Tokyo Giants: het beste werk uit Provosts Plot Point-trilogie
Nicolas Provost, aka de maker van ‘The Invader’, levert bij Argos een majestueuze trilogie af. Of ontbreekt er nog iets?
Tokyo Giants (working title, 2012), Nicolas Provost
Gezien op Plot Point Trilogy, Argos, Brussel, nog tot 1/7
In Tokyo Giants, de laatste uit een reeks van drie films, voert Nicolas Provost je mee naar de hoofdstad van Japan. Daar focust hij op schijnbaar alledaagse taferelen, gaande van een ruziënd stel tot weelderige gezichten op de hyperkinetische, nachtelijke stad. Tussen de soms duizelingwekkende beelden door wordt een moord gesuggereerd die vermoedelijk werd beraamd door een Japanse misdaadorganisatie. Provost laat het verhaal achterwege, maar schetst wel de spanning uit het klassieke misdaadgenre. Met behulp van vreesaanjagende muziek, grimmige tronies, iemand met een mes en andere suggestieve beelden wordt een golvende suspense geforceerd die erg meeslepend is, maar nooit tot een ontknoping komt. Ongeveer hetzelfde principe paste Provost toe in het twee jaar oude Stardust, waarvoor hij met een verborgen camera ging filmen in gokhoofdstad Las Vegas. De eerste film uit de reeks, Plot Point uit 2007, werd ingeblikt van op een vuilnisbak in Times Square. Provost legde er de acties van de NYPD vast in een weerom spannend maar ook docu-achtig beeldenballet.
Hoewel je de drie films kan beschouwen als een geheel, hebben we toch een lichte voorkeur voor het recentste werk. Tokyo Giants speelt elegant met de chaos en de beklemming van het Japanse nachtleven, en dat levert een extra dosis kijkplezier op. Samen slingeren de films van hoogtepunt naar hoogtepunt. Visueel valt er geen speld tussen te krijgen en ook als installatie laat alles een erg professionele indruk na. Een trilogie tjokvol sfeer en drama dus, maar toch is het soms zoeken naar diepte. Je krijgt het ene na het andere losse eindje toegespeeld, en dat wil na verloop van tijd toch een tikkeltje weinigzeggend blijken. Het steeds opbouwen van spanning wordt immers te formeel: het beginsel mondt uit in een methode die maar niet onder de oppervlakte duikt en dus ook niet naar boven komt met een beeld of een idee dat echt raakt. Kunst mag ook scherp zijn: vanuit dat oogpunt is Plot Point Trilogy wellicht iets te fotogeniek, te netjes en te vlot.
Els Fiers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier