In We don’t speak to be understood zetten Verdonck en Ampe hun guitigste beentje voor en lijken op de tonen van Vivaldi’s De vier seizoenen een o zo ‘lichtvoetige’ ode aan de camaraderie te spelen, te dansen, te vallen…
The Play = We don’t speak to be understood
Gezelschap = KVS, Toneelhuis en CAMPO
In een zin = In deze zwaarmoedige tijden kiest dit duo voor absurde lichtvoetigheid. Het voelt als een slok fris bronwater op een zwoele, hete zomerdag.
Hoogtepunt = Het einde. Waar Verdonck en Ampe met een koelkast, een broodrooster, een valse kerstboom, een boel kleurige slingers, een windmachine en elkaar een hilarisch beeld van ShakespearesThe Tempest maken en tonen hoe je de storm die het leven is kan overleven. (Of niet.)
Meer info: www.campo.nu, www.kvs.be en www.toneelhuis.be
Kleurige slingers, een plastic flesje vloeibare honing, een ouderwetse broodrooster (die, bij voorkeur, de boterhammen laat aanbranden), een tafel, een stoel, een lege koelkast en een platendraaier. Meer heeft een mens niet nodig om zijn leven zinloos gelukkig te leiden. Dat bewijzen kornuiten Benjamin Verdonck en Pieter Ampe in We don’t speak to be understood.
En spreken doen de heren niet. Behalve de openingszin die een eenvoudige, absurde, guitige en scherpe blik op het dagelijkse leven verraadt. Die blik hebben deze twee kunstenaars/kapoenen gemeen. Verdonck is verbonden aan Toneelhuis en KVS waar hij voor de gezonde portie gekte en soberte verantwoordelijk is. Als een (intussen grijzende maar nog steeds even elegante) ballerina balancerend tussen beeldende kunst, performance en theater heeft hij er zijn waarmerk van gemaakt om met minder dan niets onvergetelijke, filosofische statements te maken. Soms is de straat zijn theater, soms een appartementsgebouw of een pleintje en soms ook gewoon de theaterzaal (zoals in Notallwhowanderarelost waarin hij wonderlijke dingen deed met touwtjes en houten blokjes). ‘Met soberheid gekte creëren die doet nadenken’, dat lijkt Verdoncks missie te zien. En dat mission statement onderschrijft ook Pieter Ampe die dans maakt met zo weinig mogelijk in de handen en in de zakken (als hij al kleren draagt).
De twee coachten elkaar al maar werken nu voor het eerst samen als performers. Hun vertrekpunt is hun voorliefde voor slapstick en Le quattro stagioni van Antonio Vivaldi. Als fans van de vinyltrend laten de twee dat meesterwerk niet zomaar met digitale zuiverheid uit de boxen knallen maar legt Verdonck de plaat op een platenspeler (die in het midden van de scène staat). Op de ruisende tonen van die uitbundige muziek buitelen de twee over elkaar heen, ze delen/morsen met honing (en hoe…), ze vechten, ze blaffen, ze rollen, ze dollen. Punt. Meer doen ze niet. Echt niet. Ze stoeien alsof ze twee broers zijn die eindelijk nog eens alleen thuis zijn en werken zo naar hun apotheose toe. Die apotheose lijkt een kerstkleffe ode aan je aan elkaar overeind houden tegen weer en wind in
Meer is het niet? Hebben we hun ‘niet-spreken’ wel goed begrepen? Tonen deze dollende mannen ook niet hoe we teveel met elkaar en de wereld dollen, met het vager worden van de vier seizoenen tot gevolg? Ze lijken een ode te brengen aan het simpelweg genieten van elkaar (of is het vechten?), van liggen (of is het doodgaan?), van staan (of is het wachten op niets?), van meetikken met de muziek (of is het een tikkende tijdbom?). Het lijkt een ode, het is een lichtvoetig verpakte waarschuwing. Het smaakt als een slok fris bronwater op een zwoele, hete zomerdag. In zo’n slok zit weinig filosofisch en diepgravends maar het stemt je monter en (nog belangrijker) het houdt je in leven. Zolang er zuiver water te vinden is.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
WE DON’T SPEAK TO BE UNDERSTOOD from Toneelhuis on Vimeo.
EN
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier