Bob De Moor is een innemende Wildeman

Bob De Moor doet in Wildeman (Theater Malpertuis) waarin hij goed is: een tekst – dit keer van de getalenteerde hand van Jeroen Olyslaegers – zó brengen dat je aan zijn lippen hangt.

JEROEN OLYSLAEGERS MOEIT ZICH EINDELIJK NOG EENS MET HET THEATER

Jeroen Olyslaegers doet het, eindelijk, nog eens: een ijzersterke theatertekst afleveren waar een acteur mee kan scoren en waar een regisseur amper wat moet toevoegen omdat de tekst helemaal op zichzelf staat. Olyslaegers liep zich als schrijver warm in het theater. Hij leverde onder meer theatraal vuurwerk af met Diep in de aarde, dieper in uw gat (1999, KVS), Woeste hoogten, rusteloze zielen (2009, Theater Artemis) of Mount Olympus: To Glorify the Cult of Tragedy (2015, Troubleyn/Jan Fabre).

Dat wist ook regisseur Piet Arfeuille. Na het lezen van Olyslaegers’ meesterwerk Wildevrouw (2020) vroeg  hij Olyslaegers om uit de roman een theatertekst voor meesterverteller Bob De Moor te puren. Dat bleek een makkie. Hij bewerkte het boek waarin hij door de ogen van Beer naar het bruisende en bijwijlen bibberende Antwerpen van de zestiende eeuw kijkt tot een stuk waarin hij focust op de eenzame Beer die in zijn zolderkamer, putje winter, terugblikt op de kwetsuren die het leven hem toebracht.

Arfeuille is de artistiek leider van Theater Malpertuis. Dat Tieltse theater is zowat de wieg van Bob De Moor. Hij groeide er uit tot de veelzijdige acteur die hij is. Hij was ook van 2003 tot 2009 de zakelijk en artistiek directeur van het huis. Intussen leidt hij het Vernieuwd Gents Volkstoneel. Daar laat hij zich soms een beetje te veel beperken tot rollen die de stempel ‘geestig’ en ‘prettig gestoord’ en ‘zweem van deugnieterij in de ogen’ krijgen. Dat is jammer. De Moors register als acteur is veel weidser dan dat.

Jeroen Olyslaegers doet het, eindelijk, nog eens: een ijzersterke theatertekst afleveren waar een acteur mee kan scoren

Dat mag hij nu nog eens bewijzen. Het maakt Wildeman tot een van zijn strafste en meest gelaagde rollen in jaren. Hij speelt een herbergier die vader is van twee kinderen maar de moeders van zijn kinderen helaas telkens in het kraambed zag heengaan. Hij maakt zich op voor de koudste winter ooit in Antwerpen. Tegelijk is het ook winter in zijn leven.

Het is een weldaad Bob De Moor te horen vertellen, met zijn meesterlijke dictie en perfecte timing. Arfeuille poot hem neer in een sobere setting: twee houten bankjes, een zwarte drinkfles én een houten raamwerk. Dat kan zowel een zolderraam, een bevroren zeil van een schip als een glasraam in de kerk voorstellen. De kerk waar mensen bidden om dooi zodat er weer schepen met graan kunnen aanmeren.

Regisseur Piet Arfeuille had gerust iets resoluter mogen ingrijpen in De Moors spel.

Regisseur Arfeuille had gerust iets resoluter mogen ingrijpen in De Moors spel. Bob De Moor doet weinig meer dan wandelen tussen de twee bankjes en rustig vertellen in een ritme dat lief is voor de oren. Arfeuille kon meer in dat ritme – zowel het wandel- als het spreekritme – inbreken om de vertelling nog iets rauwer en minder voorspelbaar te maken. Net zoals die winter waarin de vertelling gesitueerd is.

Maar, het is een verademing om eindelijk nog eens een ‘Olyslaegersverhaal’ in het theater te treffen. Het is een sterk verhaal met wortels in het verleden en prikkende tentakels naar het heden. Het is secuur gecomponeerd, met de weloverwogen woorden, punten en komma’s op de juiste plaatsen. En het laat ruimte voor alle interpretatie zonder te vaag of te expliciet te zijn. Méér van dat.