Je verlaat de bricolagevoorstelling ‘De jager-verzamelaar’ (Cie Cecilia) met een hongerke

Titus De Voogdt en Jean-Yves Evrard slaan hun doe-het-zelvershanden in elkaar voor De jager-verzamelaar en leveren een voorstelling af die dankzij de inventieve machinerietjes en geluidjes intrigeert, maar je toch wat op je honger laat zitten.

Wat we vermoeden: een paar weken geleden moet een potige camionette halt hebben gehouden vlakbij de voordeur van theatermaker Titus De Voogdt. De inhoud van De Voogdts timmeratelier – De Voogdt is naast theatemaker ook beeldhouwer, timmerman en verwoed doe-het-zelver – werd ingeladen en naar de zaal van Compagnie Cecilia gereden. Uitladen en voilà, daar stond het decor.

Zo kan het gegaan zijn. Want het decor van De Jager-Verzamelaar oogt als een fascinerend knutselkot waar je ogen met plezier ronddwalen en nooit uitgekeken raken. Opgezette vogels. Een dartsspel. Een emmer met sinaasappels en witloof. Een tafel waarop een vleesmolen prijkt. Een rek stampvol spuitbussen, dozen en een gigantische zak strooizout. Grote en kleine blikken, overal. Stukken karton. Stukken plastic. En dan is er nog een wand waaraan geweren hangen, en een hertengewei én een gitaar. Vlakbij die wand prijkt een tafel waarop een laptop en mixtafel staan. Dit is het hoekje waar muzikant Jean-Yves Evrad zich zal schuilhouden. Denk je…

Een bevreemdende voorstelling die fascineert maar ook doet fronsen.

De Voogdt en Evrard leerden elkaar kennen toen ze in 2008 samenwerken aan Altijd Prijs, een stuk van Arne Sierens. Evrard wakkerde met zijn machtig gitaarspel het acteervuur van De Voogdt en Robrecht Vanden Thoren aan. Sindsdien zijn De Voogdt en Evrard vrienden die het liefst over klussen praten.

‘Wat als je besluit om volledig uit de samenleving te stappen en écht alles wil zelf doen zonder hulp van een organisatie, overheid of persoon?’ Vanuit die vraag begon het tweetal te brainstormen. Dat leidde tot een bevreemdende voorstelling die fascineert maar ook doet fronsen.

Regisseur Greet Jacobs geeft haar twee spelers alle tijd om rustig te rommelen. Dat intrigeert wanneer Evrard al rondhuppelend een gehele soundscape blijkt op te nemen of wanneer de twee een bizar spelletje spelen zoals met muntstukken naar het blikje op elkaars hoofd mikken… Dat intrigeert niet wanneer de twee volop met draden en dingen in de weer zijn zonder dat heel erg duidelijk wordt wat ze in hun schild voeren.

Helaas ga je als toeschouwer ook met een hongertje naar huis. Honger naar méér verhaal, méér van die geweldige Evrard-muziek, méér van dat potig De Voogdt-spel.

Je klampt je vast aan de momenten dat De Voogdts personage vertelt. Die scènes doen de hele voorstelling opveren. Hij vertelt over het afgeven van zijn paspoort, achteruitstappen in het leven, kiezen voor gruwel om je honger te stillen en zijn verlangen naar vrijheid. Die momenten stut Evrard met zachte gitaarmuziek. Bloedmooi.

Gaandeweg vormt zich een tranche de vie-portret van twee klussende eenzaten die trachten te overleven voor en dankzij hun klusdrang. De gevolgen zijn bloederig. De taferelen verraden existentiële leegte. Het vervelende neveneffect is dat die leegte te vaak het ritme van de voorstelling plat slaat. Er ontstaan scènes over de leegte die ook (te) leeg ogen. ‘k Heb honger’, flapt Devoogdts personage er in het begin van de voorstelling uit. Helaas ga je als toeschouwer ook met een hongertje naar huis. Honger naar méér verhaal, méér van die geweldige Evrard-muziek, méér van dat potige De Voogdt-spel. Honger naar méér waarin deze twee topperformers zo fantastisch zijn, naast klussen.