‘Ik denk dat mijn enerverend slechte MacBook Air het beste is wat kon gebeuren’

‘De term ironie moet speciaal uitgevonden zijn voor het feit dat Apple 35 jaar later precies het bedrijf geworden is dat het initieel zogezegd wilde uitdagen’, schrijft auteur P.B. Gronda.

Mijn grootvader Karel was, tenminste voor zijn kleinkinderen, minder streng dan hij graag liet uitschijnen. Op een middag aan de ronde eettafel vroeg hij of ik mijn bordje nog ’s wilde vullen. Ik zei van niet. Hij vroeg of ik het misschien niet lekker vond en ik zei van wel, maar dat ik kwaliteit belangrijker vond dan kwantiteit.

Wat ongeveer het meest pedante moet zijn wat een tienjarige ooit gezegd heeft. Maar ik bedoelde er zeker niks slechts mee. Het was, zeg maar, mijn levensvisie. Beter weinig van iets goeds dan veel van iets middelmatigs of slechts.

Dat is ook de reden waarom ik in 2003 mijn eerste Mac kocht. Dat was een halve witte bol met een plat scherm op een mooie stevige arm. Ik kocht het ding tweedehands, want ik was een student zonder geld, en betaalde er 550 euro voor.

Die computer bleef uitstekend werken tot ik hem, meer uit goesting dan noodzaak, vele jaren later verving door een sneller model.

2003, dat was vier jaar voor de introductie van de iPhone. De wereld was dus nog betrekkelijk eenvoudig en bedrijven maakten nog producten in de plaats van excuses om data over gebruikers te verzamelen. Is het je al ooit opgevallen dat klanten van techbedrijven dezelfde naam krijgen als drugsverslaafden?

Een maand of twee geleden kocht ik een nieuwe MacBook Air. De goedkoopste aller Apple-laptops, maar nog altijd meer dan 1300 euro waard. Nu ja, waard… Niet echt, eigenlijk. Ik kan er amper op typen, en een van de belangrijkste toetsen blijft al haperen.

Nu moet je weten dat ik mijn sympathie voor het merk al lang verloren ben. Met die compleet wereldvreemde events waar ze dan half Hollywood laten opdraven om hun tv-project te presenteren of waar boekhouder Tim Cook een nieuw horlogebandje inleidt alsof het de nederdaling van de messias zelve betreft.

Ridley Scott regisseerde eind 1983 een spot voor Macintosh die later zou uitgroeien tot een begrip in de reclamewereld. Ze heet 1984 en gebruikt elementen uit George Orwells dystopische meesterwerk met dezelfde naam. De bedoeling van Apple was om eightiesmogol IBM uit te dagen met een nieuw merk en een nieuw product die symbool stonden voor een zekere rebellie en het weerstaan van de almacht. Later zouden ze Microsoft uitdagen met de premisse dat Apple cooler is. Wat ze toen ook nog waren.

De term ironie moet speciaal uitgevonden zijn voor het feit dat Apple 35 jaar later precies het bedrijf geworden is dat het initieel zogezegd wilde uitdagen: een oppermachtige gigant met veel te veel macht en cash om nog goed te kunnen zijn.

Daarenboven denkt het blijkbaar voorbij te kunnen gaan aan de minimale vereisten voor een bedrijf met zijn imago en prijszetting: de kwaliteit van de producten.

Ik denk dat mijn enerverend slechte MacBook Air het beste is wat kon gebeuren. Het begin van het einde voor een machtig monster dat geworden is wat het wilde tegenhouden. Ik doe hem alleszins zo snel mogelijk weg, volgende de aloude levensvisie: kwaliteit is belangrijker dan de vierde boot van de aandeelhouders van Apple Inc.