In ‘Ik nog wel van jou’ geeft auteur, blogster en columniste Elke Geurts een pijnlijk diepgravend portret van een vrouw die opeens de man met wie ze al veertien jaar samen is niet meer herkent.
1. ‘Loslaten is het toverwoord van deze tijd’, schrijf je. ‘Het staat in elk magazine. Ik hoor niet anders.’ Waarom eindigen zoveel relaties tegenwoordig in een breuk?
Elke Geurts: Ik ben niet tegen scheidingen. Mensen doen allemaal wel hun best en niemand wil dat het misgaat, maar soms denk ik dat we eerlijker voor onszelf moeten zijn. Is het echt de ander die ons dwarszit? Het is tegenwoordig als de kinderen iets ouder zijn eerder de tendens om uit elkaar te gaan dan om bij elkaar te blijven. Driekwart van de ouders in de klas van mijn twaalfjarige dochter is gescheiden. Dat is toch niet normaal? Het individualisme lijkt doorgeschoten. We moeten allemaal gelukkig zijn, onszelf ontwikkelen en onze eigen weg gaan. Het is lastig om in een hele lange relatie voortdurend gelukkig met elkaar te zijn. Dat bestaat zelfs helemaal niet, lijkt me. Maar moeten we daarom meteen de boel opbreken? Het is niet erg om een tijd aan elkaar te twijfelen. Misschien kun je door zo’n fase komen en wordt de relatie daarna juist wel interessanter. Maar dat moet je wel allebei willen. In je eentje kun je geen relatie in stand houden.
2. Heb je het tijdens het schrijven allemaal nog eens opnieuw beleefd?
Geurts: Ik begon eerst columns te schrijven, om ‘man’ terug te krijgen. Ik kon afstand nemen door heel analytisch en scherp te kijken naar wat er gebeurde en dat zo precies en zuiver mogelijk in woorden te vatten. Het maakte ook dat ik emotioneel niet steeds door de storm meegesleurd werd, maar de zaak ook vanuit het oog van die storm kon bekijken, vanuit een rustiger standpunt. Mijn wereld werd in slow motion afgebroken en met dezelfde bouwstenen probeerde ik op datzelfde moment een nieuwe wereld te creëren. Pas later werd het een boek, niet langer alleen voor mij en man, maar voor iedereen die liefdesverdriet heeft gehad, of een verlies geleden, en voor iedereen die dat nog niet heeft meegemaakt, want het is kennelijk iets wat bij het leven hoort. Eenmaal klaar heb ik het opgelucht opgestuurd naar man. Ik kan nu weer verder met mijn leven. En daar heb ik best zin in.
3. Stel dat man na het lezen van je boek vraagt om het nog eens samen te proberen, wat is dan je antwoord?
Geurts: Nu zou ik meteen nee zeggen, maar een mens kan veranderen, natuurlijk.
