The Orestes Band van Het Paleis rockt, maar kan ruiger én interactiever

Het Paleis
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Simon De Vos bewerkte het Oresteia-verhaal tot een rockscènestuk met, letterlijk, veel gruis en veel schwung.

‘Happy birthday to you! Happy birth day to you! Hiep hiep hiep? Hoeraaaaaaaa! Hiep hiep hiep? Hoeraaaaa?’ Zo begon, tegen wil en dank van Het Paleis en regisseur Simon De Vos in, de première van Oresteia naar het stuk van de Griekse auteur Aeschylus. Met dank aan een bende uitgelaten jongeren die op geheel gepaste wijze een jarige kompaan in de bloemetjes zetten.

‘Hoe tem ik deze bende?’, zag je Jonas Vermeulen denken. Vermeulen speelt Orestes. Hij doet dat in zwarte cowboyboots, een zwarte broek, een wit marcelleke en twee rode – als met bloed gewassen – onderarmen. ‘Wie ben ik als ik deze kroon op mijn hoofd zet? Een monster voor de hele wereld.’

Het Paleis
Het Paleis© Illias Teirlinck

Dat zijn Orestes’ eerste woorden. Daarmee bevestigt De Vos nog maar eens – in 2013 scoorde hij met een vonkende versie vanRomeo en Julia – een uitmuntend tekstbewerker te zijn met een heldere, bevattelijke pen. Hij vangt alle ruis, vragen en twijfel in Orestes’ hoofd. De jongen is de zoon van de Griekse held Agamemnon die, om met zijn vloot oorlogsschepen naar Troje te kunnen varen, de goden gunstig stemde door zijn dochter Ifigineia te offeren. Na tien jaar strijd komt hij gebroken thuis en wordt er door zijn vrouw vals-hartelijk ontvangen. Die vrouw vermoordt vervolgens de man die haar kind vermoordde. Daarop besluiten Orestes en zijn zus Elektra om hun moeder te doden. Zo blijft het bloedvergieten duren…

Sjoerd Bruil en Tim Vanhamel (samen deel van Vanhamels band Millionaire) dompelen de hele voorstelling in een nooit te opdringerige maar altijd sfeerbepalende soundscape. Knap.

Dat ‘vergieten’ visualiseert Stef Stessels erg letterlijk. Op een schuine scène die verlicht wordt door een batterij gele lichten en daardoor oogt als een oprijzende rockscène stroomt het bloed er bij momenten met emmers af. Op de top van die rockberg ‘wonen’ muzikanten Sjoerd Bruil en Tim Vanhamel (samen deel van Vanhamels band Millionaire). Zij dompelen de hele voorstelling in een nooit te opdringerige maar altijd sfeerbepalende soundscape. Knap.

Voorts ligt die schuine scène bedekt met gruis en is daardoor een perfecte visualisering van enerzijds de puinhoop die Orestes’ familie van hun leven maakten en anderzijds van het hoofd van Orestes én van elke jongere die – beladen door de geschiedenis en de dommigheden van de voorvaders – met een hoofd zwaar van het gruis door het leven host, struikelt, glijdt en dapper tracht recht te trekken wat vorige generaties lieten kromgroeien.

Het Paleis
Het Paleis© Illias Teirlinck

Dat zijn zowat de manieren waarop de acteurs zich voortbewegen over het podium. Hoe ruiger en vuiler, hoe beter. De Vos kies er in het eerste deel van de voorstelling voor om de ruigheid van Orestes en familie – Koen De Graeve als een heerlijk explosieve Agamemnon, Nadia Amin als een almaar overtuigender Klytaimnestra, de eega van Agamemnon, en Evelien Bosmans die met een spat humor en veel grofte een geweldige Elektra vertolkt – te flankeren door nietszeggende gedanste schoonheid van Lisah Adeaga. Zij verzinkt als de krols dansende zienster Kassandra in nutteloosheid, evenals Sebastiaan De Bie als Aighistos, de minnaar van Klytaimnestra. Beide kunnen pas écht overtuigen in het slotdeel van de voorstelling.

In dat slotdeel wordt er in badjas recht gesproken. Een kanjer van een gemiste kans: het publiek wordt aangesproken maar wanneer er reactie uit de zaal volgt, wordt die reactie genegeerd.

In dat slotdeel wordt er in badjas recht gesproken. Een kanjer van een gemiste kans: het publiek wordt aangesproken maar wanneer er reactie uit de zaal volgt, wordt deze genegeerd. Jawel, dat is wat vandaag in de wereld gebeurd maar in het theater voelt dit ook op theatraal vlak als een gemiste kans.

De slotmonoloog van Jonas Vermeulen maakt veel goed. Vermeulen spreekt het publiek aan met de woorden waarmee hij de voorstelling mocht openen: ‘Wie ben ik als ik deze kroon op het hoofd zet? Een monster voor de hele wereld. Hier bestaat alles uit het lijden dat wij aan den lijve ondervinden. Dit is jullie moment.’ Iedereen in de zaal begreep deze boodschap aan de jeugd die, opnieuw, met stil gejuich onthaald werd. Hoera!

Oresteia van Het Paleis is tot 18 december in Het Paleis te Antwerpen te zien. Alle info: hetpaleis.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content