Lucinda Riley schreef om pijn te vergeten en sterke vrouwen te eren
De Ierse schrijfster Lucinda Edmonds (beter bekend als ‘Lucinda Riley’) overleed vrijdagochtend 11 juni op 55-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De schrijfster van de populaire De zeven zussen-reeks was al vier jaar ziek.
‘Ik zal zolang ik leef precies weten waar ik was en wat ik deed toen ik hoorde dat mijn vader was overleden.’ Die zin spreekt Lucinda Riley in op haar dictafoon tijdens de Nieuwjaarsdag van 2012. Met dan ene zinnetje start ze een groots verhaal dat haar vooral onder vrouwelijke lezers die houden van boeken met een onbeschaamde toef romantiek wereldfaam bezorgt. In de Lage Landen doet de reeks het zelfs zó goed dat het zevende boek, De zevende zus (2021), op 6 mei 2021 éérst in het Nederlands verschijnt en pas daarna in het Engels en in 24 andere talen.
Het meisje dat de dochter was van een operazangeres paradeerde als kind urenlang voor de spiegel in oude baljurken van haar moeder terwijl ze een verhaal verzon bij wat ze in de spiegel zag
Dat had het meisje dat de dochter was van een operazangeres nooit durven dromen. Ze paradeerde als kind urenlang voor de spiegel in oude baljurken van haar moeder terwijl ze een verhaal verzon bij wat ze in de spiegel zag. Ze hoopte op een carrière als ballerina of actrice. Ter ontspanning schreef ze verhalen voor zichzelf. Voorts was ze verzot op geschiedenis en op reizen. Dat de romantische verhalen die ze aanvankelijk voor haar eigen gemoedsrust verzon, zo’n impact zouden hebben, was haast te mooi om waar te zijn.
Riley hield er allerminst een gekunstelde schrijfstijl aan over. Beter zelfs: sinds een tiental jaar schreef ze haar boeken niet. Ze sprak haar manuscripten in, terwijl ze door de natuur wandelde. Het verklaart de ongekunstelde maar meeslepende vertelstijl. Ze pretendeerde nooit grootse literatuur te willen schrijven. Ze wilde bovenal verhalen vertellen die deden wat zij zocht in boeken: een deugddoende en sterkende vlucht uit de werkelijkheid bieden en, en passant, de lezer iets bijbrengen over de geschiedenis van een land.
Sinds een tiental jaar schreef ze haar boeken niet maar sprak ze haar manuscripten in, terwijl ze door de natuur wandelde. Het verklaart de ongekunstelde maar meeslepende vertelstijl.
Ze schreef haar eerste boek, Lovers and Prayers, in 1992, terwijl klierkoorts haar aan bed kluisterde. Dat boek schreef ze onder haar eigen naam. Nadien volgden nog acht romantische boeken waarvan ze Aria (1996) en Double Seeing (2000) later herwerkte tot de bestsellers Het Italiaanse meisje (2014) en De liefdesbrief (2018). Met haar zoon Harry Whittaker schreef ze twee kinderboeken.
Vanaf 2013 schreef ze als Lucinda Riley onder meer de bestsellers Het orchideeënhuis (2010) – waarvan het idee ontstond nadat ze op reis in Thailand een geschiedenisboek over de orchidee las – en Het meisje op de rots (2011). Stilaan vond ze dé ingrediënten waarmee ze al haar verhalen brouwde: romantiek, sterke vrouwen die een weg in het woelige leven zoeken en de inbedding van het hedendaagse verhaal in een historische context. Dit bleek een toverformule die haar uiteindelijk wereldwijd meer dan dertig miljoen boeken deed verkopen. Haar grootste trots en succes waren haar familie én de reeks De zeven zussen, die eigenlijk een meer dan drieduizend pagina’s tellende familieroman is.
De winterse sterrenhemel in Norfolk bracht haar op het idee voor deze reeks.
De winterse sterrenhemel in haar woonplaats Norfolk bracht haar op het idee voor deze reeks. Het hele verhaal was gebaseerd op de legendes over de Plejaden, het zogeheten Zevengesternte. Dat is een sterrengroep waarvan zeven sterren de naam dragen van een nimf uit de Griekse mythologie.
Riley bedacht een verhaal waarin vader Pa Salt, een rijke man uit Genève, op zijn sterfbed aan elk van zijn zes adoptiedochters – genoemd naar een van de Plejaden – een brief geeft met daarin verwijzingen over hun oorsprong. In het eerste boek gaat de oudste zus, Maia, op zoek naar haar roots in Brazilië. In de volgende delen komen de andere zussen – Cece of Celaeno, Electra, Tigi of Taygete, Star of Sterope, Ally of Alkyone en Merope – aan bod en reis je met hen de wereld rond, van Kenia via New York tot Noorwegen. In elk land ontmoet je vrouwen die bijdroegen tot de geschiedenis van hun land. Na het verhaal over de vermiste zevende zus Merope zou de serie stoppen. Maar Riley kondigde dit voorjaar een achtste deel, Atlas, aan met daarin het verhaal van de vader Pa Salt.
Wellicht deed Riley tijdens de laatste maanden van haar leven wat ze altijd al had gedaan: een verhaal verzinnen wanneer de werkelijkheid te zwaar om dragen werd.
Wellicht deed Riley tijdens de laatste maanden van haar leven wat ze tijdens de start van haar schrijverscarrière deed: een verhaal verzinnen wanneer de werkelijkheid te zwaar om dragen wordt voor haar zieke lichaam. Dat achtste deel zou in 2022 verschijnen. De Nederlandse uitgever kan op dit moment niet bevestigen of dit deel klaar is en wanneer het effectief zal verschijnen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier