Anna De Graeve speelt Dostojevski: ‘Een verhaal kan iemand redden’

Actrice Anna De Graeve debuteert bij Lazarus in Boze geesten, de theaterversie van Fjodor Dostojevski’s roman uit 1872.

Koen De Graeve noemt de drie dochters die hij met actrice Ariane van Vliet heeft zijn drie diamanten. De oudste diamant heet Anna. Zij treedt nu in de voetsporen van haar acterende ouders. Ze debuteert in Boze geesten van Lazarus, het collectief dat haar vader mee oprichtte in 2006.

Hoe is het zover gekomen?

Anna De Graeve: Simpel. Ik houd al mijn hele leven van verhalen lezen en vertellen. Actrice worden is een kinderdroom. Ook in deze heftige tijd, ja. Vaak kom ik na het zien van een voorstelling met een vol, warm hart buiten. Daardoor weet ik: als speler ben je niet machteloos, ook al voelt het soms zo. Een verhaal kan iemand redden. Theater is, onrechtstreeks, een daad van liefde. Intussen ben ik laatstejaarsstudent drama aan KASK. Ik zocht een stageplek. Bij Lazarus zochten ze drie spelers om mee te doen in hun laatste bewerking van een Dostojevski-roman. Na Idioot, Karamazow en Misdaad en straf. Ik houd van Dostojevski’s verhalen, vol intriges en tweezijdige personages. Lazarus vertimmert die turven altijd tot wervelende tragikomedies. Dus ik had zin om mee te doen. En Lazarus had zin om met Lilith Pas, Ineke Nijssen en mij in zee te gaan.

Wat spelen jullie?

De Graeve: Boze geesten is een van Dostojevski’s meest politieke romans. Het gaat over een conflict tussen twee generaties. Twee relschoppers – de onderwijzerszoon Pjotr en de getormenteerde Nicolaj – worstelen met het burgerlijke leven in hun stad. Een ouder koppel ziet het met lede ogen aan. Ineke, Lilith en ik spelen de kleinere vrouwenrollen. Daar ging een stevig gesprek aan vooraf. De grote rollen zijn wéér weggelegd voor de mannen. Maar al spelend sturen we bij.

Wordt het een zware avond?

De Graeve: Het wordt veel meer dan dat. We zaten lang rond de tafel. De tekst schrijven gebeurt bij Lazarus door alle spelers samen. Dan speelde mijn ongeduld op. (lacht) Wanneer gaan we gek doen op het podium, vroeg ik me vaak af. Op dat podium – denk aan een morsig salon – gebeurt er heel veel. We gaan gek doen. En geweldige muziek maken. En we gaan hoop geven. Echt! Dat klinkt klef, maar ik ben een optimist. Ik geloof in de goedheid van de mens, ondanks alles. En die goedheid schuilt in elk personage van Boze geesten.