Pascale Platel vindt in Frank Brichau een tegenspeler die ze niet kan overtroeven, integendeel. Het resultaat is een broos, integer duet tussen twee schone, door het leven gepokt en gemazelde mensen. Een duet dat overigens nog behoorlijk wat groeipotentieel heeft.
The Play = En al mee eene keer
Gezelschap = Theater Tartaar / Bronks
In een zin = Dit is een nieuwe stap van Platel die hier minder een verhaal vertelt maar eerder verhalen, of beter: beelden, aan elkaar rijgt om zo een ontmoeting te schetsen, een mens te portetteren, die haar en elk leven kan veranderen.
Hoogtepunt = De dansscène waarin Platel een breekbaar, getroost mensje wordt in de armen van Brichau.
Score = * * *
Quote = ‘Schoolslag, vlinderslag en hespeslag’
Meer info: www.theatertartaar.be en www.bronks.be
De elegante, flamboyante Pascale Platel die op haar eentje een gans podium – wat zeggen we, een ganse zaal – in vuur en vlam kan zetten, wilde graag samenwerken met Theater Tartaar, een gezelschap uit Lennik dat werkt met mensen met een handicap. Nobel maar riskant, want Platel zuigt moeiteloos alle aandacht naar zich toe wanneer ze zich nog maar in de buurt van een podium bevindt. Zou tegenspeler Frank Brichau zich tegen zoveel charme kunnen wapenen? Zonder probleem, zo blijkt uit En al mee eene keer.
Brichau heeft twintig jaar theaterervaring en is van geen kleintje vervaard. Bovendien deelt hij een talent met Platel: hij zuigt evengoed de aandacht naar zich toe. In stilte en door zijn uiterst gefocuste concentratie. En zo gebeurt wat geen mens amper durfde te geloven: Brichau blijft prachtig overeind naast Platel. Meer zelfs, de robuuste integriteit waarmee hij op de scène staat, sterkt Platels spel.
Die scène is ruw vormgegeven met enkele beschilderde blokken, een projectiescherm en een accurate soundscape. Het is ‘de onderwaterwereld van Koningin Platel en haar knuffelkonijn’ waarin Brichau prompt als badmeester opduikt. Die setting is weinig meer dan een wat doorzichtige inzet, of beter: een metafoor voor hun eerste ontmoeting. Want ‘al mee eene keer’ brak Brichau tijdns de audities voor deze voorstelling in in Platels zorgvuldig opgebouwde en beveiligde wereld. Een wereld die niet bestand bleek tegen de ontwapenende openhartigheid van Brichau. Van die openhartigheid is op de scène weinig te merken. Platel koos er duidelijk voor om niet de tere, aaibare kant van Brichau in de verf te zetten maar zijn sterke kant, zijn talent om een rots in de branding te zijn. Platel portretteert Brichau als een ietwat vreemde man die langzaam haar hart verovert met zijn stilte en zijn gebrek aan (valse) gêne. Hij ontmaskert het onzekere meisje in Platel door ijzig kalm te reageren op haar ‘drama queen-trekjes’ en in alle rust naar haar verhalen te luisteren. Over zwembaden, wedstrijden, sterker worden door tegenslag én de hespeslag. In de vertellingen klinkt Platel ernstiger en kwetsbaarder dan we van haar gewoon zijn. Dat maakt haar taal iets minder bont. Al heeft ze de joligheid allerminst laten varen, zo blijkt uit de lyrische dansscène of de onstuimige scène waarin ze de kleren van Brichau wil herschikken. Een van de allermooiste momenten is het moment waarop Brichau, gezeten aan een tafeltje, in alle rust naar een popje staart terwijl achter hem Platel naar hem staart en voor het eerst lijkt te beseffen dat haar ‘kuren’ geen enkel effect hebben op hem.
Die stilte mist de voorstelling soms. De bloedmooie scène waarin Platel over een voorval tijdens de zwemles vertelt terwijl Brichau rustig met een plastic zakje speelt, is teder en intiem maar kan niet zachtjes wegglijden. Want prompt start de volgende scène. Ook de dansscène kan niet zachtjes uitdoven. Alsof de makers bang zijn om veel stilte toe te laten. Nochtans leerden we net van Brichau dat er nooit stilte genoeg kan zijn. In die stilte – gevangen in de rapte – ontplooien zich de schoonste, meest rakende beelden.
Waarom loopt Platel met een pluchen konijntje rond? Welk popje is Brichau zo dierbaar? Hoe belandt Brichau ineens in het leven en zwembad van Platel? Waarom belanden we in een zwembad? Allemaal vragen die geen antwoord vinden tijdens de voorstelling. Dat is ook niet nodig.En al mee eene keer dobbert van beeld naar beeld, van scène naar scène, zonder veel woorden. Platel doet haar zwembandjes aan en neemt ons bij de hand door een stille wereld waar wonderlijke ontmoetingen nog in alle rust heen en weer kunnen wiegen.
Dit is een nieuwe stap van Platel die hier minder vasthoudt aan een klassiek opgebouwd verhaal maar, geprikkeld door Theater Tartaar, eerder kleine anekdotes en rakende beelden (waarin elke blik en beweging belangrijk is) aan elkaar rijgt om zo een ontmoeting te schetsen en een mens te portretteren die haar en elk leven kan veranderen.
En al mee eene keer toont treffend hoe een ontmoeting met iemand die ‘anders’ is – op wat voor manier dan ook – door dat anders-zijn een noodzakelijk tegenwicht vormt voor Platels en, bij uitbreiding, ieders drukte.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier