Het beste werk: Rosemarie Trockel @ Wiels
Rosemarie Trockel bewandelt verschillende paden op ‘Flagrant Delight’, sommige al hobbeliger dan andere.
Ohne Titel/ Untitled, 2005
Gezien op Rosemarie Trockel, Flagrant Delight, tot 27/5, Wiels, Brussel.
Dit hoofd is zonder twijfel de raarste, meest verontrustende bijdrage op Flagrant Delight van Rosemarie Trockel (60). Het werk zou gemakkelijk een object uit de griezelafdeling van Madame Tussauds kunnen zijn of voorbeeldmateriaal bij een tentoongestelde guillotine. Het titelloze gezicht heeft een muf kapsel, een grauwe huidskleur, een enge rij tanden en een merkwaardig slaapmaskertje. Net dat masker is bijzonder: in de kunst bestaat zoiets als een motief van de geblinddoekte of schijnbaar slapende figuur. Kunstenaars verwezen ermee naar een innerlijk zien, een vaardigheid die vooral gesmaakt werd in de romantiek en tijdens het surrealisme.
Ook de Duitse Trockel doet moedige pogingen om het surrealisme te herradicaliseren. Ze gebruikt de taal, verbindt er eigentijdse en feministische concepten aan en distilleert zo hedendaags werk. Wellicht haalde ze het idee van het hoofd bij Giorgio de Chirico, de surrealist avant la lettre die ooit een schilderij maakte van een blinde Guillaume Apollinaire. De Italiaan beeldde de dichter af met een inktzwart zonnebrilletje en wees zo op het vermogen om onzichtbare dingen te zien. Trockel doet iets vergelijkbaars, al zorgen de doodse details voor een veel schrikbarender resultaat.
Een doetje is de Duitse niet. Haar werk is ongepolijst en direct en dat levert bij momenten een wat knoestige kijkervaring op. Op Flagrant Delight – de titel refereert aan sensaties bij het creëren van kunst – zijn collages en sculpturen te zien die door hun hoekige en grillige uiterlijk aanknopen bij outsiderkunst of art brut. Trockel slaat heel veel verschillende wegen in: ze maakt collages, objecten, installaties en breiwerk en gaat daarbij ook inhoudelijk erg breed.
Ze blijft op haar best wanneer ze vrouwelijke concepten uitwerkt, en kracht bijzet met humor, zoals ze doet met haar grote gebreide monochromen en ‘feministische abstracten’ waarop echte kookplaten bevestigd zijn. Wie het juiste trapje vindt, kan ook een verrassende, door Trockel ingerichte uitkijkpost met spiegels meepikken. Daar wacht eindelijk rust na een expo die toch een en ander van de toeschouwer vergt.
Els Fiers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier