‘De rode pijl’ van William Brewer leest vaak als een diepgravende thesis over depressie

Een schrijver treint door het Italiaanse landschap, op de vlucht voor de mist in zijn hoofd. Debutant William Brewer laat ons meereizen door zijn gekneusde brein.

Op het eerste gezicht gaat alles prima met de Schrijver. Hij zit op de Frecciarossa, de vuurrode hogesnelheidstrein van Rome naar Modena, waar hij straks het landgoed van de Fysicus zal bezoeken. Uitzicht op het Toscaanse landschap, een gekoeld glas lambrusco binnen handbereik, jazz die door de lommerrijke kamers stroomt en intellectueel gezelschap: dat is waarom de Schrijver zijn huwelijksreis met zijn geliefde Annie even onderbreekt. Geen drama: zij kan ondertussen blijven soezen in de zon, of nog een extra dutje doen in hun vijfsterrenhotel. Hiervoor hebben ze al Taormina bezocht, de Siciliaanse badstad waar onder meer Truman Capote en D.H. Lawrence van la dolce vita genoten. Hun wittebroodsweken waren tot nu toe een dromerige aaneenschakeling van luxe, culinair genot en liefde.

Centrale zin: Het is de laatste stekel in mijn voet na jaren door doornstruiken lopen.

Op het tweede gezicht is het leven van de Schrijver één grote knoeiboel. Hij kampt al twintig jaar met een depressie, hij is blut en hij krijgt elke dag verontruste telefoontjes van zijn redacteur in New York: dat boek moet dringend af of de uitgeverij schakelt een batterij advocaten in om het royale voorschot terug te eisen. Een voorschot dat de Schrijver net verbrast heeft. En dat voor een boek over de Fysicus, die – mysterie, mysterie – plots van de aardbol verdwenen lijkt. Het bezoek aan Modena is een wilde gok – geen idee of zijn onderwerp daadwerkelijk op het landgoed verblijft.

Op de trein mijmert de Schrijver over zijn mislukte leven. Hoe hij opgroeide in West Virginia, pal in de rust belt, hoe hij in New York een carrière als kunstschilder uit de grond probeerde te stampen en hoe hij per toeval in de literaire wereld belandde. Op een wanhopige avond begon hij onder invloed van coke verhalen op zijn laptop te tikken, wat tot een debuutbundel leidde die redelijk verkocht. Een gehaaide agent sprong op de kar en bedong een monstercontract voor een grote roman over een giframp, een klus die de Schrijver, verblind door geld en hoogmoed, wel even dacht te klaren. Maar toen kwam de Mist opzetten – zo noemt de Schrijver zijn depressie – en in het kielzog daarvan volgde een knoert van een writer’s block. De Fysicus is zijn laatste levenslijn, want de Schrijver droomt al hardop van scheermesjes en lonkende polsen…

Punten voor originaliteit zal de Amerikaanse dichter William Brewer met zijn debuutroman niet scoren. Dat hoeft ook niet. Brewer gebruikt zijn uitgekauwde plot vooral als locomotief om wat psychologische wagonnetjes aan vast te haken. De rode pijl leest vaak als een diepgravende thesis over depressie en het onvermogen van de reguliere wetenschap om de gekneusde menselijke psyche te genezen. Ondertussen wisselt hij wel vlot tussen de verschillende verhaalsporen. En Brewer wekt de nodig sympathie voor zijn knullige Schrijver, zodat je gezwind meereist in zijn tragikomisch universum. Keurig vakwerk.