Baumgartner
Paul Auster balt al zijn thema’s in een geestige roman. De Amerikaanse titaan is duidelijk nog niet leeggeschreven.
Seymour Tecumseh Baumgartner heeft een baaldag. De 71-jarige hoogleraar wijsbegeerte zit kromgebogen over zijn Kierkegaard monografie wanneer hij zich herinnert dat hij zijn zus moet bellen. Geïrriteerd sloft hij naar beneden – filosofen beschikken enkel over vaste telefoontoestellen –, waar hij een brandlucht waarneemt. Blijkbaar heeft hij de gaspit niet uitgedraaid; de vlammen vreten al drie uur aan het aluminum pannetje waar hij die ochtend zijn eitjes in kookte. Verstrooid als hij is, vergeet Baumgartner dat er zoiets bestaat als ovenwanten, en een seconde later moet hij zijn verschroeide hand onder de kraan houden.
Dat is niet het einde van de calamiteiten. Zijn huishoudster belt hem in paniek omdat haar man zijn vingers heeft afgezaagd en ze dus vandaag niet kan komen poetsen. UPS staat aan de deur met het zoveelste boek dat hij blijkbaar heeft besteld – hij wordt wat vergeetachtig de laatste tijd – en dan rinkelt de deurbel nóg eens: een babbelzieke opnemer wil weten waar hij de gasmeter kan vinden. In de kelder, zucht Baumgartner, en voor hij het goed en wel beseft, kukelt hij de gammele keldertrap af.
Centrale zin En of ze er nu wel of niet zijn geweest, ik kies ervoor om in de wolven te geloven.
Neen, het is zijn dagje niet, en terwijl hij op de sofa over de beurse plekken wrijft, moet hij aan Anna denken, zijn geliefde vrouw die negen jaar geleden in zee is verdronken. Hij mist haar. Veertig jaar lang leefden ze als een twee-eenheid samen, zij als vertaalster, hij als schrijver – hun huis was elke dag gevuld met het geratel van typemachines. Baumgartner heeft geprobeerd het verdriet te verzachten met andere vrouwen, maar geen enkele kan aan Anna tippen. Ook al houden zijn boeken hem gezelschap, het leven van een weduwnaar is geen pretje. Maar optimisme is een morele plicht en wanneer hij een mail van een oude studiegenoot krijgt, gloort er weer hoop aan de horizon: dit bericht zou zijn nadagen nog een mooie glans kunnen geven.
Toegegeven, de laatste jaren kon Paul Auster ons minder bekoren. De Amerikaanse gigant leek wat op een dwaalspoor gesukkeld met navelstaarderige egodocumenten en zijn turf 4 3 2 1 was evenmin een schot in de roos. Met deze beknopte tragikomische roman, neergepend in elegante zinnen, is hij weer in bloedvorm. Moeiteloos verknoopt hij kortverhalen en essayistische paragrafen tot een ontroerend boek en met Seymour Baumgartner heeft hij een gouden personage in handen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
