens de drie andere optredens die we dit jaar al van haar zagen, over ’technical difficulties’. Is ze overdreven perfectionistisch? Of wordt het stilaan tijd voor ander geluidspersoneel?
QUOTE: “Om één of andere reden raak ik vandaag niet bij de allerhoogste noten. Als één van jullie beter bij stem is dan ik, hou je dan vooral niet in.”
HOOGTEPUNT: ‘Breathe You In My Dreams’.
QUOTERING: 4/5

6. CODY CHESNUTT (Move, 22u-23u15) PLUS: Op zijn 44ste is Cody ChesnuTT, een neo-soulzanger uit Atlanta, al lang geen groentje meer. Toch begint zijn naam pas nu in onze streken een beetje weerklank te vinden. Dat dankt hij aan zijn song ‘The Seed’, die in de handen van The Roots tot een hit uitgroeide, en aan zijn jongste cd ‘Landing On A Hundred’, waarop zijn muziek het midden houdt tussen Philly-soul, Motown en Stax.

Op het podium zong ChesnuTT, met legerhelm als symbool voor onze dagelijkse strijd om te overleven, net als zijn voorbeelden Marvn Gaye en Curtis Mayfield, vooral over verdrukking, verslaving, corruptie en materialisme. De artiest werd geassisteerd door een voortreffelijke band en zonder de zoetelijke strijkersarrangementen klonken nummers als ‘Where Is All The Money Going?’ of ‘Don’t Wanna Go The Other Way’ gespierder dan verwacht.

Cody ChesnuTT werkte zich uit de naad om het publiek bij zijn werk te betrekken, begaf zich onder de menigte om ze aan het zingen te krijgen en vertelde hoe hij met het zacht swingende ‘Love Is More Than A Wedding Day’ een echtelijke crisis had bezworen. Alles aan ChesnuTT was waarachtig en integer. We hebben er dus zeker geen spijt van dat we de razend populaire Macklemore & Ryan Lewis links hebben laten liggen om dit toptalent aan het werk te zien.

MIN: Wat heeft de organisatoren van Couleur Café toch bezield om de optredens van Maceo Parker en Cody ChesnuTT, recht tegenover elkaar te programmeren. Nu zagen we slechts halve concerten van twee artiesten die eigenlijk onze volle aandacht verdienden. Beetje frustrerend toch.
QUOTE: “Waarom ‘Love Is More Than A Wedding Day’ mijn favoriete song is uit mijn nieuwe cd? Simpel: hij heeft mijn huwelijk gered.”
HOOGTEPUNT: ‘Where is All the Money Going’
QUOTERING: 4/5

7. JIMMY CLIFF (Univers, 23u45-01u20) PLUS: Jimmy Cliff werd tijdens de sixties de eerste internationale reggaester en zag zijn songs opgenomen door iedereen van Joe Cocker tot Bruce Sprngsteen. Hoewel hij al lang over zijn artistieke hoogtepunt heen is, blijft hij bij het Couleur Cafépubliek razend populair. Op zijn 65ste is Cliff nog altijd een vitale performer en een goedlachse entertainer die, geruggensteund door een band met een dameskoortje en een blazersectie, dansend en armenzwaaiend op het podium staat.

Op het menu prijkten uiteraard hits als ‘Many Rivers to Cross’, het swingende ‘Miss Jamaica’, de meebruller ‘Reggae Nights’ en ‘Vietnam’, dat voor de gelegenheid was omgevormd tot ‘Afghanistan’ en zo een aanklacht werd tegen alle gewapende conflicten in de wereld. De toeschouwers zongen ook massaal mee met de covers in de set: ‘Hakuna Matata’ uit de Disneyfilm ‘The Lion King’, het van Johnny Nash geleende ‘I Can See Clearly Now’ en het bij The Melodians betrokken ‘Rivers of Babylon’, waarin vrijwel alle muzikanten op een djembé roffelden.

De klassieker ‘The Harder They Come’, opgespaard tot de bissen, bracht de zanger samen met Wyclef Jean van The Fugees, die eerder op de avond al op een ander podium had gestaan. Een feestelijk optreden dat het publiek precies gaf waar het voor was gekomen.

MIN: De set van Jimmy Cliff is door de jaren heen nauwelijks veranderd en speelt dus louter op herkenning. Voorts begaf de man zich voortdurend aan vraag- en antwoordspelletjes met het publiek. Zijn wij dan echt de enigen die dit verschrikkelijk ergerlijk vinden?
QUOTE: “Aan alle wereldleiders: stop nu eindelijk eens met al die oorlogen.”
HOOGTEPUNT: ‘Many Rivers to Cross’.
QUOTERING: 3/5

8. MACEO PARKER (Univers, 22u-23u15) PLUS: “Have you ever seen a funky machine?”, informeerde Maceo Parker, toen hij het podium van Couleur Café betrad. De vraag stellen was ze beantwoorden, want de zeventigjarige altsaxofonist behoort al enkele decennia tot de aristocratie van de funk. Geruggensteund door een stomende band, kostte het de voormalige rechterhand van James Brown, George Clinton en Prince weinig moeite om de massa in beweging te krijgen.

Parkers speelstijl hield het midden tussen jazz en soul, maar het getoeter van de trompettist en de trombonist hoefde zeker niet voor het zijne onder te doen. De frontman, die, samen met een koortje ook de zangpartijen voor zijn rekening nam, benadrukte voortdurend het belang van zijn muzikanten en gaf hen elk regelmatig de gelegenheid hun kunsten te etaleren. In de generositeit herken je de echte groten.
MIN: Dit was weliswaar een show van topniveau, maar het had een beetje strakker gemogen. De meeste nummers werden eindeloos lang uitgesponnen, waardoor ze soms hun spankracht verloren. En jawel, de oude Ben E. King-hit ‘Stand By me’ is al vaak gecovered, maar de versie waar de zangeres uit Maceo Parkers groep mee op de proppen kwam, moet zowat de slechtste zijn die we al ooit hebben gehoord.
QUOTE: “Make it funky: thats what we’re here for.”
HOOGTEPUNT: ‘Make It Funky’
QUOTERING: 3/5

9. THE CONGOS (Titan, 17u30-18u30) PLUS: Reggae hoort bij Couleur Café zoals Suske bij Wiske of zoals een hangmat en een gekoelde long drink bij de zomer. Het nieuws dat Max Romeo in Brussel zou aantreden met de legendarische Congos werd door de liefhebbers dan ook op luid gejuich onthaald. Helaas hebben ze in Jamaica een ander tijdsbesef dan bij ons: Romeo miste zijn vliegtuig en dus moesten The Congos de klus zonder hem klaren.

Geen nood: de vocale harmonieën van de grijzende maar aardig krasse ‘beardos’, klonken nog net zo onweerstaanbaar als tijdens de late jaren zeventig. De interactie tussen de hoge falset van Cedric Myton, de tenor van Roydel Johnson en de stemmen van de twee andere zangers stond garant voor fijne ‘Rastaman Vibrations’.

Eigen klassiekers, zoals ‘Congoman’, ‘La la Bam-Bam’ en ‘Fisherman’ werden afgewisseld met een cover van Tony Joe Whites ‘Rainy Night in Georgia’. De heren, bijgestaan door een prima rocksteadyband, hadden er zin in: de beentjes werden gezwind de lucht in gegooid er er werd op het podium al eens een handstand uitgeprobeerd. Een optreden, kortom, waarbij het lekker heupwiegen was.
MIN: Voor wie niet vertrouwd was met het repertoire van The Congos, dreigden de nummers al gauw onderling verwisselbaar te worden. Ook de cliché-kreten over ‘Zion’, ‘Afrika’ en ‘Babylon’ moest je erbij nemen. En uiteraard waren de fans van Max Romeo eraan voor de moeite.
QUOTE: ‘Rastafari!’ (x 100)
HOOGTEPUNT: ‘Fisherman’
QUOTERING: 3/5

10. XAVIER RUDD (Univers, 20u15-21u15) PLUS: De Australiër Xavier Rudd is geen doorsnee folkie. Als onemanband en begaafd multi-instrumentalist deinst hij zeker niet terug voor een beetje multitasking. Zo zagen we hem tegelijk drummen en een didgeridoo bespelen en ging hij simultaan te keer op een lapsteel en een harmonica terwijl hij met zijn voeten ook nog enkele percussietuigen bediende.

Een beetje spektakel wérkt op festivals: de 34-jarige Rudd is er zelfs razend populair mee geworden. Bovendien valt hij zeer in de smaak bij het vrouwelijke deel van het publiek, wat verklaart waarom de Univers-tent werkelijk uitpuilde en tijdens het eerste nummer het dak er al af ging. Xavier Rudd schrijft geen songs maar hymnen die geknipt zijn om door een grote massa te worden meegebruld, en dat is precies wat gebeurde tijdens ‘Fortune Teller’, ‘White Moth’ en ‘The Mother’.
MIN: Als activist is Xavier Rudd begaan met de rechten van de aboriginals en het behoud van de natuur en dat siert hem. Dat hij zich daarbij al eens verliest in new age-clichés, is dan weer minder goed nieuws.
QUOTE: “One love, Belgium. One love!”)
HOOGTEPUNT: ‘Fortune Teller’
QUOTERING: 3/5

Dirk Steenhaut