‘Void’ combineert spookkhuisvibes met uitbundige dans

Wim Vandekeybus jaagt vijf dansers en hun demonen de scène op. Dat levert vermakelijke, rakende en virtuoos gedanste chaos op in ‘Void’.

‘Durf je een zitje op de eerste rij aan?’, vraagt de ticketdame. Natuurlijk. Ze kijkt met pretogen terug en zegt: ‘Spannend!’ Daardoor schuifelen we een beetje ongerust naar het zitje op de eerste rij. Angst bleek gelukkig nergens voor nodig, ook al vliegen de porseleinen borden en dansers ons tijdens de voorstelling om de oren…

Nochtans oogt het podium aanvankelijk opvallend kaal. Centraal staat een laddertje waaraan een verlichte bol onder een dekentje hangt. Zie er gerust de aarde onder een dekentje in. De frêle Paola Taddeo komt op, met een trommeltje. Ze gedraagt zich als een jong meisje dat een schat vond maar niet goed weet wat ze ermee moet aanvangen. Ze beweegt met korte, heftige, van energie barstende bewegingen. Typisch Vandekeybus. Intussen schuifelt Iona Kewney op als een soort kruising tussen een levend spook en hedendaagse zieneres. Ze verbergt zich in een kartonnen doos terwijl een man in jurk van lichtblauwe kant de scène op stuift. Dan rolt Hakim Abdou Mlanao op in een zwart zeil en danst een verbluffende solo.

Wat valt op? De zes dansen amper samen. Ze dolen in hun wereld. Dar blijkt een donkere, wat verlaten wereld waar mensen breken als porseleinborden en over catwalks zwalpen. Waar ze elkaar maar even treffen maar vooral in hun eigen wereld tollen. Meesterlijk tollen. Dankzij de wenken van dé choreograaf die wonderlijk wervelt op en naast de scène. En wanneer die personages elkaar wél treffen, levert dat vurige, heel fragiele of zelfs droogkomische duetten op.

Een van de wildste, rakende, strafst gedanste, flamboyante, inhoudelijk loepzuivere en daardoor meest prikkelende voorstellingen die Ultima Vez de laatste jaren op de wereld losliet

Wim Vandekeybus had leegte beloofd. Vandaar de titel ‘void’. De belofte houdt hij niet. Gelukkig maar. De voorstelling – gemaakt met zes dansers die ook al present waren tijdens de vorige worp van Vandekeybus, genaamd Infamous Offspring – is een wervelende ode aan mensen wiens hoofd vol zit met van alles: tegengestelde emoties, uitbarstingen van puberale hormonen, een vretend verleden, een allesoverheersende religieuze overtuiging, een naar rust snakkende rusteloosheid, een obsessie met perfectie….

We geloven wél dat Vandekeybus dit keer niet met een torenhoge stapel boeken en films de repetitiezaal binnen waggelde. Hij bracht enkel zichzelf mee, wat muziek van Arthur Brouns én een kluitje topperformers die niet met pokerfaces door het leven gaan. Maar met échte, expressieve gezichten die een rijk en – welja – wervelend leven verraden. Zou danseres én beeldend kunstenares Iona Kewney zich al eens echt in een kartonnen doos verbergen voor de wereld? We verdenken haar van wel. Zou Adrian Thömmes echt naar Finland gevlucht zijn, weg van de New Yorkse drukte… Wie weet. De voorstelling is ontstaan uit de harten van de dansers. En Vandekeybus gaf die harten vuur, muziek, choreografische tips en trics.

Het maakt van Void een van de wildste, rakende, strafst gedanste, flamboyante, inhoudelijk loepzuivere en daardoor meest prikkelende want herkenbare voorstellingen die Ultima Vez de laatste jaren op de wereld losliet. Je ziet mensen volkomen losgeslagen en verloren over de scène wervelen om dan, in een blik of een paar armen, eventjes rust te vinden en thuis te komen bij een ander.