Het bewilderende ‘Rave’ van Rainald Goetz is meer een belevenis dan een boek

Zin in een gram experimentele technotaal? Rainald Goetz is dealer en dj van dienst.

‘Begin jaren tachtig draaide ik in mijn auto constant een cassette met Kraftwerk, Telex en Giorgio Moroder. Kraftwerks muziek was zo helder en precies, onaardse ufo-geluiden waren het.’ De Amerikaanse technopionier Juan Atkins, ook wel bekend als Model 500, doet niet chauvinistisch: hoewel de techno tot bloei kwam in Detroit, lag de kiem van de kille, metalige muziek in Duitsland. Nu nog staan technoliefhebbers urenlang in de rij voor legendarische Berlijnse nachtclubs als Berghain en Tresor, maar vroege fans zullen met cynische weemoed terugdenken aan de grensverleggende raves die begin jaren negentig de clubscene op zijn betonnen grondvesten deden daveren.

Onder hen: de Duitse cultauteur Rainald Goetz. In Rave – oorspronkelijk verschenen in 1998, nu eindelijk in het Nederlands uitgebracht door de eigenzinnige uitgeverij Het Balanseer – reconstrueert hij de rave-scene van begin jaren negentig. Of beter: hij deconstrueert de rave-scene. Want Goetz hanteert een wel zeer eclectische schrijfstijl. Wie een proper verhaal verwacht met een klassieke opbouw en vlot leesbare zinnen is bij Goetz aan de verkeerde kassa. Helemaal in lijn met de beukende technomuziek slaat Goetz de klassieke vertelstructuur aan diggelen. Wat je krijgt zijn losse tekstflarden en constant onderbroken dialogen, alsof je zelf naast de subwoofers staat te schreeuwen tegen een nachtvriend waarmee je al acht uur in een daverende bunker rond stuitert. Iedereen roept, niemand luistert. En iedereen wil drugs – véél drugs.

Goetz neemt je mee in een verhakkeld taalfeest, dwars door het donkere doolhof van de nacht. Het ene orgastische moment ben je op Ibiza, een oorverdovende alinea verder sta je in een hangar naast Sven Väth en Moritz von Oswald te luisteren naar maagstompende Basic Channel-platen.

Goetz is genadeloos. Tussen de beats en de stroboscoopflitsen door krijg je micro-essays geserveerd over de Frankfurter Schule, Hunter S. Thompson en Thomas Bernhard. In versnipperde gesprekken levert Goetz ook commentaar op de commercialisatie van de Duitse media, en Kraftwerk is zowat de enige rode draad in Rave: wie heeft hen live gezien en zijn ze echt zo goed als iedereen beweert?

Rave is meer een gebeurtenis dan een boek. Vaak valt er geen touw aan vast te knopen, maar even dikwijls valt de naald in de juiste groove, mede dankzij de acrobatische vertaling van Sebastian Roth die het ritme van de Duitse tekst naadloos naar het Nederlands mixte. Mits enige overgave aan Goetz’ cadans is dit het ideale boek om te lezen terwijl je staat aan te schuiven voor een bonkende discotheek.