Wim Vandekeybus’ ‘Speak low if you speak love’ kruipt bij je op schoot

© Danny Willems
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Ultima Vez slingert je in Speak low if you speak love de doolhof in die liefde heet met flarden opera, flarden rock, stukken oerwoud, vegen licht en vooral veel crashende, kolkende en sensuele flarden dans. Dit is Wim Vandekeybus in chaotische én geëngageerde doen.

The Play = Speak lowe if you speak love

Gezelschap = Ultima Vez

In een zin = Ultima Vez slingert je in Speak low if you speak love de doolhof in die liefde heet met flarden opera, flarden rock, stukken oerwoud, vegen licht en vooral veel crashende, kolkende en sensuele flarden dans. Wim Vandekeybus in prettig chaotische én scherp geëngageerde doen, ondanks de wat wisselvallige scènes.

Hoogtepunt = In het hart van de voorstelling laat Vandekeybus de teugels vieren waardoor muzikanten Mauro Pawlowski, Jeroen Stevens en Elko Blijweert lekker loos gaan en een klassiek opgebouwd rocknummer brengen waar de dansers zich met gretig plezier in vasthaken en de zaal collectief naar het puntje van de stoel doen schuiven voor een virtuoos en vurig ‘vintage Vandekeybus’-momentje.

Meer info: www.ultimavez.com

Net voor de voorstelling begint, komt een moeder met haar zoontje binnen. Een jongetje van negen of tien jaar oud. Terwijl ze wat keuvelen met bekenden, nestelen moeder en zoon zich samen in een stoel. Het jongetje kruipt meteen dicht tegen zijn mama aan voor een knuffel. Iedereen kijkt vertederd en een tikkeltje verbaasd naar het tweetal. We zien het almaar minder vaak, ouders en kinderen, koppels of gewoon vrienden die te midden de dagelijkse drukte rustig de tijd nemen voor een knuffel. Precies daarom vindt Wim Vandekeybus het tijd om de liefde in al zijn schoonheid en grilligheid te vieren met Speak low if you speak love.

De scène baadt in duisternis. Langs de ene kant van de scène hangt een flinterdun, haast doorzichtig gordijn. De andere kant van de scène oogt als een oerwoud dankzij takken bamboe. Terwijl een grote, witte spot de scène verlicht als een maan, komt zangeres Tutu Puoane op. Als Vandekeybus’ eigenste koningin van de nacht. Zingend met hoge uithalen tracht ze een liefdeskoppel (waarvan de gezichten met een transparante stof bedekt zijn) uit elkaar te halen. Intussen is Jeroen Stevens met een lasso in de weer die hij telkens in het publiek gooit. Voilà. Met die enkele beginbeelden suggereert Vandekeybus een kader waarbinnen de voorstelling zich afspeelt: de liefde is donker als de nacht en verwarrend als een doolhof, zoals de doolhof waarin Orpheus zijn geliefde Eurydice verliest, ook al leidt hij haar aanvankelijk met een touw naar de uitgang.

Neen, Vandekeybus vertelt het verhaal niet van a tot z maar plukt er scènes uit en vermengt die de met humoristische scènes, een majorettesstoet, gestoei met koperen munten en een ludieke knipoog naar een iconische scène van Pina Bausch (in Café Muller maakte ze van een innige omhelzing tussen geliefden een ware sketch, die sketch transformeert Vandekeybus tot een licht-erotische scène tussen een meisje, haar minnaar én een preutse bruut…). De tactiele livemuziek (naast Puoane staan ook Mauro Pawlowski, Elko Blijweert en Jeroen Stevens op het toneel) knoopt alle scènes aan elkaar tot een bont ‘patchworkportret’ van de liefde in onze nachtzwarte wereld die door haat en geldzucht op exploderen staat. Vandekeybus’ gechoreografeerde chaos wil inzicht, emotie, energie en zo – waarom niet – een nieuwe mentaliteit laten ontstaan. Dat is ambitieus veel, te veel misschien.

Waar in vroeger werk de explosiviteit tussen de dansers centraal stond, staat nu explosiviteit van, of beter, in een danser centraal. De dansers springen elkaar heftiger en harder dan ooit in de armen met trillende en versteende spieren. Pas tijdens de omhelzingen ‘smelten’ ze. Net zoals de wereld pas kan smelten en de nacht weer stralend dag kan worden, als we elkaar weer durven vast te pakken? Speak low if you speak love eindigt in een intieme overwinning van de dag op de nacht. Een overwinning waarvoor publiek en performers samen met de lasso aan de slag moeten…

De voorstelling duurt twee uur en geraakt wat te hortend op kruissnelheid. Tevens is voelbaar dat Vandekeybus als filmregisseur geproefd heeft van het componeren met immense ruimtes. (Zijn langspeelfilm Galloping Mind komt begin september in de zalen.) Soms voelt de scène te benepen voor de beelden die hij wil maken. Dat maakt dat sommige scènes te vol voelen, te veel willen zeggen en tonen. Al is het ook tekenend voor de gedrevenheid van Vandekeybus die graag vijf talen tegelijkertijd zou willen spreken om zoveel mogelijk te zeggen en om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van de nood om lief te hebben, als enige uitweg uit de nacht. (En uit de economische doolhof waarin we als maatschappij verstrikt raakten, misschien?)

En neen, moeder en zoon bleven niet gearmd zitten. Tijdens de voorstelling ging het ventje op de grond van de snikhete zaal liggen, naast zijn moeder. Met de buik plat op de grond en de voeten wiegend in de lucht, keek hij rustig naar het exploderen, imploderen, bevochten worden én overheersen van de liefde. Na de voorstelling deed hij wat hij voordien deed: degene die hij graag ziet vastpakken. En hij was niet langer de enige.

Els Van Steenberghe

Trailer Galloping Mind:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content