Laat ‘Oeps, of…’ van Theater Antigone het toneelstuk zijn dat u absoluut wilt zien

Voor Oeps, of het Groote Mondiale Taartgevecht in 17.5 burleske sketches van Theater Antigone slaan regisseurs Jos Verbist en Raven Ruëll de handen in elkaar en laten een bonte bende van Waalse en Vlaamse acteurs een van de allerbeste voorstellingen van 2016 spelen.

Als u dit jaar maar een keer naar het theater wilt of kunt, kiest u dan voor deze voorstelling, alstublieft. Jaja, de titel met die ‘oeps’ en dat ’taartengevecht’ klinkt wat onnozel maar de voorstelling is dat hoegenaamd niet. Aan het letterlijke taartengevecht en de sketches zijn de makers nooit echt toe gekomen. Want het figuurlijke taartengevecht dat de wereldpolitiek is, nam alle tijd en aandacht in beslag.

‘Lap, weer wereld verbeterend theater van dertien in een dozijn.’ We horen het u al zuchten. Oordeel niet te snel. Het klopt dat regisseurs Jos Verbist en Raven Ruëll onverdroten wereldverbeteraars zijn. Die mannen maken toneel met de wijkbewoners van hun Theater Antigone, om de wijksfeer op te krikken. En ze maken toneel met professionele Waalse en Vlaamse acteurs om de wereld buiten die wijk (de Overleiewijk in Kortrijk) op te krikken. De aanleiding voor dit stuk was een aanbod van Gone West om ‘iets’ over de Eerste Wereldoorlog te maken. ‘Wat kunnen wij nog aan al die herdenkingen toevoegen?’, vroegen de geëngageerde keikoppen zich af. Hun antwoord: vertellen wat steeds verzwegen wordt. Ze vertellen even over de Eerste Wereldoorlog, als opstapje. Maar ze doen ook en vooral een boekje open over, bijvoorbeeld, de pijpleidingenoorlog in Syrië, te machtige multinationals, de schijnheiligheid van de huidige Amerikaanse presidentskandidaten, ….

Je zit erbij en je kijkt ernaar. Met open mond. Die soms zelfs grijnst. En dat ligt niet zozeer aan de vaak onthutsende inhoud maar bovenal aan de manier waarop al die ontluisterende verhalen – correctie: feiten – gebracht worden. Verbist en Ruëll mogen dan geëngageerde harten hebben die het theater beschouwen als een plek waar de waarheid moet verteld worden (omdat er in de wereld buiten het theater te vaak gelogen wordt). Hun harten houden óók van swingend spel, bij voorkeur met een vleugje frivoliteit en tederheid. En dat is exact wat Oeps, of… tot zulk straf en onoverkomelijk sterk theater maakt. De voorstelling dwingt respect af door de inhoudelijke research en het feit dat je feiten te weten komt die de reguliere media niet kunnen of mogen communiceren. Maar het verdient evenveel respect dat die zaken op een geweldig aanstekelijke, ontwapenende, virtuoze manier gebracht worden. Dit is geen saai, politiek theater maar stomend theater met een politieke, wereld verbeterende kern.

De openingsscène, bijvoorbeeld. Daarin excelleert David Dermez als een door geschiedenis gepassioneerde man die zijn publiek – hij staat achter een spreekgestoelte op de met rood tapijt beklede speelvloer – inzicht wil geven in wat de overheid ons niet vertelt over de wereldoorlogen. Hij licht zijn woorden toe met filmfragmenten die op de schermen boven de scène verschijnen. Intussen doolt Gorges Ocloo als de mopperende en dan weer zalvende man over de scène. Hij voegt waar nodig emotie, een streepje viool of een bommetje verontwaardiging toe aan de bikkelharde verhalen die een na een verteld worden door een van de negen acteurs.

Dit grandioze ’taartengevecht’ voelt als een bedorven taart die met zwier in je gezicht gegooid wordt. Het oogt fantastisch, het voelt zacht, het is onvergetelijk, het is theater op z’n best – scherp én zot – maar het smaakt zó bitter en het zet zo hard aan het denken en twijfelen over onze huidige wereldleiders.

Els Van Steenberghe