Senne Guns wordt cabaretier: ‘Tien jaar geleden had ik hier de ballen nog niet voor’

© Jef Boes
Kristof Dalle Journalist

Een echte tafelspringer zal Senne Guns wellicht nooit worden, maar geef hem een handvol verhalen, wat eigen songs en een vleugelpiano en hij laat u anderhalf uur niet meer los. Na twee Nederlandstalige popalbums kiest Guns met Opus 3 nu helemaal voor cabaret. ‘Als kind moest en zou ik de volgende Mozart worden.’

Of hij voor zijn valentijnsconcert misschien toch ook nog iemand kon uitnodigen met een beetje meer testosteron, vroeg de organiserende vrouwenorganisatie drie jaar geleden voorzichtig aan Senne Guns. Dus trommelde de zanger-pianist met Raf ‘Kommil Foo’ Walschaerts inderhaast zoveel testosteron op als een gestileerd gilet kan torsen. De twee boksten uiteindelijk een avond in elkaar ‘met veel muziek, en minstens evenveel ongericht gelul tussendoor’. Ongericht gelul dat uiteindelijk de kiem zou gaan vormen van Opus 3, het cabaretdebuut waarmee Guns vorig jaar op het Leids Cabaretfestival vanachter zijn piano bewees dat hij desnoods zelfs humor in Schönbergs dodecafonische theorieën en seks in Mozart kan vinden. De jury van het prestigieuze festival bedacht hem er met de tweede plaats.

Ik sluit niet uit dat ik mijn volgende voorstelling gewoon Sorry dat ik hier ben zal noemen.

Acht jaar na zijn debuutplaat Hoera voor de Eleboe en zilver op de Nekka-wedstrijd kiest de Poulidor van de Nederlandstalige pop nu dus voor een enigszins andere vorm. ‘Ik heb lang naar de meest geschikte manier gezocht, ‘ vertelt Guns vanonder een patent kneveltje, ‘maar in die mix van songs, verhalen en humor voel ik me echt thuis. Cabaret dus, al aarzel ik vaak nog om de term te gebruiken. Omdat sommigen die nogal belegen vinden. Op Kommil Foo na zijn er nu eenmaal weinig hedendaagse referenties in Vlaanderen.’

Tussen zijn werk als toetsenist voor onder meer Admiral Freebee, Zimmerman, Pomrad en Douglas Firs door puurde hij Opus 3 de afgelopen jaren rustig verder uit. ‘Dat was ook nodig, want die allereerste show voor vrienden was compleet van God los: ik had een beamer, liet mensen sms’en, deed iets met Facebook Live… Het schoot alle kanten uit, maar op de een of andere manier leek dat geweldig goed te werken. Ik dacht dat ik de code bij mijn eerste poging meteen gekraakt had. Het was pas op de tweede, oorverdovend stille try-out dat ik besefte dat mijn vrienden misschien iets genereuzer waren geweest dan een normaal publiek. Toen heb ik er Raf toch maar bijgehaald als regisseur. (lacht)

Welke klemtonen heeft Walschaerts gelegd?

Senne Guns: Mijn eerste versie was bijvoorbeeld nog een soort politiek pleidooi voor meer empathie. Over hoe we allemaal aan onze kant van de woestijn staan te brullen en elkaar niet meer begrijpen, of willen begrijpen. Raf vond dat een beetje gemakzuchtig, en hij had geen ongelijk. Als je op het podium per se politieke statements wilt maken, dan moeten die ook vlijmscherp zijn. En zo doordacht dat niemand je ergens op kan pakken. We hebben maandenlang uitgebreide politieke discussies gevoerd, waarin Raf mijn materiaal gelukkig beetje bij beetje lek kon prikken. Hij heeft me daar vermoedelijk gered van een zeer geitenwollensokkerige show waar ik louter voor eigen parochie had staan preken. (denkt na) Net zoals hij de wereld de zin ‘Ik vind dat er te weinig wordt geword’ heeft bespaard.

Geen idee wat je hem betaalt, maar ik zou inderdaad meteen verdubbelen.

Guns: Ik wilde heel graag een betoog houden over hoe mensen vandaag te weinig durven te ‘worden’. Hoe ze niet meer durven te springen omdat ze vrezen dat ze alles zullen kwijtraken wat ze reeds hebben opgebouwd. Raf vond dat je net trots moet durven te zijn op wie je bent. Akkoord, maar ik hou meer van durvers. Dan beweegt er tenminste iets.

Senne Guns wordt cabaretier: 'Tien jaar geleden had ik hier de ballen nog niet voor'
© Jef Boes

Klopt het, zoals je op het podium beweert, dat je als kind de nieuwe Mozart wilde worden?

Guns: (knikt) Nadat ik op jonge leeftijd Amadeus had gezien, moest en zou ik de volgende Mozart worden. Strak plan, toch? (lacht) Het werd een echte obsessie. Dus sloot ik me thuis op, hing ik een ‘niet storen’-bordje op aan de deur en ging ik in alle sérieux ‘componeren’. Volgens mij waren mijn ouders dolgelukkig toen ik op mijn veertiende met het debuutalbum van Eminem naar huis kwam. ‘Oef, Senne is precies toch een normaal kind.’

Die voorliefde voor klassieke muziek heb je niet van thuis meegekregen?

Guns: Mijn moeder snapt nog altijd niet waarom ik plots heb besloten om pianoles te volgen. En mijn vader had hooguit zo’n 21 Greatest Classics-cd – met een dirigerende kat op de hoes, uiteraard -, die hij op tijd en stond bovenhaalde om dan vanaf de fauteuil theatraal de Vijfde van Beethoven mee te dirigeren.

Uiteindelijk kwam het echte leven toch doorheen die torenhoge ambitie gefietst, bedenk je in Opus 3. Het klonk een beetje beteuterd.

Guns: Daar zit geen ressentiment. Het was gewoon het klassieke verhaal van de muzikale puber die vaststelde dat meisjes rock boven Rachmaninov verkozen. En toen ik op mijn zestiende op muziekkamp trok, bleek ik het ook wel leuk te vinden om bier te drinken en popsongs te schrijven in plaats van opussen. Ik heb me zelfs een tijdje aan gitaar gewaagd, maar daar kon ik blijkbaar niets mee. Ondertussen ben ik dat ontbrekende talent wel gaan koesteren, want je maakt vaak interessantere dingen op een instrument dat je niet helemaal beheerst.

Ik sta er zelden stil bij hoe mijn muziekcarrière gelopen is. Daar zat ook nooit echt een grote strategie achter: alles kwam zoals het kwam. Al besef ik vandaag dat ik met een beetje planning waarschijnlijk al verder had kunnen staan.

Na Hoera voor de Eleboe leek iedereen inderdaad klaar om je definitief op het schild te hijsen als ‘de Vlaamse Spinvis’, hoe lui die vergelijking ook mag wezen. Mogelijk had je er meer uit kunnen knijpen.

Guns: Ik vermoed dat ik in 2011 nog niet helemaal besefte wat ik in handen had. Ik was een soort naïef zondagskind, en het leek me allemaal logisch dat zo’n debuutplaat meteen opgepikt werd door radio en journalisten. Pas bij Zon, mijn tweede, wat introvertere album uit 2014, heb ik geleerd dat dat allemaal niet zo voor de hand lag. Misschien had ik iets strategischer moeten nadenken? Maar een uitgekiende carrière als ‘de Vlaamse Spinvis’ had waarschijnlijk nooit een plek bij Admiral Freebee of Pomrad opgeleverd, en die had ik voor geen geld ter wereld willen inruilen.

Misschien moet ik eens stoppen met wildvreemden vijftig euro te geven als ze er simpelweg om vragen.

Dat je zo vroeg in je cabaretcarrière naar Leiden trok, getuigt ook van weinig strategisch denken. Het is goed uitgedraaid, maar de meeste collega’s bouwen liever voorzichtig op naar dat festival.

Guns:(grinnikt) Ik had me in volstrekte onwetendheid gewoon ingeschreven, maar de Nederlanders verklaarden me gek. Blijkbaar is er een logische concoursvolgorde die je het best volgt, met het Leids Cabaretfestival als orgelpunt. Wist ik veel.

Is onze tongval er nog steeds een voordeel? Wij lijken er steevast met meer weg te komen, onder de vlag van ‘Vlaams absurdisme’.

Guns: Zeker, maar dat werkt in twee richtingen. De jury gaat er gemakshalve ook van uit dat Vlamingen dénken dat ze zich alles kunnen permitteren. Al ben ik mijn rare, absurde kantjes tijdens de wedstrijd gewoon steeds meer beginnen uit te vergroten, en blijkbaar werd dat van mij wel gepikt. Waarschijnlijk omdat die absurde kantjes me nogal natuurlijk afgaan.

Door die tweede plaats was je ook verzekerd van zo’n vijftig Nederlandse shows samen met de andere twee finalisten, onder wie de eenentwintigjarige Gavin Reijnders. Had jij daar op die leeftijd ook al kunnen staan?

Guns: Ik heb altijd graag op een podium gestaan, maar tien jaar geleden had ik echt de ballen nog niet om cabaret te maken, om alleen op te komen en te zeggen: ‘Nu gaan jullie allemaal naar mijn persoonlijke verhaal luisteren!’ Als muzikant kun je je toch iets makkelijker verstoppen. (denkt na) Die gêne is nog steeds niet helemaal verdwenen, hoor. Eenmaal ik begin te spelen, grijp ik het moment ook, maar ik moet toch nog vaak vechten tegen de gedachte: wie ben ik nu om dat allemaal te poneren?

Jouw shows en nummers hebben altijd wel iets verontschuldigends gehad. Alsof je de mensen vooral niet te hard wilt storen met jouw muziek.

Guns:(grinnikt) Onlangs had ik beloofd de muziek te verzorgen op het kerstontbijt van mijn dochters school. Maar toen ik achter die piano zat, dacht ik vooral: eten jullie maar rustig verder, let vooral niet op mij, ik zal wel wat zachte achtergronddeuntjes spelen. Dat is gewoon mijn bedrading. Ik sluit niet uit dat ik mijn volgende voorstelling gewoon Sorry dat ik hier ben zal noemen. De laatste jaren heb ik mezelf, als oefening, soms ook een omgekeerde attitude proberen aan te meten. Dan ging ik op het podium vol branie tekeer als Alex Agnew of Theo Maassen, maar dat werkte voor geen meter. Als het niet in jou zit, blijf je er beter van weg. Hans Teeuwen hoeft maar op te komen, en het is al meteen gevaarlijk. Ik straal blijkbaar exact het tegenovergestelde uit.

Gevaar is inderdaad niet het eerste dat men met jou associeert. Zo vertel je in de show ook over hoe je je al meermaals vijftig euro hebt laten aftroggelen door deur-aan-deuroplichters. Goedgelovigheid lijkt voor jou een bewuste keuze.

Guns:Ik verkies die levenshouding boven het alternatief: je wordt echt niet gelukkiger door alles en iedereen te wantrouwen. Dus kun je er toch net zo goed van uitgaan dat de meeste mensen deugen? Al moet ik misschien wel eens stoppen met wildvreemden vijftig euro te geven als ze er simpelweg om vragen.

Senne Guns

Toert vanaf 16/1 met Opus 3. Alle info: senneguns.be.

Senne Guns

Geboren in 1986 in Wilrijk. Groeit op in Gent.

Studeert muziekproductie aan het Gentse KASK, waar hij nu ook deeltijds doceert.

Behaalt in 2009 zilver op de Nekka-wedstrijd. Brengt datzelfde jaar de ep Goudvis uit. In 2011 en 2014 volgen de albums Hoera voor de Eleboe en Zon.

Beroert onder meer de toetsen bij Admiral Freebee, Zimmerman en Pomrad.

Schopt het in 2019 met zijn eerste cabaretvoorstelling Opus 3 tot in de top drie van het Leids Cabaretfestival.

Lanceert eind 2019 ook de single Beloftes, een cover van Eric Claptons Promises.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content