‘De reuzendoder van Hemingway’ portretteert de vrouwen van een geniale zuiplap (en de zuiplap zelf)
Voorstelling - De Reuzendoder van Hemingway
Regisseur - Thomas Janssens
Gezelschap - /
Locatie - /
Cast - Thomas Janssens, Tom Van Bauwel, Mieke De Groote, Eliza Stuyk, Dahlia Pessemier-Benamar
Thomas Janssens schreef, regisseert en speelt mee in De reuzendoder van Hemingway. Eerder dan een ode aan de getalenteerde Amerikaanse schrijver wil de voorstelling een ode zijn aan hen die poogden met hem samen te leven. Die stevige missie is nog niet helemaal geslaagd.
‘Ik was leeg vanbinnen. Ik dacht niet na. Ik kon niet denken. Ik wist dat ze dood zou gaan en ik bad dat het niet zou gebeuren. Laat haar niet doodgaan. O, God, laat haar alstublieft niet doodgaan. Ik zal alles voor U doen als U haar niet laat doodgaan. Toe alstublieft, goede God, laat haar niet doodgaan.’
Deze smeekbede van een man die net zijn pasgeboren kind zag sterven en nu ook de moeder en zijn grote liefde ziet wegglijden uit het leven, schreef Ernest Hemingway – die onder meer met de Nobelprijs voor Literatuur bekroond werd – neer in de laatste bladzijden van Afscheid van de wapenen (1958), een imposante roman in de typische Hemingway-stijl: sobere zinnen waarin hij raspende of net heel warme emoties vangt.
Dahlia Pessemier-Benamar vertolkt Martha Gellhorn zoals Hemingway schreef: ze vuurt de sobere zinnen af met een gemoed dat stuitert tussen pure woede en oude verliefdheid.
Thomas Janssens – theatermaker en evengoed in het bezit van een pen die rakende theaterteksten, niet zelden geïnspireerd door het leven van anderen, produceert – recupereert die passage op een vernuftige manier in zijn stuk over de Amerikaanse auteur. Janssens dook in Hemingsways werk en leven. Hij struikelde er over de drankflessen en de gebroken harten en besloot daarop in te zoomen. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo blijkt.
Hoeveel harten brak de meesterauteur door zichzelf dagelijks lazarus te drinken? Waarom waren vrouwen zo onweerstaanbaar voor hem en waarom konden weinig vrouwen hem weerstaan? Vanuit die vragen bouwen Janssens met veel liefde voor taal en respect voor zijn onderwerp een stuk dat vertrekt vanuit Nicola, de zoon van Hemingways mogelijk jongste muze: Adriana Ivancich die hem inspireerde tot het prachtige boekje De oude man en de zee (1952). .
De voorstelling start met Thomas Janssens die een rode krijtcirkel op de scène strooit, met behulp van een wijnfles gevuld met rood zand. In die cirkel zal Hemingway (een potige Tom Van Bauwel die nog niet helemaal de balans tussen woestheid en tederheid vindt) zich steeds meer verweren tegen de gevolgen van zijn drankverslaving en zijn turbulent liefdesleven. Janssen laat vier vrouwen aan het woord, waaronder Ivancich. Hij toont hoe haar relatie met Hemingway haar levenslang tekende. Eliza Stuyk wrikt zich met moeite en oeverloos veel overgave in die rol. Mieke De Groote vertolkt Hadley – Hadley Richardson was de eerste vrouw van Hemingway – maar krijgt amper ruimte om haar karakter ten volle te schetsen. Ikram Alouad krijgt, als de laatste echtgenote en weduwe van Hemingway, wat meer ruimte en slaagt erin de pijnlijke eenzaamheid te vertolken waarin Mary Welsh zich bevond.
Ook Dahlia Pessemier-Benamar maakt indruk als de resolute journaliste en Hemingways minnares Martha Gellhorn. Zij vertolkt Martha zoals Hemingway schreef: ze vuurt de sobere zinnen af met een gemoed dat stuitert tussen pure woede en oude verliefdheid. Het is, samen met de scène waarin Mary Welsh over haar vernielde kinderwens spreekt, een van de verbluffend pijnlijke en mooie scènes uit de voorstelling.
Door alle vertelstandpunten en ondanks de overgave waarmee Van Bauwel zich in zijn rol en op de scène stort, stokt het ritme te vaak.
Die voorstelling is overduidelijk gegroeid uit een respect voor Hemingways werk, een fascinatie voor zijn leven, en de vernietigende kracht van drank op dat leven én het leven van zijn partners. Janssens’ tekst is ook rijk voorzien van woorden en citaten uit Hemingways werk waardoor je na de voorstelling bovenal zin hebt om dat werk te (her)ontdekken.
Maar Janssens wil, begrijpelijk, zo veel vertellen dat hij elk vertelstandpunt net iets te weinig manoevreerruimte geeft. Ondanks de overgave waarmee Van Bauwel zich als centrale figuur in zijn rol en op de scène stort, stokt het ritme te vaak en dat maakt de voorstelling wat fragmentarisch. De stevige tournee zal helpen om De reuzendoder van Hemingway te laten uitgroeien tot zo’n stevig stormstuk dat, net als Hemingway, de grootse emoties van een heftig leven tot korte zinnen, en scènes, balt.
De reuzendoder van Hemingway reist nog tot 31 maart door het land. Alle info: huubcolla.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier