Summer is full of hope: een dromerige ontmoeting tussen schilderkunst en fotografie

Beeldend kunstenaar, fotograaf en schilder Jasper Krabbé stelt tentoon in de galerie van Graanmarkt 13, Antwerpen. Vanaf 13 juni kan je er terecht voor de tentoonstelling Summer Is Full Of Hope, een selectie van beschilderde foto’s uit Krabbé’s persoonlijke archief.

Jasper Krabbé werkt op een erg persoonlijke manier: al zijn werk weerspiegelt herinneringen aan plekken, gebeurtenissen en personen. Niet als simpele, heldere beelden, maar op een manier waarop herinneringen meestal verschijnen: verstoord door andere beelden, incompleet, zonder logica en zelden eenduidig. Ook voor zijn tentoonstelling Summer Is Full Of Hope blijft Krabbé de dromerige kaart spelen en staan thema’s als vergankelijkheid en poëzie centraal.

Wie naar de tentoonstelling gaat, zal meteen een enorm verschil zien met je vroeger werk: je hebt deze keer fotografie als basis gebruikt.

Krabbé: “Dat klopt. Ik fotografeer nochtans al erg lang, maar het is nu na een expositie bij Kahmann Gallery in Amsterdam de eerste keer dat ik met dat werk naar buiten kom. Het is ook de eerste keer dat ik experimenteer met fotografie en schilderkunst. Maar iets echt nieuw is het eigenlijk niet, want de foto’s die ik heb geselecteerd voor Summer Is Full Of Hope, zijn soms wel vijftien jaar oud.”

“Fotografie is altijd een pijler geweest in mijn werk, maar het werd pas echt van mij toen ik de resultaten ging beschilderen. Dat ligt misschien aan het feit dat ik een slechte fotograaf ben, haha. Ik ben nauwelijks technisch geschoold en verzamel simpelweg altijd en overal beelden. Voor mij is elke impuls welkom om kunst te maken. Dat kan van alles zijn: een bioscoopkaartje zet me ook aan het denken. Ik ben een veelvraat van beelden. Dingen die ik niet kan schilderen, fotografeer ik. En dan voeg ik een extra laag toe die meer aansluit bij mijn werk als schilder.”

Hoe zie je dat concreet?

“Sommige beelden zijn bijvoorbeeld vrij hard, terwijl mijn schilderwerk doorgaans erg dromerig en zacht is. Door kleur te brengen in een zwart-witfoto kan je hem vermenselijken. Er zijn dingen die ik gefotografeerd heb waarvan je, als ze geschilderd zouden zijn, zou denken dat het gephotoshopt en niet echt is. Als je iets in de werkelijkheid ziet en je fotografeert het, is het objectief geregistreerd. Ik heb bijvoorbeeld een foto gemaakt van een verdampende natte voetafdruk op een steen, maar voor mij was dat meer dan een voetafdruk. Ik zag er namelijk een vrouw in die haar kind rondslingert. Mijn foto’s zijn dus echt een uiting van hoe ik kijk naar de wereld.

Verder maak ik mijn foto’s ook nog meer van mij nadat ik ze heb afgedrukt, want vaak laat ik ze eerst nog een tijdje rondslingeren in mijn atelier. Soms komen er dan voetstappen op of mors ik er iets op en zo krijgen ze – soms behoorlijk letterlijk – echt mijn stempel.”

Op welke manier heb je de foto’s geselecteerd uit je archief, dat een periode van maar liefst vijftien jaar beslaat?

“Ik heb beelden gekozen die mij verder konden helpen als schilder. Mijn eerste selectie was er een op basis van esthetiek en tijdens de tweede selectieronde koos ik beelden waar ik persoonlijk iets bij voel. De beelden die ik heb gebruikt, raken me na al die jaren nog steeds.”

Wil je dan dat je publiek de verhalen kent die achter jouw gesprokkelde beelden zitten of laat je hen daarover liever in het ongewisse?

“Ik vind het alleszins niet noodzakelijk. Als mensen echt graag de achtergrond bij een werk willen kennen, is er altijd informatie te vinden in de catalogus of in mijn boek (nvdr: ‘Atelier Krabbé – over kunst kijken en maken’), maar eigenlijk zou die uit het beeld moeten komen. In al mijn werken zit een aanwijzing waardoor de toeschouwer het verhaal wel op het spoor kan komen. Dan bedoel ik niet dat je door goed te kijken plots de hele achtergrond zal kennen, maar je zal hopelijk wel de sfeer aanvoelen.

Het gaat bij mijn werk om het losmaken van emoties via de esthetische weg van kleur en vorm. Het is dus zeker niet noodzakelijk om de achtergrond te kennen om een werk te duiden; ik vind het belangrijker dat de eerste impuls een gevoel is. Die eerste reactie mag alles zijn, zolang je maar geprikkeld wordt en wilt kijken.”

Jouw werken zijn heel toegankelijk. Mag ik dat zeggen?

“Ja, natuurlijk. Ik vind dat zeker geen slechte kwalificatie! Ik hoop eigenlijk dat mijn werk toegankelijk is. Dat wil niet zeggen dat ik een knieval maak en alleen nog maar dingen schilder die iedereen mooi vindt. Het gaat over wat ik mooi vind en hoe ik in het leven sta en als dat aansluit bij wat andere mensen denken, is dat alleen maar fijn.

Kunst gaat over communicatie. Als iemand dan hetzelfde goed vindt als jij, is dat erg mooi, want die boodschap gaat helemaal buiten taal om. Dus ’toegankelijk’ in die zin vind ik iets goed. Je weet nooit hoe iemand op een werk reageert, want iedereen neemt zijn eigen smaak met zich mee. Daarom kan ik me ook niet bezig houden met wat andere mensen mooi vinden. Als ik vind dat het klopt met mijn gevoel, is het goed.”

(EK)