Tg STAN lacht in ‘wat / nu’ met het onbeholpen engagement van de goedverdienende, hoogopgeleide middenklassers

Jolente De Keersmaeker, Sara De Roo, Damiaan De Schrijver, Frank Vercruyssen © Koen Broos
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Tg STAN duwt stevig – soms iets te stevig – op het gaspedaal in het bitterzoete wat / nu en levert tragikomisch spel af waar de pijnlijke situaties een mens doen schokschouderen van jolijt en plaatsvervangende schaamte.

The Play = wat/nu

Gezelschap = tg STAN

In een zin = Een deugddoend plezierige en tegelijkertijd messcherpe theatervoorstelling waarin de acteurs – vier geweldig op elkaar inspelende toppers – aan een plastic achterwand (én drie gietertjes) en een tafel vol drankflessen, een gepluimde kip en een kookpot vol pasta genoeg hebben om het bekrompen burgerlijke bestaan tragikomisch te schetsen. Heerlijk en wrang.

Hoogtepunt = De scène waarin Jolente De Keersmaeker als huishoudhulp Jessica tussen de pasta kruipt. Intussen wordt boven haar hoofd ruzie gemaakt over het feit dat zij tussen de pasta moet kruipen…

Quote = ‘Het is niet erg’ (Jessica)

Meer info: www.stan.be

Terwijl Jolente De Keersmaeker als poetsvrouw Jessica over de vloer kruipt om de pastakrulletjes op te rapen die Frank Vercruyssen als de ziedende man des huizes – arts Michael – zonet over de vloer kieperde, barst Damiaan De Schrijver (als kunstenaar Haulupa) woedend tegen Vercruyssen uit. Of hij het niet gek vindt dat hij in Afrika zieke mensen wil gaan helpen maar er tegelijkertijd geen problemen mee heeft dat er in zijn huis een blanke vrouw over de vloer kruipt die zijn vuilnis opraapt?

tg STAN bestaat uit een kern van vier spelers die een tekst laten vibreren door hem niet alleen te spelen maar ook te tonen. Hoe? Door met zwierig gemak in en uit hun rol te stappen. Een handelsmerk dat ook in u003cemu003ewat/nu u003c/emu003eontwapenend goed werkt

De Schrijver laat elke vezel in zijn lichaam bulderen maar zet ook de ondeugende twinkel in zijn ogen voluit in. Het resultaat is een hilarische scène die pijnlijk duidelijk maakt hoe wankel en broos de o zo open, tolerante attitude is van Michael en Ulrike, een succesvol koppel – hij arts, zij assistente van een kunstenaar – met een zoon maar zonder tijd om de jongen op te voeden. Die zoon – een op grootse wijze klein en teder spelende De Schrijver – wordt opgevoed door de ene na de andere huishoudhulp. Die hulpjes volgen elkaar aan een ijl tempo op. Want ondanks de uitnodigende attitude van het koppel jegens alle klassen en culturen, heeft de dames des huizes (een lekker kittige Sara De Roo) toch telkens moeite met iets in hun gedrag. Zo twijfelt ze aan de huidige huishoudhulp – de wijze, stille Jessica – wanneer blijkt dat die tijdens het poetsen naar zweet ruikt. Jessica ondergaat alle vernederende opmerkingen gelaten en past zich aan de krankzinnige eisen van Ulrike aan. Dit recentste stuk van Marius von Mayenberg toont waarom het zo geliefd is op de Duitse bühne: het is een tekst die een even grotesk als loepzuiver portret schetst van de verwende westerling die zich zo graag als gemoedelijke redder in nood opwerpt, als het in de agenda past uiteraard.

Aan een plastic achterwand (u0026#xE9;n drie gietertjes) en een tafel vol drankflessen, een gepluimde kip en een kookpot vol pasta heeft tg STAN genoeg om het bekrompen burgerlijke bestaan tragikomisch te schetsen. Heerlijk en wrang.

tg STAN bestaat uit een kern van vier spelers die een tekst laten vibreren door hem niet alleen te spelen maar ook te tonen. Hoe? Door met zwierig gemak in en uit hun rol te stappen. Een handelsmerk dat ook in wat/nu ontwapenend goed werkt. Al gaat tijdens de eerste scènes de emotie en de diepgang van het spel verloren aan iets te afstandelijk ‘gepingpong’ tussen de spelers. Pas wanneer het verhaal hen op sleeptouw neemt, schakelen ze terug in hun spelritme en net dat vertragen verhoogt het spel- én het kijkplezier. Door dat iets te snelle spel gaat wel het eerste luik van wat/nu, Jon Fosses korte eenakter Slaap, kindje, slaap over drie mensen die niet weten waar ze zijn, de mist in. De acteurs vuren die vlijmscherpe, korte zinnen iets te rap en te vlak af. De zinnen ketsen af en bereiken hun doel niet.

Ondanks dit stroeve begin bloeit wat/nu open tot een deugddoend plezierige en tegelijkertijd messcherpe theatervoorstelling waarin de acteurs – vier geweldig op elkaar inspelende toppers – aan een plastic achterwand (én drie gietertjes) en een tafel vol drankflessen, een gepluimde kip en een kookpot vol pasta genoeg hebben om het bekrompen burgerlijke bestaan tragikomisch te schetsen. Heerlijk en wrang.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content