Bruno Vanden Broecke, Ruth Beeckmans en Matteo Simoni kicken op kaasblokjes en borrelnootjes in ‘Hechten’
Samen vertolken ze drie vrijgezellen die liever fladderen van flirt naar flirt, klant naar klant of dvd naar dvd dan hun leven te delen met een geliefde. Tot het lot hen samenbrengt…
The Play = Hechten
Gezelschap = De Speelman (Bruno Vanden Broecke)
In een zin = Hechten nestelt zich in je ogen en oren als prettig theater dat op een luchtige manier de tragiek van de individualistische samenleving wil schetsen. Het stuk blijft iets te vaak haken in het luchtige. Al maakt het spelplezier van het trio veel goed.
Hoogtepunt = Het faken van Lise én het moment waarop de avond ten einde loopt en de twee broers elkaar vinden in de teleurstelling. Hard, ontroerend en desillusionerend.
Quote =
WIM: ‘Weet je wat mijn eerste gedachte is als ik ’s ochtends wakker word?
Weer een dag dichter bij de dood.
Nee serieus, ik vind dat een opbeurende gedachte.
Ik vrolijk daar helemaal van op.
Mijn dag begint altijd goed.
Het enige hòòpvolle aan het leven,
is toch de wetenschap dat het ooit op een dag allemaal stopt.
Het houdt allemaal ooit eens op.
Wat een opluchting.’
Ook:
LISE: ‘Ik besef heel goed dat je maar één keer leeft en dat het leven heel kort is, en broos, en dat je moet leren appreciëren wat er goed aan is. Zelfs alle rottigheid, alle kwetsuren, alle teleurstellingen koesteren. Eelt vermijden. Blijven, aldoor en onverminderd blijven krabben aan de korsten van de pijn. En de wonde openhouden. De wonde koesteren, er kusjes op geven, zoals moeders doen met hun kinderen als die zich bezeren. De wonde kussen, zeggen: “Het is niets, het gaat voorbij, zoals alles voorbij gaat.” Dat zijn de enige woorden die er uiteindelijk toe doen. De enige woorden die iets betekenen in een mensenleven: “Het is niets. Het gaat voorbij.” Al de rest is wind. Woorden in de wind. Wind in wind. Het leven vieren, het leven kussen, met het leven dansen. Zingen: “Het is niets. Het gaat voorbij.” En daar zielsgelukkig van worden. Dat is alles. Dat is alles. En dat is genoeg.’
Meer info: www.uitinvlaanderen.be
Wat als… je wereld bestaat uit een appartement waar alles roomwit is, de wanden bekleed zijn met duizenden dvd’s en je grootste liefde een enorme, ultradunne en hypermoderne kleurentelevisie is (en een plank met kaasblokjes en borrelnootjes op de natuurhouten salontafel)? Dan ben je een asceet en een einzelgänger die van entertainment houdt (al beweer je graag het omgekeerde), zoals Wim Van de Voorde alias Bruno Vanden Broecke met trots en schroom bekent aan zijn onverwachte gaste.
Die gaste is de wulpse escorte Lise. Zij verkoopt zichzelf voor een uurtje aan Wim en wordt met pit en waardigheid vertolkt door Ruth Beeckmans. Lise is een cadeautje van Wims flamboyante halfbroer Gert. Een rol waarin Matteo Simoni zich volledig mag laten gaan als de ideale loverboy met het knuffelgehalte van een puppy. Deze drie topacteurs wentelen zich in hun rollen zoals jonge honden in vers lentegras. Het resultaat? Drie dollende acteurs die je bijna twee uur lang het gevoel geven gezellig met hen rond de rijkelijk gevulde salontafel te zitten. En maar babbelen over hoe ze het leven niet durven te leven. De woorden werden geleverd door theatermaker en filosoof Stefaan Van Brabandt, de acteurs gebruikten de tekst als uitgangspunt voor een voorstelling die inhoudelijk en vormelijk weinig aan de verbeelding overlaat en zwalpt tussen lauwe maatschappijkritiek, lome zelfreflectie, sensuele deugnieterijen én opkrikkende filosofische inzichten.
‘Drie dollende acteurs die je bijna twee uur lang het gevoel geven gezellig met hen rond de rijkelijk gevulde salontafel te zitten.’
‘Die Gert, dat was ik tot voor kort’, floept een van de toeschouwers er na de première in Genk uit. Herkenbaar is het stuk inderdaad. Gert is de eeuwige flierefluiter met drie liefjes tegelijkertijd, zijn halfbroer Wim is de introverte, integere bediende zonder lief en Lise is de dame die liever een orgasme faket dan voor de echte liefde en ’the real thing’ te gaan. Maar iets te vaak is het stuk weing meer dan onderhoudend en herkenbaar. Dan oogt en klinkt het als een sitcom op de scène. De momenten waarop het spelritme daalt en de drie (pijnlijke) stiltes toelaten, zijn de mooiste maar de zeldzaamste. Wanneer het escorte-uurtje ten einde loopt, vallen de maskers af. Dan kantelt de gezellige sofasfeer naar bitterzoet theater dat tolt tussen humor en wrangheid, tussen integriteit en winstbejag, tussen liefde en amusement, tussen kapitalisme en solidariteit. Net dan stapt Lise op en vinden Wim en Gert het de hoogste tijd om een dvd’tje te bekijken. Het stuk stopt als de mogelijkheid om louter te entertainen stopt.
Het maakt Hechten tot prettig theater waar de drie kleppers met zichtbaar plezier de pannen van het dak spelen maar iets te vaak voor luchtig spel kiezen. Er mag gerust wat meer kleur en pit aan dat licht en luchtige, roomwitte spel worden toegevoegd…
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier