Sebastien Dewaele, Robrecht Vanden Thoren, Tom Vermeir en Greet Verstraete vechten, blazen, stampen, stuiken en schitteren (bovenal) in Compagnie Cecilia’s Zingarate, Italiaans voor ‘zware kloterijen’.
The Play = Zingarate
Gezelschap = Compagnie Cecilia
In een zin = Arne Sierens weeft met ogenschijnlijk banale zinnetjes een bruut poëtische tekst en koppelt daar meteen ook een van zijn meest swingende regies aan vast. Ontzettend kleurrijk, geestig en confronterend locatietheater dat als een feestje aanvoelt terwijl het eigenlijk een wake is. Klasse!
Hoogtepunt = Iets met een babbelstok (meer kunnen we écht niet verklappen). En de woeste dans van aantrekken en afstoten die Robrecht Vanden Thoren en Greet Verstraete tussen de kartondozen ten beste geven, subliem balancerend op de grens tussen melodrama en tragiek. En aangevuurd door een ferme scheut Mia Martini…
Quote = ‘Ik vergeef altijd alles aan mensen’ (Lars)
‘Haar richtingloosheid komt gewoon voort uit een overaanbod aan capaciteiten. Zo zie ik dat.’ (Vincent)
Meer info: www.compagnie-cecilia.be
’t Is weer zover. We zijn verliefd. En neen, we vallen u hier niet lastig met onze persoonlijke zielenroerselen. We brengen slechts zo eerlijk mogelijk verslag uit van de effecten van Zingarate, de locatievoorstelling die we tijdens de Gentse Feesten bijwoonden. ‘Och gottekes toch, ze valt in zwijm telkens Robrecht Vanden Thoren haar aankijkt, Tom Vermeir zijn brede schouders showt of Sebastien Dewaele een hartverscheurend schone ballade zingt.’, denkt u nu hoofdschuddend. Niets van! Wij werden verliefd op de voorstelling zélf. Dat kan ook u overkomen… Wacht maar af.
Het was nochtans geen liefde op het eerste zicht, ondanks de stemmige setting. Regisseur en auteur Arne Sierens liet zich voor dit ’21ste-eeuws vrachtwagenspel’ inspireren door de middeleeuwse wagenspelen, Verdi’s opera Rigoletto (een drama over te trotse vaders, hun te mooie dochters en hun tragische dood) en door, ach ja, de liefde. En dan vooral de meest intense, tekenende en onvoorwaardelijke liefde die een mens kent: de moederliefde.
Sierens floot Vanden Thoren, Vermeir, Dewaele en Greet Verstraete op een binnenpleintje samen, herdoopte hen in dichter Vincent, macho Mario, stylist Lars en dolende dramaqueen Donatella, gaf hen de sleutels van drie kleine vrachtwagens én smeet al zijn kleingeld in een jukebox waarin Leonard Cohen, Guiseppe Verdi en Mia Martini verbroederen. ‘Allez roulez, mannen!‘
De typische frasen die het einde van een relatie inluiden, vliegen over en weer.
En rijden doet zijn vrachtwagenspel. Al loopt dat spel, omheen een kaal ziekenhuisbed, in het begin iets té vlak. Zo lijkt het toch… Vanden Thoren zit gebeiteld in zijn rol als de te romantische ziel en flauwe grappenmaker Vincent, Vermeir leeft zich uit als macho, Dewaele doet hetzelfde als de tedere Lars en Verstraete houdt ontwapenend stevig stand als de labiele, ingoede dramaqueen waar de drie heren een boontje voor hebben.
Donatella wil verhuizen uit haar leven en hoopt zich ergens ver weg van haar drie knipperlicht-aanbidders te vestigen. De typische frasen die het einde van een relatie inluiden, vliegen over en weer. We krijgen ook nog – in een wat te flauw gespeelde scène – de fasen van het rouwproces in de maag gesplitst.
En je fronst. Het lijkt alsof Sierens hier te zeer achterover leunde in zijn schrijfstoel en zich loom liet deinen op de fratsen van het leven en de liefde, én het talent van zijn spelers. Het tegendeel is waar.
u003cemu003eZingarateu003c/emu003e voelt als een innige omhelzing met een (ex-)geliefde die je liever niet wil, maar toch moet loslaten.
Langzaam wordt duidelijk dat die kleine, banaal klinkende vragen, verwijten en anekdotes die de vier gebarsten harten in elkaars richten spuwen de stevige fundamenten vormen van een even aangrijpend als geestig afscheidsritueel. Afscheid van de liefde, van de moederliefde en van de zotte jeugdliefdes. Zingarate voelt als een innige omhelzing met een (ex-)geliefde die je liever niet wil maar toch moet loslaten.
Sierens en zijn spelers, die met grandioze schwung én snijdend oprecht verdriet tussen kartonnen dozen en camions draven gieten dit ritueel in een herkenbaar en daardoor universeel verhaal. Dat kruiden ze af met veel humor, pantoffels, Japanse porno, tuinkabouters, indianengehuil en confetti. In één moeite door flirten ze aandoenlijk (en soms nog iets te onwennig) met het concept ‘participatietheater’. Door dat alles wil je na de apotheose eigenlijk geen afscheid nemen van deze bende. Je wilt niet loslaten. Ook dat lost Sierens fijntjes op. Met een klein dozenfestijn…
Reportage plus Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
