Het dagboek van mijn vader

Stef Bos-gewijs mijmert een Japanse fotograaf bij het overlijden van zijn vader over zijn moeilijke band met de ouwe heer, maar begint er gelukkig niet bij te zingen.

In Europa staat Jiro Taniguchi bekend als leverancier van trage, nostalgische verhalen voor volwassenen. Het dagboek van mijn vader was in de Franse versie een van de allereerste boeken van de man die vijftien jaar geleden Europa bereikten en kan als een voorstudie worden beschouwd voor zijn meest geprezen tweeluik Herinneringen. In beide verhalen reist de hoofdpersoon na een lange afwezigheid terug naar Taniguchi’s bakermat, de provinciestad Tottori, om ter plaatse onverwacht cruciale periodes uit zijn kindertijd te herbeleven.

Fotograaf Yochan krijgt het bericht dat zijn vader overleden is en laat zich door zijn vrouw overhalen om al de avond voor de crematie erheen te gaan. Jarenlang had hij zich steevast achter zijn werk verscholen om de lange reis vanuit Tokio niet te hoeven ondernemen. Tijdens de traditionele dodenwake wordt hij hartelijk ontvangen als de verloren zoon en helpt zijn favoriete sakéhijsende oom hem zijn wrok tegenover zijn altijd werkende vader te overwinnen. Sinds de scheiding van zijn ouders had Yochan zich helemaal van zijn familie afgeschermd. Hij had dan ook de eerste gelegenheid te baat genomen om ver weg te gaan studeren. Gaandeweg reconstrueert hij de onvermijdelijkheid van de scheiding van zijn ouders en ziet hij in dat hij zijn vader niet helemaal juist beoordeeld heeft. Om – welaan dan – met Stef Bos te besluiten dat hij wel heel erg op zijn papa lijkt.

Door Taniguchi’s grote talent kan Het dagboek van mijn vader ongeremd emotioneel worden zonder dat het klef aanvoelt. Daarbij wordt de auteur geholpen door de afstandelijkheid van zijn tekeningen en de ingehouden gezichtsuitdrukkingen van zijn personages. De oppernostalgicus neemt zoals gewoonlijk de tijd. Op een tekening of een gedachtestroom meer of minder kijkt hij niet, waardoor het eenvoudige verhaal van een man die zijn verleden leert te herwaarderen ook bij een lezerspubliek van een ander continent melancholische hersenlobben en – wie weet – zelfs traanklieren in werking kan brengen.

Gert Meesters