In ‘Mevrouw Caliban’ zoekt schrijfster Rachel Ingalls uit hoe lekker seks met een hagedis is

De Amerikaanse Rachel Ingalls zocht het uit in de vrolijke horrorfabel Mevrouw Caliban, nu heruitgegeven.

Larry voelt zich niet in zijn sas in Connecticut. Niet omdat hij heimwee heeft naar zijn bakermat New Mexico, maar omdat hij voortvluchtig is. De arm der wet is naarstig naar hem op zoek omdat hij twee mannen heeft vermoord. Eén heeft hij onthoofd, de andere ontweid. Dus sluipt Larry door de tuinen van suburbia op zoek naar eten en een schuilplaats. Met een rammelende maag besluit hij het erop te wagen: hij dringt een keuken binnen. Daar komt hij oog in oog te staan met Dorothy Caliban, een brave huisvrouw die net spaghetti staat te koken. Een andere dame zou misschien luidkeels beginnen te schreeuwen – haar man Fred zit vlakbij, in de woonkamer, te wachten op zijn avondeten – maar Dorothy laat haar goede inborst spreken en biedt de vreemdeling een portie pasta aan. Meer nog, als Larry wil, mag hij in de logeerkamer blijven slapen. Die wordt toch nooit gebruikt.

Centrale zin: De volgende ochtend dacht ze echt dat ze alles misschien had gedroomd.

Misschien kan Dorothy wel wat avontuurlijk gezelschap gebruiken. Haar huwelijk is na het verlies van twee kinderen leeggebloed. Fred heeft vermoedelijk een affaire en recent is haar hondje Bingo overreden. Dorothy’s dagen verlopen machinaal, de routine gesmeerd door glazen witte wijn en roddeltelefoontjes met haar vriendin Estelle. Een breedgeschouderde indringer kan haar leven net dat tikkeltje pittiger maken, en terwijl ze haar man bolognaise serveert, legt Larry zich te rusten op de knisperende lakens.

De volgende dag zal ze met Larry naar bed gaan. De lekkere seks frist ook haar lichaam op, en eindelijk voelt ze zich weer helemaal vrouw. Dorothy heeft in Larry een zielsverwant gevonden, een minnaar met wie ze romantische uitstapjes richting zee maakt terwijl Fred zijn eigen pleziertjes najaagt.

Pikant detail: Larry staat ook bekend als Aquarius de Monsterman. Met zijn groene schubbenhuid en zwemvliezen lijkt hij op een uit de kluiten gewassen reptiel dat vreemd genoeg kan praten en dol is op avocado’s. Hij is ontsnapt uit een lab, waar hij aan gruwelijke experimenten werd onderworpen – die moorden waren pure zelfverdediging. Larry blijkt een teerhartig wezen en Dorothy maalt niet om zijn bizarre uiterlijk, maar is de wereld wel klaar voor hun bestiale romance?

Als je je eenmaal over de rare premisse – vrouw wordt verliefd op moerasmonster – hebt gezet, huppel je gezwind mee in de absurde avonturen van mevrouw Caliban. Maar deze horrorfabel van de Amerikaanse schrijfster Rachel Ingalls (1940-2019) heeft meer te bieden. Via de gesprekken met de nieuwsgierige Larry ontwricht Ingalls de burgerlijke kijk op het beschavingsideaal van huisje-boompje-beestje. De mentale bevrijding van Dorothy heeft ook duidelijk een feministische ondertoon. Daarnaast heeft dit vrolijk meesterwerkje uit 1982 niets aan frisheid ingeboet. Ingalls puntige stijl en snijdende humor doen je meermaals hardop grinniken. Maar, toegegeven, seks met een grote hagedis blijft raar. Heel raar.